🔴 چهلمین سال پادشاهی پدر ژپتو [حذفیات / بخش نخست] تعداد مراکز درمانی در افغانستان و پاکستان و عراق و سایر ممالکِ دور تا دورِ ایران از شمارِ فرودگاه‌های آن‌ها کم‌تر است اما شهروندان آنان از ساکنان اصیلِ ایران تن‌درست‌تر هستند؛ در حالی که تعداد بیمارستان‌ها و درمان‌گاه‌ها و آزمایشگاه‌ها و اسکن‌ها و داروخانه‌ها و فیزیوتراپی‌ها و خانه‌های سلامت و بهداشت و مطب‌ها و سایر دکاکین پزشکی فعال در ایران سرجمع از مجموع سوپرمارکت‌ها و نانوایی‌ها و ساندویچی‌ها و سبزی‌فروشی‌ها و سیگارفروشانِ سرِ چهارراه‌ها بیش‌تر است اما؛ در کجای دنیا یک پزشک متخصص اطفال مجاز است که صبح تا ظهر مدیرکل جنگل‌داری باشد، ظهر تا عصر بساز و بفروشی کند، عصر تا غروب به تجارت چای بپردازد، غروب به مطبش برود، شب را پشت میز سردبیری یک مجله هنری بنشیند و آخر شب، در رخت‌خواب زنگ بزند و بازیکن فوتبال بخرد و بفروشد و صبح جمعه‌ها در جلسات شورای شهر حضور یابد و ظهر جمعه‌ها در جلسه هیأت مدیره دبستان غیر انتفاعی‌اش شرکت کند و عصرهای جمعه به تدریس مکانیکی تراکتور در آموزشگاه فنی و حرفه‌ای مشغول شود و جمعه شب را بنشیند پای تلفن تا دوستانش را به صدور مجوز واردات کاغذ برای استانی که تحت قلمرو اوست وادارَد و علاوه بر این‌ها هم‌زمان عضو هیأت نظارت بر انتخابات و مشاور شورای عالی انقلاب فرهنگی و عضو هیأت امنای اتحادیه صنفی آرایشگاه‌های مردانه و کارشناس مجمع تشخیص مصلحت و پژوهشگر مرکز تحقیقات استراتژیک و استاد پروازی یک مؤسسه آموزش عالی علمی کاربردی و رییس فدراسیون اسکی روی آسفالت و مجری تلویزیون و خواننده هم باشد و جوایز مسابقات آشپزی را نیز دریافت کند و در عین حال به تحصیل ادامه بدهد؟ چرا پزشکانِ ظاهراً ایرانی، در هنگام طبابت در خارج از کشور، به هر بیمار سی‌دقیقه راهنمایی می‌دهند و سه صفحه دستور غذا و ورزش؛ اما هم‌آنان هنگام طبابت در ایران، هر بیمار را سه دقیقه ویزیت می‌کنند و برای او سه کیلو دارو و سی قلم آزمایش و اسکن می‌نویسند؟ داروی تولید داخل چه تفاوت دهشتناکی با مشابه خارجی‌اش دارد که هر نسخه‌پیچِ داروخانه باید تکلیف تقاضای مشتری را روشن کند؟ چرا تعرفه‌های دارو و درمان و تجهیزات پزشکی در ایران آن‌قدر گران است که مردم باید در «ثروتمندترین کشور جهان» به یاری بیماران نیازمند بشتابند در حالی که حتی سودانی‌ها و بنگلادشی‌ها نیز ضرورت ندارد که برای بیماران خودشان چنین شتابی داشته باشند؟ کجای دنیا کسی را در کنار خیابان می‌بینید که نسخه به دست و گردن‌کج ایستاده باشد و با چنین جمله‌یی گدایی کند: کمک کنید تا ام.آر.آی بشوم؟ چرا باید تعداد دفعات مراجعه هر ایرانی به مراکز تصویربرداری پزشکی و هسته‌یی که از زَهرِ هَلاهِل کُشنده‌تر است، از مجموع تعداد ملاقات او با مادربزرگش در سراسر عُمر، بیش‌تر باشد؟ نتیجه اسکن از اندام تحتانی چه به درد یک چشم‌پزشک می‌خورَد که آن را تجویز کرده است؟ چرا تعداد مراکز تصویربرداری پزشکی در ایران برابر است با تعداد کل مراکز مشابه، در سراسر جهان؟ چرا به همان میزان که بر شمار مراکز و کادر درمانی در ایران افزوده می‌شود بیماری و سرطان و معلولیت و سکته و آلزایمر افزایش می‌یابد؟ چرا ایرانیان باید در بیمارستان‌های آموزشیِ دولتی، موشِ آزمایشگاهی باشند تا پزشکان، حاذق بشوند سپس حاذقیّتِ خود را در بیمارستان‌های یهودیان به خدمت بگیرند؟ چرا پزشکان در هیچ کجای دنیا حتی دو درصد از رشد اقتصادی خارق‌العاده پزشکان ما را تجربه نمی‌کنند؟ کجای دنیا پزشک تازه‌کار با سه سال سابقه می‌تواند ویلای سه میلیارد تومانی بخرد در حالی که طی دوران دانشجویی‌اش حتی نمی‌توانست یک کارت‌بلیت مترو ابتیاع کند؟ [ادامه دارد] @nonewwar