⭕عیار مقاومت (روایت پنجم) انگشتر یادگاری پنج سالی از ازدواجمان میگذرد؛ یکبار برای کمک به همسرم همه طلاهایم را فروختم؛ همه یادگاری‌هایم رفته بودند... تکه تکه دوباره طلا خریدیم ولی هیچکدام یادگاری نبود، هدیه نبود، فقط خریده بودیم. بعد از به دنیا آمدن پسرم، مادرم یک انگشتر طلا برایم هدیه آورد، یک طلای یادگاری... ماجرای شهادت سید که پیش آمد می‌خواستم کمک کنم، ولی برایم سخت بود از خیر طلاهایم بگذرم. گفتم یک کارت هدیه میدهم و خلاص؛ دوستم زنگ زد و گفت چقدر طلا میدهی؟! گفتم نمیدانم، گفت فکرهایت را بکن و خبرم کن. با خودم گفتم من که طلای زیادی کمک نمی‌کنم، لااقل چیزی بنویسم که بقیه ترغیب بشوند کمک کنند. سریع برایش یک متن نوشتم تا بتواند برای دوست و آشنا بفرستد و طلا جمع کند: "سید چه ۳۰ سال سختی داشتی؛ از عمق وجود از نبودت ناراحتم ولی با خود میگویم، راحت شدی؛ آرام شدی؛ ۳۰ سال نتوانستی بخوابی؛ ۳۰ سال مدام درحال هجرت بودی؛ ۳۰ سال تلاش کردی؛ ۳۰ سال از همه خوشی های زندگی دنیا زدی؛ و حالا به آرامش رسیدی؛ خوشا به سعادتت، اگر تو شهید نمیشدی به عدالت خدا شک میکردم! شهادت حق مسلم تو بود. انگشترم را در دستم میچرخانم! با خودم می‌گویم این جهاد 30 ساله سخت تر بود یا گذشتن من از این انگشتر؟! تازه الان که برمن جهاد فرض شده! الان که هرکس هر ضربه ای بتواند باید به اسرائیل بزند! الان که رهبرم که عمری گفتم جانم فدایت، دستور جهاد داده! از انگشتر گذشتن مقدمه از جان گذشتن است... باید از همینجا شروع کنم انگشتر نذر سلامتی و ظهور مولایم و سلامتی رهبر عزیزتر از جانم، هدیه به جبهه مقاومت؛ بسم الله الرحمن الرحیم" متن که تمام شد چشمانم خیس بود؛ از همسرم اجازه گرفتم و گفتم می‌خواهم طلایم را ببخشم؛ نه آن‌هایی که خریده‌ایم؛ آن که برایم از همه عزیزتر است؛ انگشتر یادگاری مادرم عاقبت بخیر شد... #ارسالی_مخاطبین @noghtewirgool