طنازان غمگین تقریبا همه ایرانیان روزنامه‌خوان که دوم خرداد ۱۳۷۶، انتخاب خاتمی و آغاز دوره موسوم به اصلاحات را به یاد دارند، ابراهیم نبوی را می‌شناسند. ما او را بیشتر با طنزهایش می‌شناختیم که صفحه‌ای متفاوت و برجسته در تاریخ طنز ایران گشود. وی در سایر عرصه‌ها هم سرآمد بود در نوشتن متن‌های جدی، مصاحبه‌های حرفه‌ای، و در یک کلام یک روزنامه‌نگار توانمند بود. وقتی خبر خودکشی نبوی را در ۶۴ سالگی شنیدم مثل اکثر ایرانیان در بهت فرو رفتم و به سرنوشت شوم برخی از نسل انقلاب گریستم. صدا و قلم نبوی نشانگر نشاط و امید بود اما در خلوت خود غمگین بود. او یکبار گفته بود که دچار بیماری روانی دو‌قطبی است. وقتی خبر را شنیدم ناخود آگاه یاد رابین ویلیامز هنرپیشه مشهور آمریکایی افتادم، او نیز در کنار فیلم های جدی اش، فیلم های طنز بسیاری بازی کرده بود و بسیاری را در جهان خندانده بود. او کارش را با استند آپ کمدی شروع کرد. وقتی خبر خودکشی‌اش در سن ۶۳ سالگی رسید همه شوکه شدند. نمی‌دانم شاید اگر ابراهیم نبوی آن همه رنج زندان و سانسور و در ترس زیستن را نچشیده بود و مجبور به مهاجرت نمی شد، دست به خود کشی نمی‌‌زد. @Saeed_Maadani