مدیریت شهری به شکل نوین در ایران، به دوران پس از مشروطیت تعلق دارد. طبق قانون بلدیه (مصوب سال 1286 خورشیدي) اداره امور هر شهر به عهده انجمن بلدی گذارده شد و این انجمن موظف به اجرای خواستها و انتظارات مردم شهرنشین بود. در آن روزگار وظایف شهرداريها بسیار ساده بود و از زمره امور خدماتی و رفاهی فراتر نمی رفت.
دوران پهلوی از بسیاری جهات پایه گذار تغییراتی چند در ساختار اقتصادي -اجتماعی جامعۀ ایران گردید. در این دوران انتخاب شهردار بر عهده دولت بود و اعضاي شهرداري، کارمند دولت محسوب می شدند. در سال 1309 با لغو قانون بلدیه (مصوب سال 1286 ) و تصویب قانون جدید شهرداريها، به طور رسمی نظارت و هدایت شهرداريها بر عهده وزارت کشور گذاشته شد. با توجه به این که در قانون جدید بر وابستگی شهرداريها از نظر مالی، اداری و اجرایی به دولت تأکید شده بود، جاي چندانی براي استقلال عمل و خودکفایی آنها باقی نمانده بود.
در سال 1345 آخرین تغییر عمده در قانون شهرداريها صورت گرفت. در این دوران نیز مدیریت شهري انتخابی، پا نگرفت و با وجود تلاش براي تشکیل انجمن هاي شهر در سطح شهرهاي کشور، این تجربه به سبب عدم آشنایی مردم و کارگزاران دولتی با روشهاي مردم سالارانه به شکست گرایید.
با تغییر بنیادین نظام سیاسی کشور، قانون اساسی جدید بر اداره شورایی کشور در سطح کشوری، استانی، شهری و روستایی تأکید ورزید. در سطح شهرها، شورای اسلامی شهر جایگزین انجمن شهر شد و وظایفی که بر عهده این انجمن بود بر عهده شورای اسلامی شهر گذاشته شد. مسائل و مشکلات ناشی از جنگ تحمیلی هشت ساله، مانع برگزاری انتخابات شوراهای اسلامی شهر گردید. اما خوشبختانه در سال 1375 قانون
"تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور و انتخاب شهروندان" به تصویب مجلس شوراي اسلامی رسید و اولین دوره شورهای شهر، روستا و ... در سال 1377 به اجرا درآمد و تاکنون چهار دوره آن برگزار شده است.
منبع: مقاله توانمند سازي نظام مدیریت شهري بر اساس الگوي شهر شهروند مدار در ایلام
#اصغرنظریان #نادرشوهانی#هرروز_یک_مطلب#هرمطلب_یک_مطالبه@new_generation_new_city
