همیشه از فراموش شدن می ترسیدم ... اینکه دوستام منو فراموش کنن... یا تو خانواده ام جای خالی ام حس نشه... اینکه عزیزام یادشون بره ما با هم چقدر احساس راحتی داشتیم ... اقوامم تو دور همی هاشون منو از قلم بندازن... و از همه مهمتر ... اینکه عزیز قلبم هم دیگه عادت به نبودنم کنه و فراموش بشم... خلاصه فکرهای جور وا جور اذیتم می کرد ... و همیشه سعی می کردم خودمو به همه یاد آوری کنم ... الان که فکر می کنم می بینم چه اشتباه بزرگی می کردم .... آدم نمی تونه خودشو به زور تو دل بقیه جا کنه یا باج محبت بده... این راهکارا و یاد آوری ها همش موقتیه ... دیدم با این کارا فقط خودمو کوچیک می کردم و تو زندگیم هیچ تغییر مثبتی ایجاد نمیشه پس چرا اونقدر برام مهم باشن.... وقتی تو زندگی بی هدف بچرخیم و همش به احساس و فکرای بقیه در مورد خودمون اهمیت بدیم خودمون و تباه کردیم ... یاد گرفتم کسی که واقعا منو دوست داشته باشه خودش متوجه من میشه ... اما اون کسی که حتی من تو حاشیه ی زندگیش نیستم چه فایده اینکه خودمو بهش یاد آوری کنم .... خنده های مصنوعی ، حرفهای تو خالی و گفتن احساس های دروغ جلوی چشم آدم هیچ ارزشی نداره ... آدما خوب بلدن کسی رو که دوست دارن چطور برای خودشون  نگهش دارن.... 🪶دوستدار حق @negareha66