ناسیونال ایرانیسم

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟
به کجا مى روم؟ آخر ننُمایى وطنم

مانده ام سخت عجب کزچه سبب ساخت مرا
یا چه بودست مراد وى ازین ساختنم

جان که از عالم علوى ست، یقین مى دانم
رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم ، نیّم از عالَم خاک
دو سه روزى قفسى ساخته اند از بدنم

اى خوش آن روز که پرواز کنم تا برِ دوست
به هواى سرِ کویش پر و بالى بزنم

کیست در گوش که او مى شنود آوازم؟
یا کدام است سخن مى نهد اندر دهنم؟

کیست در دیده که از دیده برون مى نگرد؟
یا چه جان است، نگویى، که منش پیرهنم؟

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایى
یک دم آرام نگیرم نفسى دم نزنم

مِىِ وصلم بچشان، تا درِ زندان ابد
از سرِ عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم
آنکه آورد مرا باز بَرَد در وطنم

تو مپندار که من شعر به خود مى گویم
تا که هشیارم و بیدار یکى دم نزنم

شمس تبریز، اگر روى به من بنمایى
و الله این قالب مردار به هم درشکنم


حضرت مولانا، ابیات حذف شده

#بزرگان
#مولوی


به مناسبت روز بزرگداشت حضرت مولانا🙏🏻❤️


@nationaliranism

ما ز بالاییم و بالا می‌‌رویم
ما ز دریاییم و دریا می‌رویم
ما از آن جا و از این جا نیستیم
ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می‌رویم
لااله اندر پی الالله است
همچو لا ما هم به الا می‌رویم
قل تعالوا آیتیست از جذب حق
ما به جذبه حق تعالی می‌رویم
کشتی نوحیم در طوفان روح
لاجرم بی‌دست و بی‌پا می‌رویم
همچو موج از خود برآوردیم سر
باز هم در خود تماشا می‌رویم
راه حق تنگ است چون سم الخیاط
ما مثال رشته یکتا می‌رویم
هین ز همراهان و منزل یاد کن
پس بدانک هر دمی ما می‌رویم
خوانده‌ای انا الیه راجعون
تا بدانی که کجاها می‌رویم
اختر ما نیست در دور قمر
لاجرم فوق ثریا می‌رویم
همت عالی است در سرهای ما
از علی تا رب اعلا می‌رویم
رو ز خرمنگاه ما ای کورموش
گر نه کوری بین که بینا می‌رویم
ای سخن خاموش کن با ما میا
بین که ما از رشک بی‌ما می‌رویم
ای که هستی ما ره را مبند
ما به کوه قاف و عنقا می‌رویم


حضرت مولانا، دیوان شمس، غزلیات، غزل شماره ۱۶۷۴

#بزرگان
#مولوی


@nationaliranism

ای عاشقان ای عاشقان آمد گه وصل و لقا
از آسمان آمد ندا کای ماه رویان الصلا
ای سرخوشان ای سرخوشان آمد طرب دامن کشان
بگرفته ما زنجیر او بگرفته او دامان ما
آمد شراب آتشین ای دیو غم کنجی نشین
ای جان مرگ اندیش رو ای ساقی باقی درآ
ای هفت گردون مست تو ما مهره‌ای در دست تو
ای هست ما از هست تو در صد هزاران مرحبا
ای مطرب شیرین نفس هر لحظه می‌جنبان جرس
ای عیش زین نه بر فرس بر جان ما زن ای صبا
ای بانگ نای خوش سمر در بانگ تو طعم شکر
آید مرا شام و سحر از بانگ تو بوی وفا
بار دگر آغاز کن آن پرده‌ها را ساز کن
بر جمله خوبان ناز کن ای آفتاب خوش لقا
خاموش کن پرده مدر سغراق خاموشان بخور
ستار شو ستار شو خو گیر از حلم خدا


حضرت مولانا، دیوان شمس، غزلیات، غزل شماره ۳۴

#بزرگان
#مولوی


@nationaliranism