مهمون دلم باش شگون داره قدم‌هات شراب کهنه‌ام باش جنون داره نفس‌هات سراپای وجودم فدای خاک پاته بیا راحت جونم دو چشمونم به راته شدم اسیر چشمات گدای هر دو دستات برای گریه کردن بازم بهونه میخوام تموم بوسه ها تو برای شونه میخوام برای سیب عشقم تو رو نشونه میخوام #نسیم_دادستان
«لیلی…!» اگر چه در انتظار آفتاب چون پرنده‌های سپیده‌دم چشمان منتظرم سر هر پیچ خیابانی در امتداد زمستان جا مانده است و چون قصیدهء اندوه از هر گوشهء دهان اتاقم خاطرات بارانی‌ات موج می‌زند اما.. همچنان می‌خواهد در شب پنجره فریاد بزند با تو ماندن خوب است و من دنیا را بی‌چراغ دوست داشتنت نمی‌خواهم
از این غم انگیز تر!؟ هزار سال است همچون باران بی‌‌مرز نه دوست داشتنت در من تمام می‌شود نه دلتنگی‌ات من اما هزار سال است بی قراری‌ام را انکار می‌کنم دستانم را در سرم فرو می‌برم تا تو را بی‌مرور از لابه‌لای خیالم بیرون بکشم «و از چشمانی که روزی عاشقشان بودم، می‌گریزم..»
آاه ای قصه‌گوی پر از طلوع! در هوس خیال تو بارها تو را بوسیده‌ام و از آبی ظریف رگ‌های پشت پلکهایت بارها نوشته ام و در بداهه نوازی معطّرِ دوست داشتنت مثل پرواز بر تلاطم دریا تو را بارها سروده ام و باز هم بی پشیمانی خواهم سرود که از ترجمان دورِ من تو همین شعرهای عاشقانه باقی می‌ماند
