مرز و بوم

🚦خوب شد که ما از این غذا گذشتیم

✴️بعد از سه ماه صبوری وقتی دیگر تحمل رسول داشت تمام می‌شد شرایط مهیا شد و راهی شدند. قرار بود ما گروه بعدی باشیم که به بوسنی می رویم. رسول برای من از مشکلات گرفتن پاس سیاسی گفت و چیزهایی که برای عبور از مسیر کروات ها، از گروه اول شنیده بود. صبح با هم به طرف قم حرکت کردیم بین راه که به بهشت زهرا رسیدیم، چشم رسول که به حرم امام افتاد گفت معلوم نیست دوباره برگردم و اینجا را ببینم. قسمت ما چه باشد، که می‌داند؟ من اینجا پیاده می‌شوم. گفتیم بگذار زیر پلی جایی پیاده شو! گفت نه همین جا نگهدارید. از روی نرده‌های بین دو اتوبان رد شد، این صحنه هنوز جلوی چشمم است. رفت بالای نرده ها، مکثی کرد. یک پایش را گذاشت آن طرف نرده و پای دیگرش را که به خاطر مجروحیت هنوز ناراحت بود، با دست‌ حائل کرد و گذاشت طرف دیگر. این آخرین باری بود که دیدمش. گروه ما بعد از شهادت رسول به بوسنی رسید.
⚫🔴

بالاخره اجازه پرواز به سه نفرشان داده بودند. آذین و رسول و اکبر. مسیر پرواز نخست، تهران به فرانکفورت بود که از از آنجا باید با پرواز دیگری به سمت زاگرب می‌رفتند:
من و رسول کنار هم نشستیم و آذین پشت سرمان. پرواز شرکت لوفت هانزای آلمان بود. بعد از مدتی مهمانداران پذیرایی را شروع کردند. حسابی گرسنه بودیم اما چون شک داشتیم غذایشان حلال است یا نه چیزی نخوردیم. رسول از جیبش مقداری پسته در آورد و با هم خوردیم تا کمی گرسنگی مان برطرف شود. بعد رو کرد به من و گفت سید قرآن داری؟ قرآن جیبی ام را درآوردم. رسول گفت حالا که از این غذا نخوردیم تفألی به قرآن بزنیم ببینیم چه می گوید. قرآن را بوسیدم و باز کردم. این آیه آمد که شما نگران نباشید، به شما روزیهایی از بهشت می رسد. رسول خندید و گفت دیدی خوب شد که ما از این غذا گذشتیم؟
📝🎤📝🎤
پ.ن: برشی از کتاب «ر»،کتاب برگزیده ی نهمین دوره ی جایزه جلال، درباره ی زندگی شهید رسول حیدری، اولین شهید ایرانی در بوسنی
⁦🕊️⁩
#معرفی_کتاب
#ر
#مریم_برادران
#نشر_آرما

#بوسنی_و_هرزگوین
#شهید_رسول_حیدری
👇👇👇
#نشر_مرز_و_بوم
بریده هایی از انقلاب، جنگ و مقاومت
🌷⁦🕊️⁩🌱⁦✌️📝🎤

کانال در پیام رسان بله
https://ble.ir/nashremarzoboom
کانال در‌ پیام رسان ایتا
@nashremarzoboom

https://www.instagram.com/p/CBLnukzJOtN/?igshid=13n8duc636rhf

🚦خوب شد که ما از این غذا گذشتیم

پ.ن: برشی از کتاب «ر»،کتاب برگزیده ی نهمین دوره ی جایزه جلال، درباره ی زندگی شهید رسول حیدری، اولین شهید ایرانی در بوسنی

✅تنها و بدون محافظ به دل خطر رفت!

🔴 برشی از کتاب «بیست‌ودو روز نبرد» از عملکرد شهید بروجردی


◀️ براساس مشاهدات عینی فرمانده س.پاه سنندج، جمعیتی که طی ۲٠ روز در پادگان زندگی کرده و به آنجا پناه آورده بودند، بعضا داوطلب شرکت در جنگ علیه گروه‌های مارکسیستی شدند و یک سری دیگر که می‌خواستند بیایند داخل پادگان، توسط این گروه‌ها کشته شدند. بی‌تردید و به‌جرئت می‌توان گفت عامل اصلی گرایش نیروهای مردمی به مبارزه با مهاجمان مسلح، رفتار س.پاهیان مکتبی عموما و به‌طور خاص، حرکات و سکنات محمد بروجردی بود.

◀️در آن هنگام که از اطراف شهر به سوی مردم و نیروهای نظامی با سلاح‌های سبک و سنگین شلیک می‌شد و کسی را یارا و جرئت آن نبود که سر از خانه بیرون کند و رفت و آمد در سطح شهر تقریباً غیرممکن می‌نمود، به برادر بروجردی خبر دادند که در یکی از خانه‌ها زنی حامله و موقع وضع حملش می‌باشد و برای او رفتن به بیمارستان غیرممکن است. در آن هنگام آن بزرگوار آدرس آن منزل را گرفته و تنها بدون محافظ با ماشینی به آن خانه رفت و با شوهر آن خانم کرد، آن زن را به بیمارستانی در سنندج در همان شب منتقل کرد و پس از اطمینان خاطر از بیمارستان به پادگان برگشت.

#معرفی_کتاب
#بیست_و_دو_روز_نبرد
#مجید_نداف
#مرکز_اسناد_و_تحقیقات_دفاع_مقدس
#نشر_مرز_و_بوم
#شهید_بروجردی
#کردستان
#کرد
#زن
#باردار
#وضع_حمل
#غیرت
#شجاعت

https://s8.uupload.ir/files/img_20230522_205637_286_pq0v.jpg

https://www.instagram.com/p/Csjd66kofod/?igshid=MzRlODBiNWFlZA==

✅ بدون حلقه که نمی‌شود!

🔴روایت رضا صفرزاده از مأموریت شناسایی پیش از عملیات والفجر۱

◀️من و رضا چراغی به‌همراه یک نفر از بچه‌های اطلاعات عملیات برای شناسایی عازم دیدگاه محمد شدیم. منطقه پر بود از تپه ماهور، روی یکی از این تپه‌های کم‌ارتفاع بودیم که نیروهای دشمن ما را دیدند. آن‌ها شروع کردند به اجرای آتش دوشکا به سمت ما. آن زمان رضا چراغی تازه عقد کرده بود و حلقهٔ ازدواج توی دستش بود. در طول عملیات والفجر مقدماتی آن‌قدر سختی و فشار روحی زیادی به ما وارد آمد که همگی به طرز مشهودی لاغر شده بودیم. رضا هم از این قضیه مستثنی نبود. او چون از هنگام خرید حلقهٔ ازدواج بسیار لاغرتر شده بود، حلقهٔ ازدواج برای انگشت او گشاد به نظر می‌رسید. روی آن تپه وقتی آتش شدید دشمن به‌سمت ما گشوده شد، هر سه نفرمان خیز رفتیم و پشت تپه پناه گرفتیم. آتش لحظه‌به‌لحظه شدیدتر می‌شد.

◀️در همین حین، دیدم رضا محکم کوبید روی ران پایش و بلند گفت: ای داد و بی‌داد! دیدی چی شد؟ با خودم گفتم حتماً مجروح شده یا آن برادر واحد اطلاعات عملیات تیر خورده است. پرسیدم چی شد؟ گفت: حلقه‌ام از دستم افتاد. گفتم: بابا حالا که چیزی نشده، فکر کردم تیر خوردی. گفت: چیزی نشده؟ خیلی هم شده! من تا حلقه را پیدا نکنم، از اینجا برنمی‌گردم. ابتدا فکر کردم دارد شوخی می‌کند ولی بعد دیدم راست‌راستی سینه‌خیز رفت روی تپه، همان‌طور خوابیده روی زمین مشغول جستجوی حلقه شد. گفتم: رضاجان! این چه کاری است؟ بیا بریم الان تیر می‌خوری! گفت: بریم؟ بدون حلقه کجا بریم؟ شما برگردید. من تا حلقه را پیدا نکنم، نمی‌آیم.

◀️وقتی دیدم در تصمیمش مصمم است، من هم مشغول دست کشیدن روی زمین به جهت یافتن حلقهٔ رضا شدم. آن عنصر اطلاعات عملیات هم به همین کار مشغول شد. آتش شدید دوشکا کم بود که شلیک گلوله‌های خمپاره ۶۰ هم به آن اضافه شد. در بد وضعیتی گیر افتاده بودیم. دست رضا را گرفتم و کشیدم. گفتم: اگر الان هر کدام از ما سه نفر اینجا تیر یا ترکش بخوریم و کشته شویم، آیا شهید محسوب می‌شویم؟ نگاه کرد و گفت: نه. شهید محسوب نمی‌شویم! این را چرا زودتر نگفتی؟ الفرار گفت و سینه‌خیز از تپه پایین آمد. ما هم به دنبالش سینه‌خیز رفتیم. به موقعیت مناسب‌تری که رسیدیم شروع کردیم به دویدن و از آن مهلکه جان سالم به در بردیم. از شناسایی که برگشتیم رضا گفت یکسره به قرارگاه نجف برویم. مخابرات آنجا خط fx دارد. باید خبر گم شدن حلقه را به همسرم بدهم و بگویم یک حلقه دیگر تهیه کند چون برای روز عروسی بدون حلقه که نمی‌شود.

#معرفی_کتاب
#زمین_های_مسلح
#نشر_مرز_و_بوم
#نشر_۲۷_بعثت
#گلعلی_بابایی
#رضا_صفرزاده
#شهید_رضا_چراغی

https://s8.uupload.ir/files/img_20230520_214322_383_xyji.jpg

https://www.instagram.com/p/CseYEnsoVwd/?igshid=MzRlODBiNWFlZA==

✅عقد ما بیشتر شبیه راهپیمایی بود تا مراسم عروسی!

🔴روایت علی عچرش از ماجرای جالب مراسم عقدش

◀️روز عقد ما، آیت‌الله دستغیب امام جمعه شیراز در راه رفتن به نماز جمعه به‌همراه محافظان و تعدادی از مردم شهید شدند. بعد از شنیدن این خبر، نمی‌دانستیم چه‌کار کنیم؛ بعدازظهر، مراسم عقد را برگزار کنیم یا عقد را به‌تأخیر بیندازیم. ننه‌اسحاق گفت: «امام جمعهٔ شهر، امروز شهید شده. خدا رو خوش نمیاد مجلس شادی برپا کنیم. عقد رو برای یه وقت دیگه بذارین.» عقد ما ساده و بدون هیچ سازوآوازی بود. معصومه (خواهر همسرم) با خواهرهای بسیج برای شرکت در مراسم عقد از آبادان به شیراز آمده بودند. خانوادهٔ من از راه دور آمده بودند، برای تغییر دادن تاریخ عقد به زمان دیگر حرفی نداشتم، ولی جمع‌کردن خانواده و دوستان که هر کدام در یک شهر، جنگ‌زده بودند، کار آسانی نبود. با چند نفر از دوستانم مشورت کردم، آن‌ها گفتند: «خیلی از علما تو روز شهادت بزرگان صیغهٔ عقد رو جاری کردن؛ پس انجام عقد اشکال شرعی نداره.» به‌سختی توانستم همه را قانع کنم که کار ما خیر است و نباید آن را به‌تأخیر بیندازیم. من و شهربانو روز جمعه ۲۱ آذر ۱۳۶۰ در یک مجلس ساده، روی سجادهٔ نماز رو به قبله نشستیم و عقد کردیم. شهربانو با مانتو و شلوار بسیج سر سفرهٔ عقد نشست. اسحاق و غلام، با زور و دعوا، کت و شلوار غلام را تنم کردند تا به‌قول خودشان، مجلس کمی شبیه مراسم عروسی شود.

◀️مهریهٔ شهربانو یک جلد کلام‌الله مجید و یک دوره ترجمهٔ تفسير الميزان علامه طباطبایی بود. با هم قرار گذاشتیم عمل به دستورات قرآن اساس زندگی ما باشد. پنجاه نفر مهمان از دوست و آشناهای جنگ‌زده دعوت کردیم. معصومه، خواهر عیال و دوستان امدادگر و بسیجی بعد از خواندن خطبهٔ عقد، مثل یک گروه سرود کارگشته همهٔ سرودهای انقلابی را خواندند. خواهرها از سرود «خمینی ای امام» شروع کردند و یک دور کامل سرودهای انقلابی را که از بَر بودند، اجرا کردند. وسط سرودها، با صلوات و تکبیر و «مرگ بر آمریکا» مجلس را گرم می‌کردند عقد ما بیشتر شبیه راهپیمایی ۲۲بهمن بود تا مراسم عروسی! شام هم چلوکباب دادیم. مراسم عروسی ما در هر دو خانواده بی‌سابقه بود؛ همه چیز ساده و بی‌تکلف، شبیه یک مهمانی فامیلی. مادر عیال به یاد پسر شهیدش اسماعیل، چند بار گریه کرد. عکس اسماعیل از اول مراسم، دست خواهرهای بسیج بود. با شهربانو قرار گذاشتیم دو ماه بعد سر خانه و زندگی خودمان برویم.

#معرفی_کتاب
#امدادگر_کجایی
#نشر_مرز_و_بوم
#معصومه_رامهرمزی
#علی_عچرش
#شهربانو_رامهرمزی
#عقد
#ازدواج_آسمانی
#ازدواج
#سفره_عقد
#آبادان

https://s8.uupload.ir/files/img_20230517_211937_879_bzhw.jpg

https://www.instagram.com/p/CsWm4FCpvO8/?igshid=NTc4MTIwNjQ2YQ==

✅بچه‌هام رو می‌تونم ترک کنم اما جبهه رو نه!

🔴روایت اکبر عنایتی از سلوک شهید بهرام مرادی

◀️در بین نیروهای گردان، فرد مخلصی بود به نام بهرام مرادی. آن زمان من ۲۱ سال داشتم و ایشان ۴۷ ساله بود. می‌دیدم که نیمه‌شب‌ها بلند می‌شود و نماز شب می‌خواند. انگار خواب برای او معنا نداشت. فقط یکی‌دو ساعت در شب می‌خوابید. می‌رفت لباس‌های سوراخ و پارهٔ بچه‌ها را که دور می‌انداختند، برمی‌داشت و می‌شست. همیشه هم نخ و سوزن و قیچی همراهش داشت. می‌نشست این‌ها را در ساعت بیکاری‌اش می‌دوخت و بعد تا می‌کرد و زیر پتوها می‌گذاشت. گاهی کاسه‌ای بر می‌داشت و داخل آن آب داغ می‌ریخت و این‌ها را با ته کاسه اتو می‌کرد. اگر بچه‌ها هرکدام لباسی می‌خواستند، می‌گفت: «من یه لباس دارم نو و تمیز! بیا بریم اندازهٔ خودت رو انتخاب کن.»

◀️آقای مرادی دو انگشت از دست چپ را نداشت. برای من تعریف کرده بود که قبلاً در کویت در کارخانهٔ یخ‌سازی کار می‌کرده. یک روز قالب‌های یخ از روی ماشین رها می‌شود و انگشتانش را قطع می‌کند. او بهترین آرپی‌جی‌زن گردان ما بود. یک بار که دیرتر از بقیه نیروها از مرخصی برگشته بود، به او گفتم: «آقای مرادی، چرا دیر اومدی؟» گفت: من چهارتا بچه دارم. این بار که مرخصی رفتم و می‌خواستم برگردم، همسرم بچه‌ها رو جلو آورد و گفت: «بهرام اگه می‌خوای برگردی جبهه، تکلیف این بچه‌ها رو معلوم کن و بعد برو. من دیگه نگهشون نمی‌دارم.» گفتم: «نگه نمی‌داری؟» گفت: «نه.» گفتم: «پس برو خونهٔ بابات یا برادرات تا من تکلیفشون رو روشن کنم.»

◀️گفت: «چیکارشون می‌کنی؟» گفتم: «شما برو، من نهایتاً می‌ذارمشون پرورشگاه. وقتی تو که مادرشونی می‌تونی بچه‌ها رو ترک کنی، پس منم می‌تونم ترکشون کنم اما جبهه و جنگ رو نمی‌تونم.» گفت: «باشه. من می‌رم، تو هم بچه‌هات رو جمع کن و هرجا که می‌خوای، برو.» به زنم گفتم: «اما من یه چیز به تو می‌گم، خوب گوش بده.» گفتم: «تو مگه پیرو حضرت فاطمه(س) نیستی؟» گفت: «بله که هستم؛ ولی این چه ربطی داره؟» گفتم: «به هر حال تو صد سال عمر می‌کنی و بعد صد سال هم می‌میری. اون‌وقت جلوی حضرت زهرا(س) که شوهر و بچه‌هاش همه شهید شدن، شرمت نمی‌شه؟ این همه ما دم از شیعه‌بودن می‌زنیم، بعد تو اون دنیا می‌خوای بگی که یا فاطمهٔ‌ زهرا(س) من نذاشتم که شوهرم برگرده جبهه؟!»» گفت: «وقتی این حرف رو زدم، دیدم خانمم سرش رو پایین انداخت و شروع کرد به گریه‌کردن و اون‌قدر گریه کرد که منم به گریه افتادم.» گفت: «برو بهرام، برو به امید خدا. تو واقعاً راهت رو انتخاب کردی.» 

#معرفی_کتاب
#زندگی_به_سبک_عاشقی
#نشر_مرز_و_بوم
#علی_هاشمی
#اکبر_عنایتی

https://s8.uupload.ir/files/img_20230515_203504_6re1.jpg

https://www.instagram.com/p/CsRaMDxoPol/?igshid=NTc4MTIwNjQ2YQ==

✅زنانی که یک گردان رزمنده‌ بودند!

🔴روایت رحیم انصاری از پشتیبانی زنان در جنگ

◀️زینبم دوسه روزش شده بود که او را همراه مادرش از اصفهان به اهواز آوردم. در کنار محدودهٔ پادگان شهید بهشتی، آن‌ها را در خانه‌های سازمانی اسکان دادم. زن‌های مستقر در خانه‌های سازمانی پادگان با همدیگر، اکیپی تشکیل داده بودند و فعالیت می‌کردند. یک بار دور هم توی شهرک جمع شده بودیم و با هم حرف می‌زدیم. زینب، دختر مرتضی بچه جیغ‌جیغویی بود و ما سربه‌سر پدرش می‌گذاشتیم و می‌گفتیم: «مثل خودت جیغ‌جیغو است» و به مادرش گفتیم: «خب شما که بیکارید برای اینکه حوصله‌تان سر نرود، با این بچه بازی کنید.» همسرم به کمک او آمد و گفت: «به! پس این سی کیلو قندی را که درِ خانه‌ها دادند کی می‌شکند؟» زن همسایه گفت: «برنج ها را بگو.» یکی از فرماندهان که در جمع خانواده‌ها گوشه‌ای ایستاده بود، پرسید: «مگر چه کار می‌کنید؟» یکی از زن‌ها جواب داد: «به فرماندهی و راهنمایی و سرپرستی خانم قبادی کوکو می‌پزیم و بعد از بسته‌بندی، آن‌ها را فریز می‌کنیم و می‌فرستیم به خط.» آن وقت هر یکی یک چیز گفت. یکی گفت: «نه بابا، این‌ها هم برای خودشان یک گردان رزمنده‌اند.» یکی دیگر گفت: «ماشاءالله خدا اجرتان بدهد!» یکی از فرماندهان گفت: «به‌هرحال ما از شما تشکر و عذرخواهی می‌کنیم که به‌خاطر دوری از شهر و خانواده و زندگی، در این منطقه جنگی با کمبود امکانات، همپای همسرانتان مقاومت می‌کنید و با بزرگواری و ایثار به ما روحیه می‌دهید.»

◀️یک روز همسرم تعریف کرد: آن روزی که ترکش نزدیک نخاعت خورده بود و من خبر نداشتم، دیدم خانم‌ها دسته‌دسته می‌آیند خانه من و می‌روند. هی می‌گفتم: «خدایا امروز چه شده که این قدر این‌ها مهربان شده‌اند؟ هر روز این‌قدر باید بهشان زنگ بزنیم تا بیایند، حالا امروز همه هی دارند گروه‌گروه می‌آیند!» بعضی از فرماندهان که توی خط‌های دیگری بودند، فکر کرده بودند که شما شهید شده‌ای و خانم‌هایشان را فرستاده بودند که ما را دلداری بدهند. پرسیدم: «با بمباران‌ها چه کار می‌کنید؟» گفت: «خب باید بتوانیم دوام بیاریم. آن روز که آمدند کارخانهٔ نورد را که چسبیده به اینجاست بزنند، می‌شد گفت آسمان سیاه شد، سیاه سیاه. سی‌چهل‌تا هواپیما آمدند و کارخانه را زدند. خیلی ترسناک بود.» پرسیدم: «شما هم ترسیدید؟» گفت: «خدا همان‌طور که تحمل ماندن در اینجا را داده، دل و جرئتش را هم به ما داده.» از این حرفش به وجد آمدم و لبخندی زدم و در دلم تحسینش کردم. فردای آن روز دوباره از او خداحافظی کردم و به منطقه برگشتم.

#معرفی_کتاب
#دلفین_های_اروند
#نشر_مرز_و_بوم
#رحیم_انصاری
#مصطفی_یاری

https://s8.uupload.ir/files/img_20230513_204944_909_n080.jpg

https://www.instagram.com/p/CsMRSrBIhll/?igshid=NTc4MTIwNjQ2YQ==

✅ می‌توانی آتش جهنم را تحمل کنی؟!

🔴روایت ابوالفضل متین از خودسازی شهید احمد حاج‌بابایی

◀️یک بار سال ۱۳۶۵ با احمد رفتیم بیرون گشت‌و‌گذار و کارهای عقب‌مانده را انجام دادیم. یک موتور هوندا داشتم و رساندمش خانه. همیشه این‌جور مواقع خانهٔ رضا شفاعی می‌رفتیم. این بار اما احمد خیلی اصرار کرد که شام را در منزل خودشان بمانم. زمستان بود. هنوز تهران لوله‌کشی گاز نشده بود و بخاری گازی وجود نداشت. هوا هم انصافاً خیلی سرد بود . یک چراغ علاء‌الدین گذاشت وسط اتاق و خواست که شب را در خانه‌شان بمانیم و صحبت کنیم. آخر شب که از خستگی خوابیدیم اتفاق عجیبی افتاد.

◀️ نصفه شب من از سردی هوا از خواب پریدم. دیدم احمد پشت به من در گوشهٔ اتاق درحالی‌که حواسش به من نبود و فکر می‌کرد من خوابیده‌ام، آستین‌هایش را تا آرنج زده بالا و دستانش را روی حرارت چراغ علاء‌الدین گرفته و گریه می‌کند. با خدا رازونیاز و طلب مغفرت و بخشش می‌کرد. به خودش می‌گفت: «دیروز این کار بد را انجام دادى. بد حرف زدی. با رفیقت تند شدی. فلانی را دلخور کردی. حالا طعم آتش دنیا را بکش ببین تحمل داری؟! ببین می‌توانی آتش جهنم را تحمل کنی؟!» و سخت اما بی‌صدا گریه می‌کرد. پتو را کشیدم روی سرم که متوجه بیداری من نشود. شاید یک ساعتی همین جور داشت اعمالش را محاسبه می‌کرد.

◀️صبح سر صبحانه دیدم دستانش سرخ شده. طوری که شک نکند، پرسیدم: «احمد دستت چی شده؟» گفت: «هیچی، یکمی تاول زده.» از جواب طفره رفت و چیزی نگفت. احمد سال ۱۳۶۵ فقط هفده‌هجده ساله بود و این‌گونه مانند یک عارف سالک از خودش حساب می‌کشید و مراقب اعمال و افکارش بود. همیشه عادت داشت وقتی برای بچه‌ها نامه می‌فرستاد آخرش می‌نوشت «لا أَدْخُلُ الْجَنَّةِ إِلا وَأَنْتُمْ مَعى إن يُصِبْ» (وارد بهشت نمی‌شوم مگر اینکه شماها (رفقایم) هم همراهم باشید؛ البته اگر لایق بهشت باشید.) خدا ما را به خاطر
رفاقت با این شهدا مورد عنایت قرار بدهد و ببخشد. آمین

#معرفی_کتاب
#یاران_دبیرستان
#نشر_مرز_و_بوم
#علیرضا_اشتری
#داوود_عطایی_کچوئی
#ابوالفضل_متین
#شهید_احمد_حاج_بابایی
#دفاع_مقدس
#خودسازی
#توبه
#استغفار
#جوان
#گناه
#شهدا
#رفیق
#دوست
#همکلاسی

https://s8.uupload.ir/files/img_20230510_204930_859_oawn.jpg

https://www.instagram.com/p/CsEh2J5IQue/?igshid=NTc4MTIwNjQ2YQ==

✅با دمپایی کهنه هم می‌شود به مقصد رسید!

🔴برشی از کتاب «پرواز قاصدک‌ها» از منش شهید عبدالحمید جعفری قزوینی
 
◀️دمپایی ابری حمید پاره شده بود و وقت کار، خاک‌وگل پایش را کثیف می‌کرد. او اصرار عجیبی به پوشیدن این دمپایی‌ها داشت. هر چند عباس برادر بزرگ‌ترش دوست نداشت که او با دمپایی پاره در بین مردم ظاهر شود اما چیزی نمی‌گفت. بالاخره در یکی از روزها عباس دل را به دریا زد. بعد از خوردن صبحانه حمید می‌خواست مانند خیلی از روزهای قبل به کمک پدر برود، در همین زمان عباس حمید را به گوشه‌ای از حیاط کشید و گفت آقاحمید با دمپایی که نمیشه کار کرد، اونم دمپایی پاره.
_نه. خوبه، من مشکلی ندارم
_یعنی چی مشکلی نداری؟ این همه خاکی که می‌ریزه روی پات مشکل نیست؟ بعدشم تو مردم خوب نیست...
_نه داداش، اینکه مهم نیست. کارم که تموم بشه پامو می‌شورم.
اوضاع مالی پدر آن‌قدرها خوب نبود که برای ساختن خانه از کارگر یا بنا استفاده کند برای همین حمید با وجود اینکه سال آخر دبیرستان بود و امتحانات نهایی در پیش بود، باز به پدر کمک می‌کرد.

◀️سال تمام شد و حمید وارد حوزه شد اما هنوز همان دمپایی‌های ابری سال گذشته را پایش می‌کرد. در آن ایام، حمید دلش هوای جبهه کرده بود. به همین خاطر برای اعزام به منطقه ثبت‌نام کرد. یک روز عباس تصمیم گرفت پولی به حمید بدهد تا کفش نو بخرد. حمید که دلیل این کار را نمی‌دانست، گفت: این پول چیه؟
_چیز خاصی نیست، برو باهاش یک جفت کفش نو بخر. زشته با این دمپایی‌ها میری حوزه.
_داداش باز شما گیر دادی به اینا... من با همینا راحت‌ترم.
_حرف برادر بزرگترت رو گوش کن.
_بابا به خدا با همین دمپایی پاره هم می‌شه به مقصد رسید.
اما اصرار عباس باعث شد حمید علی‌رغم میل باطنی‌اش پول را بگیرد و قول داد خیلی زود برای خودش کفش بخرد.

◀️بالاخره صبح یک روز جمعه حمید برای طی یک دوره آموزشی به اردوگاه بسیج اعزام شد. فردای آن روز مادر گفت: الهی بمیرم! حمیدم اصلا فرصت نکرد کفش‌های تازه‌اش رو پاش کنه.
_مگه خریده بود؟
_آره، همون روز که تو بهش پول دادی، فرداش با یه جعبه کفش اومد.
عباس به‌سمت کمد رفت و جعبه کفشی را پیدا کرد. با دیدن آن و اینکه حمید هنوز از او حرف‌شنوی دارد، لبخندی زد. درب جعبه را باز کرد، لحظه‌ای متعجب مانده بود و به علامت تأسف سرش را تکان داد: آقاحمید دستخوش! اینم که دمپایی پلاستیکیه.
وقتی‌که جنازه حمید را آوردند عباس صورت حمید را بوسید و آرام به او گفت: تو با اون دمپایی پارت زودتر از من به مقصد رسیدی!

#معرفی_کتاب
#پرواز_قاصدک_ها
#نشر_گسترش_رایانه
#نشر_مرز_و_بوم
#صدیقه_فیروزی
#شهید_عبدالحمید_جعفری_قزوینی

https://s8.uupload.ir/files/img_20230508_210349_423_3jwp.jpg

https://www.instagram.com/p/Cr_Z5VzIig0/?igshid=NTc4MTIwNjQ2YQ==

✅از کجا می‌دانید توبه نکرده باشد؟!

🔴روایت مرحوم سیدکریم حجازی‌ از نظر جالب امام خمینی

◀️عوامل خلق عرب در بازار کویتی‌ها و زیر پل‌هایی که لوله‌های نفت از آنجا رد می‌شد و کنار مغازه‌ها و خلاصه هر جا که مردم تجمع بیشتری داشتند، بمب‌گذاری می‌کردند. یکی از جنایاتی که این‌ها مرتکب شدند، بمب‌گذاری در شرکت سیلندرپرکنی ایران‌گاز بود. آن‌طور که بچه‌های س.پاه آبادان می‌گفتند، بمب را در یک کپسول خالی گاز قرار داده بودند که در کارخانه منفجر می‌شود و آتش‌سوزی عظیمی به راه می‌افتد و تعداد زیادی بر اثر شدت انفجار بمب و آتش‌گرفتن مخازن ذخیرهٔ گاز، درجا به شهادت می‌رسند.

◀️خب، ما برای کسانی که در این فاجعه مرگ‌بار به شهادت رسیده بودند، پرونده تشکیل دادیم و به خانواده‌های آن‌ها سرکشی می‌کردیم. ما برای تشکیل پرونده مجبور شدیم آن‌ها را که تکه‌تکه شده بودند، شناسایی کنیم و برای سرکشی به خانواده‌های بعضی از آن‌ها حتی به یکی از روستاهای دورافتادهٔ استان فارس رفتیم. خانم همسر شهید، خانمی بود که سه‌تا دختر و یک پسر داشت و حجابشان را هم رعایت نمی‌کردند؛ مخصوصاً دخترخانم‌هایش، و ما هر چه اصرار کردیم که خانم‌ها لطفاً حجابتان را رعایت کنید، به خرجشان نمی‌رفت. شوهرش توی این بمب‌گذاری سوخته بود و آن خانم و دخترها حاضر به رعایت حجاب نبودند! خانمش می‌‌گفت: «من راه شوهر شهیدم را ادامه می‌دهم!» برای ما اولش قابل هضم نبود؛ اما بالاخره همان جا فهمیدیم که این‌ها بهایی هستند. بعد هم که آمدیم آبادان و از شرکت ایران‌گاز استعلام گرفتیم، برایمان محرز شد که کلا این ها بهایی هستند و آن فردی هم که در شرکت ایران‌گاز شهید شده بود، بهایی بود.

◀️خلاصه نمی‌دانستیم که چه‌کار باید بکنیم؟ آیا باید او را جزو لیست شهدا به حساب بیاوریم یا کشتهٔ معمولی حسابش کنیم؟! به‌جز ایشان هفده خانوادهٔ دیگر از همین بمب‌گذاری تحت پوشش ما بودند. من قضیه را با آقای کروبی مطرح کردم و همراه ایشان پیش امام خمینی رفتم. ایشان از امام استعلام گرفت و امام جملهٔ بسیار جالبی فرمودند که بسیار تکان‌دهنده بود. اولاً گفتند باید حقوق آن‌ها را کامل بدهید؛ چون‌که بالاخره در بمب‌گذاری کشته شده‌اند. بعد امام فرمودند و این جمله را از خود امام نقل می‌کنم «شما از کجا می‌دانید که [همان روز بمب گذاری و شهادت] شب تا صبح برنگشته باشند؟! از کجا می‌دانید که آن خانواده برنگشته باشد؟!» این جمله برای ما حجت بود و من تا زمانی که مسئول بنیاد شهید بودم، حقوق آن‌ها را می دادم و بعد از من هم خبر دارم که حقوق آنها داده شده است.

#معرفی_کتاب
#آبادان_لین_یک
#نشر_مرز_و_بوم
#نعمت_الله_سلیمانی_خواه
#سید_کریم_حجازی
#امام_خمینی
#آبادان

https://s8.uupload.ir/files/img_20230506_205121_863_e6d0.jpg

https://www.instagram.com/p/Cr6O6GCu6ER/?igshid=NTc4MTIwNjQ2YQ==

✅چرا حرف‌هایش را باور نکردیم؟!

🔴روایت حاج‌کاظم سلیمیان از دوران دفاع مقدس

◀️در سنگر اجتماعی نشسته بودیم و داشتیم منچ بازی می‌کردیم. ناگهان صدای انفجار عجیبی از بیرون آمد. همه بیرون دویدیم. یک نفر در وسط دود و خاک فریاد می‌زد. صحنهٔ وحشتناکی بود. چاله‌ای شاید به عمق یک متر و قطر یک‌ونیم تا دو متر حفر شده و خاک‌های داخل آن سوخته و سیاه شده بود. شش نفر از بچه‌ها اطراف چاله افتاده بودند. یکی از آن‌ها دوستم رضا غضنفری بود. رضا افتاده بود و از شاهرگ گردنش خون فواره می‌زد! به‌شدت هول شده بودم و نمی‌دانستم چه‌کار باید بکنم. همان‌طور پابرهنه مسافتی را دویدم تا آمبولانس را خبر کنم. آمبولانس را دیدم که از انتهای خط می‌آمد. برگشتم. تا دنبال آمبولانس بروم و برگردم، خونریزی او بند آمده و همان جا شهید شده بود. اگر می‌دانستم و هول نشده بودم و دستم را روی رگ گردنش می‌گذاشتم، خونریزی‌اش کم شده بود، شاید شهید نمی‌شد!

◀️آقای سازی هم آنجا افتاده و چشمانش باز بود. نه پلک می‌زد، نه حرف! ولی هنوز زنده بود. رفتیم تا او را داخل آمبولانس ببریم. من زیر شانه‌هایش را گرفتم و اکبر جانمی پاهایش را گرفت؛ تا آمد او را بلند کند، پاها از داخل ران بر عکس تابید! داد زدم: «بذار زمین! بذار زمین!» با اینکه شلوارش سالم بود و آثار ترکش و خون‌ریزی نداشت، ولی پاهایش بر اثر موج انفجار از داخل خُرد شده بود. چند نفری او را با احتیاط روی برانکارد گذاشتیم. مچ دست عظیمی هم قطع شده و بر اثر شدت خون‌ریزی بیهوش افتاده بود. ترکش به مثانه یکی دیگر از بچه‌ها خورده بود و از درد به خود می‌پیچید و فریاد می‌زد. همه را با آمبولانس بردند.

◀️پس از رفتن آمبولانس یاد رضا افتادم. اواخر پاییز، رضا غضنفری اصرار می‌کرد به او مرخصی بدهند که به کمک پدرش برود تا پشت‌بام‌هایشان را کاهگل یا آخرین محصولات را درو کنند! بچه‌ها به او می‌گفتند: «تو می‌خوای از زیر کار در بری که اینا رو می‌گی!» او می‌گفت: «من هفت‌تا خواهر و یه برادر کوچیک دارم و پدرم تنهاست و نمی‌تونه همه کارا رو بکنه. من باید به کمک اون برم.» حرف‌هایش را باور نمی‌کردیم تا اینکه برای چهلم رضا به خانه او در روستای باقرآباد اردستان رفتیم و وضع زندگی آن‌ها را از نزدیک دیدیم. من آن روز آن‌قدر گریه کردم و متأثر شدم که چرا حرف‌های او را باور نمی‌کردیم؟ با خودم می‌گفتم: «ببین چه کسایی از کجا به جبهه میان و به کشور خدمت می‌کنن! پدر و مادرا چقدر خالصانه سرمایه‌های خودشون رو که بچه‌هاشون هستن، بدون هیچ چشمداشتی می‌دن.»

#معرفی_کتاب
#چشم_هایی_که_نوشتند
#نشر_مرز_و_بوم
#علی_هاشمی
#حاج_کاظم_سلیمیان
#جانباز
#شهدا

https://s8.uupload.ir/files/img_20230503_204630_571_s87i.jpg

https://www.instagram.com/p/CrygCY0I_2X/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

✅آخرین تکاپوی حاجی برای رسیدن به آرزویش!

◀️روایت نزدیک سیداکبر طباطبایی از شب شهادت حاج قاسم (بخش هفتم)

◀️من شب‌ها قبل از آن‌که بخوابم، عادت دارم آخرین خبرها را از شبکه‌های المیادین، المنار، الحديث و الجزيره ببینم. شب از نیمه گذشته بود و من همچنان داشتم شبکه‌ها را مرور می‌کردم که یکی از شبکه‌ها، خبر اصابت موشک به فرودگاه بغداد را اعلام کرد؛ اما من چون خیلی خسته بودم به این خبر زیاد اهمیت ندادم و همان لحظه خوابم برد. نیم ساعت بعد، با صدای زنگ تلفن از خواب پریدم. حاج‌حیدر بود که از عراق زنگ می‌زد. بلافاصله شبکه المیادین را گرفتم زیرنویس کرده بود مسئول تشریفات ح.شد‌الش.عبی عراق را در فرودگاه بغداد زدند. همزمان صدای حاج‌حیدر را می‌شنیدم: «ببینم، سید، این پورجعفری و همراهان او به سمت ما آمدند؟» تا این سؤال را کرد، ناغافل گوشی از دستم افتاد. احساس کردم خانه دور سرم می‌چرخد و چشم‌هایم سیاهی می‌رود. فهمیدم خانه‌خراب شده‌ایم. برای اطمینان، به چند نفر دیگر زنگ زدم که به گوش نبودند. آخر سر حامد را در عراق پیدا کردم. ساعت ۳ صبح بود، پرسیدم: «حامدجان؛ چه خبر؟!» نتوانست جوابم را بدهد فقط با گریه به من فهماند که اصل خبر درست است.

◀️با انتشار خبرهای تکمیلی، جزئیات بیشتری از جنایت فجیع آمریکایی‌ها برملا شد. با چشم‌هایی اشکبار به سمت ساختمان پاس حرکت کردم تا در آنجا با دیدن دوستان و همکارانم کمی آرامش بگیرم. دیدم در آنجا هم محشری به پاست؛ همه از شدت غم ضجه می‌زدند و گریه می‌کردند و مثل آدم‌های فرزند از دست‌داده بی‌قراری می‌کردند. صبح زود، سیدرضی همراه یکی از نیروهایش به همان منزلی رفت که حاج قاسم، شب قبل، چند ساعتی آنجا بیتوته کرده بود. او می‌خواست ببیند چیزی از وسایل یا مدارک ح.اجی آنجا مانده یا نه. وقتی از محل برگشت گفت: داخل اتاق که شدم، برگه کنار آیینه، توجهم را جلب کرد. سریع آن را برداشتم. بعد هم سیدرضی آن برگه را به همه نشان داد؛ برگه‌ای که روی آن، حاجی کلماتی را ستونی نوشته بود. گویا این دلنوشته کوتاه آخرین تکاپوی حاجی برای رسیدن به آرزوهایش بود. روی آن برگه نوشته شده بود:
«الهی لاتکلنی
خداوندا، مرا بپذیر!
خداوندا، عاشق دیدارت هستم؛
همان دیداری که موسی را ناتوان از ایستادن و نفس کشیدن نمود.
خداوندا مرا پاکیزه بپذیر!
الحمد لله رب العالمين
خداوندا، مرا پاکیزه بپذیر!» 

منبع: حبیب ملت، ویژه‌نامه جام‌جم، ویژه سومین سالگرد شهادت سردار سلیمانی دی ۱۴٠۱. رجوع شود به کتاب در دست انتشار «بدون مرز» نوشته گلعلی بابایی

#معرفی_کتاب
#بدون_مرز
#نشر_خط_مقدم
#نشر_مرز_و_بوم

https://s8.uupload.ir/files/img_20230501_215003_722_8xp.jpg

https://www.instagram.com/p/CrteFDaoDZQ/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

✅مرا از شهادت می‌ترسانی؟

🔴روایت نزدیک سیداکبر طباطبایی از یک روز پیش از شهادت حاج قاسم (بخش ششم)

◀️حاج قاسم هنوز یک ساعت بیشتر نخوابیده بود که بیدار شد و پرسید: «چه کار کردید؟» به ایشان توضیح دادیم. در حالی که کاپشن پوشیده بود گفت: «نمی‌دانم چرا سردم شده؟» بعد با اشاره به مرغ‌هایی که داخل حیاط بودند، به سیدرضی گفت: این مرغ‌ها و جوجه‌ها شب سردشان می‌شود. برو از بازار دمشق برایشان لانه کبوتر بخر بیار، اینجا نصب کن. جلسه تمام شده بود. کم‌کم داشتیم به وقت نماز مغرب و عشاء نزدیک می‌شدیم. همگی آماده شده بودیم برای اقامه نماز. سیدرضی گفت: حاج‌آقا، پرواز، به جای ساعت۶ شده ۱۰شب. حاجی، نفسی تازه کرد و همان جا داخل صف نماز سر جای خودش نشست. رفتم کنارش و گفتم «حاجی‌جان خیالت از بابت عملیات ادلب راحت باشد. ما حتما این عملیات را می‌کنیم.» گفت: «این عملیات خیلی مهم است. حتما بکنید و خانواده‌های شهدا را از چشم‌انتظاری در بیاورید.»

◀️همان لحظه، عباس، مسئول حفاظت آمد کنار ح.اجی و گفت: «حاج‌آقا من نگرانم از این‌که شما می‌خواهید به عراق بروید. وضع عراق اصلا خوب نیست.» در جواب او گفت: «مرا از شهادت می‌ترسانی؟ نگران نباش! هر چه خدا بخواهد، همان می‌شود. شما هم زیاد فکر این چیزها را نکن. الان که نماز را خواندیم من از اینجا می‌روم به جای دیگر تا خیال شما هم راحت بشود.» سیدجواد جلو ایستاد. همگی پشت سر سید، نماز مغرب و عشاء را خواندیم. بلافاصله بعد از نماز حاج قاسم گفت: «هماهنگ کنید، من می‌خواهم بروم.» خداحافظی کرد و رفت داخل ماشین نشست. ابوباقر را صدا کرد و به او گفت: «چند روز دیگر توی سوریه بمان. بعد از آن، یکشنبه برگرد تهران؛ کارت دارم.» به سیدجواد که کنار ماشین ایستاده بود دوباره گفت: «مالک را حواست باشد. وزیر دفاع را حواست باشد.» یکی دو نفر دیگر را هم اسم برد که من نشنیدم چه کسانی بودند. گفت: «برو سراغ آن‌ها و هوایشان را داشته باش. هوای سهیل حسن را هم داشته باش.» بعد از این سفارش‌ها، دستی تکان داد و رفت به سمت منزلی دیگر. گویا دو ساعت در آن منزل ماند؛ دو ساعتی که در حقیقت لحظات ناب نجواهای عاشقانه حاجی با خالق یکتا بود. به هر حال در میان تشویش‌ها و دل‌نگرانی‌های عجیب ما، هواپیمای دمشق_بغداد با بیش از چهار ساعت تأخیر در ساعت ۱۱ شب پرواز کرد.

ادامه دارد...

منبع: حبیب ملت، ویژه‌نامه جام‌جم، ویژه سومین سالگرد شهادت سردار سلیمانی دی ۱۴٠۱. رجوع شود به کتاب در دست انتشار «بدون مرز» نوشته گلعلی بابایی

#معرفی_کتاب
#بدون_مرز
#نشر_خط_مقدم
#نشر_مرز_و_بوم

https://s8.uupload.ir/files/img_20230430_201901_fus.jpg

https://www.instagram.com/p/CrqxhfbJsKg/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

✅ حیران مانده بودیم که چرا این حرف‌ها را می‌زند!

🔴روایت نزدیک سیداکبر طباطبایی از یک روز پیش از شهادت حاج قاسم (بخش پنجم)

◀️خواستیم بحث سازمان و استعداد نیروها را در جلسه طرح کنیم که حاجی گفت: «این‌ها را با ابوباقر صحبت کنید. ساعت ۶ پرواز دارم. شب می‌رسم عراق و از سر شب که رسیدم بغداد باید تا صبح چند نفر را توجیه کنم وضعیت عراق فردا خیلی استراتژیک و تعیین‌کننده است. روز خیلی مهمی است. الان بگذارید من فقط یک ساعت بخوابم تا فردا کم نیاورم. شما بحث‌تان را ادامه بدهید.» حاجی رفت داخل یکی از اتاق‌ها و ما جلسه را ادامه دادیم. در ادامه جلسه، حسین پورجعفری، دفتردار حاجی شروع کرد به صحبت و از آقای قاآنی خیلی تعریف کرد. این را هم توی پرانتز بگویم که پورجعفری، اساسا آدم کم‌حرفی بود و در جلسات معمولا حرف نمی‌زد؛ اما آن روز بدون مقدمه گفت: «بهترین و بااخلاق‌ترین سرداری که من دیده‌ام همین سردار قاآنی خودمان است. آدم مخلص‌تر، ساده‌زیست‌تر و خداترس‌تر از ایشان من ندیده‌ام. سردار قاآنی آخرین نفر می‌رود در غذاخوری. اگر غذایی مانده باشد، می‌خورد. سر هفته کل پول غذا را هم به حساب سپاه برمی‌گرداند.» من در تأیید حرف‌های او گفتم: «اتفاقا من هم در چند سفر خارجی با آقای قاآنی همسفر بوده و دیده‌ام هر چه را رؤسای جمهور آن کشورها به او هدیه می‌دهند، به خانه نمی‌برد؛ همان‌جا می‌گذارد تا هر کسی احتیاج داشت بردارد.»

◀️پورجعفری ادامه داد: «سردار سلیمانی به همه ما تأکید می‌کند داخل ماشین که هستیم، رادیو معارف را گوش کنیم؛ چون حرف‌های خوبی در این شبکه رادیویی زده می‌شود. یک روز آقای قاآنی با راننده‌اش جایی می‌رفت. موج رادیو، روی شبکه پیام بود به راننده گفت این را بیاور روی شبکه معارف. راننده تا خواست این کار را بکند، چون زمین خیس بود، کنترل ماشین از دستش خارج شد، سپر آن به لبه جدول خورد و کمی آسیب دید. فردای آن روز مبلغی پول به من داد و گفت این را به راننده بده تا برود ماشین را درست کند برای خود او هم مرخصی رد کنید؛ حقوقش را من می‌دهم.» برادرها، آقای قاآنی، چنین مردی است. ما مانده بودیم حیران که چرا پورجعفری که یار غار حاج قاسم است و شب و روزش را با او سر می‌کند، این‌طوری دارد از سردار قاآنی تمجید می‌کند. پورجعفری آرام و کم‌حرف چنان زبان درآورده بود که همه متعجب بودیم.

ادامه دارد...

منبع: حبیب ملت، ویژه‌نامه جام‌جم، ویژه سومین سالگرد شهادت سردار سلیمانی دی ۱۴٠۱. رجوع شود به کتاب در دست انتشار «بدون مرز» نوشته گلعلی بابایی

#معرفی_کتاب
#بدون_مرز
#نشر_خط_مقدم
#نشر_مرز_و_بوم

https://s8.uupload.ir/files/img_20230429_210320_1y5c.jpg

https://www.instagram.com/p/CroN-sfuR2Y/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

✅چرا بعضی وقت‌ها حرف من را گوش نمی‌کنی؟!

🔴 روایت نزدیک سیداکبر طباطبایی از یک روز پیش از شهادت حاج قاسم (بخش چهارم)

◀️ابتدای جلسه حاج‌جواد گفت: من خوابی دیده‌ام. حاجی پرسید: چه خوابی دیدی؟ سید گفت: خواب دیدم در جایی هستیم که میان ما بزرگان پیامبران و اولیا همه نشسته‌اند و من سرپا ایستاده‌ام. اول احساس کردم و بعد شنیدم از آسمان یکی دارد قرآن می‌خواند و آن صدای حضرت علی (ع) است. من حضرت را نمی‌دیدم اما مضمون آیه این بود که ما الان ضعیف هستیم، وضع ما خوب نیست و نمی‌توانیم به دشمن حمله کنیم. این در حالی بود که من سرپا ایستاده بودم و همه را به جنگ دعوت می‌کردم. با شنیدن آن صدا، من هم ساکت شدم. بعد از آن، به سمت دیوار رفتم و شمشیری را که روی دیوار بود برداشتم. ولی متوجه شدم این شمشیر فقط یک خنجر کوتاه است. در بین قرآن خواندن حضرت علی (ع) متوجه این ندا شدم که گفت: قاسم سلیمانی، ریحانه‌الرسول است، هر چه می‌گوید، گوش کنید. حاجی خندید و گفت: جواد دیدی؟ حضرت علی (ع) هم گفت به حرف من گوش کن. چرا بعضی وقت‌ها حرف من را گوش نمی‌کنی؟ بعد از آن پرسید: تعبیر خوابت را از کسی سؤال کرده‌ای؟ حاج‌جواد گفت: نه.

◀️حاجی در ادامه جلسه، حدود یک ساعت‌و‌نیم فقط بحث‌های معرفتی کرد. تأکید زیادی روی ارتقای بعد معنوی و همچنین معیشت پرسنل داشت. می‌گفت: «به مالک [یکی از فرماندهان حزب‌ا... که بیمار بود] سر بزنید. به خانواده وزیر دفاع سر بزنید...» سراغ تک‌تک بچه‌هایی را که مدتی از آن‌ها خبری نداشتیم گرفت و گفت: «آن‌ها را فراموش نکنید.» در جلسات پیش از این حاج قاسم اول جلسه، کمی عرفانی و عاطفی حرف می‌زد و بعد عمده صحبت‌هایش را روی مسائل نظامی و سازمانی متمرکز می‌کرد؛ اما در اینجا فقط داشت مسائل عرفانی و عاطفی را طرح می‌کرد. در ۲۰ دقیقه آخر جلسه، مجدد تدابیر و برنامه‌هایش را بازخوانی کرد و روی سازمان، معیشت و عملیات آزادسازی ادلب بیشتر تأکید کرد و گفت: «اگر شما عملیات ادلب را انجام دهید و آن مناطق را آزاد کنید، دل خیلی از خانواده‌های شهدا شاد می‌شود؛ چون پیکرهای بسیاری از این شهدا را که در مناطقی مثل خان‌طومان، حلب... افتاده‌اند، می‌توانیم به دست خانواده‌هایشان برسانیم. در خلال جلسه چند نفری را که با او وعده کرده بودند هم ملاقات کرد. آن‌ها حرف‌هایشان را به حاجی زدند و رفتند.

ادامه دارد...

منبع: حبیب ملت، ویژه‌نامه جام‌جم، ویژه سومین سالگرد شهادت س.ردار س.لیمانی دی ۱۴٠۱. رجوع شود به کتاب در دست انتشار «بدون مرز» نوشته گلعلی بابایی

#معرفی_کتاب
#بدون_مرز
#نشر_خط_مقدم
#نشر_مرز_و_بوم

https://s8.uupload.ir/files/img_20230427_200845_tpw6.jpg

https://www.instagram.com/p/CrjCFryJzmA/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

✅اگر کار برای خدا باشد، شکست ندارد!

🔴روایت نزدیک سیداکبر طباطبایی از یک روز پیش از شهادت حاج قاسم (بخش سوم)

◀️آخر شب چهارشنبه به ما خبر دادند حاج قاسم گفته صبحانه بیایید پیش من. ما هم پنج‌شنبه صبح زود، رفتیم به همان ساختمانی که محل اسکان حاجی بود. حاج قاسم برای توضیح مطالب، خیلی کم پای وایت‌برد می‌‌رفت؛ اما آن روز تا آماده شدن صبحانه رفت پای تخته و تقریبا تمام تدابیری را که قبلا به ما گفته بود، مرور کرد. تا آمدیم سؤال کنیم، گفت: فعلا بیایید برای صرف صبحانه. همگی نشستیم دور سفره، ما می‌خواستیم طوری بحث کاری را شروع کنیم اما حاج قاسم هی وارد بحث‌های معنوی می‌شد. بساط صبحانه که جمع شد، ح.اجی بحث را با خاطره‌ای از عملیات بدر شروع کرد: عملیات بدر جنگ سختی بود. نیروهای زیادی از ما شهید شده بودند. فرماندهانی را هم از دست داده بودیم که شاخص‌ترین آنها مهدی باکری بود. از وضعیت پیش‌آمده ناراحت بودیم. با احمد کاظمی قرار گذاشتیم برویم با آقامحسن دعوا کنیم و به او بگوییم شما با این کارهایتان دارید سپاه را منحل می‌کنید. به‌اتفاق احمد رفتیم پیش فرمانده کل سپاه. آقامحسن وقتی حرف‌ها و گلایه‌های ما را شنید، کاغذی را درآورد و گفت: «این، پیام امام است که برایتان می‌خوانم.»

◀️حاج قاسم در آن جلسه کل آن پیام را از حفظ برای ما گفت. متن پیام این بود: «چون گزارش داده‌اند بعضی‌ها ناراحت هستند، خواستم بگویم هیچ جای نگرانی نیست. البته من برای شهدا و شما دعا می‌کنم؛ ولی باید همه ما بدانیم که ما تابع اراده خداوند هستیم ما از ائمه (ع) بالاتر نیستیم. آن‌ها هم در ظاهر بعضی وقت‌ها موفق نبودند؛ هم پیغمبر اکرم (ص)، هم امیرالمؤمنین (ع)، هم امام حسن (ع) و امام حسین (ع). ما که نسبت به مقام این‌ها چیزی نیستیم. عمده مشیت خداوند است که هر چه او بخواهد، همان خوب است و چون عسل شیرین، باید با آغوش باز پذیرای آنچه او می‌خواهد باشیم و از هیچ چیز نگران نباشیم. خیلی محکم از هم‌اکنون در فکر عملیات بعدی باشید و مطمئن باشید پیروزید. امروز هم پیروزید. اگر کار برای خدا باشد، شکست ندارد.» آن پیروزی که امام مژده‌اش را داد یک سال بعد و در عملیات والفجر۸ به دست آمد. در ادامه حاج قاسم خاطره‌ای را در ارتباط با شوخی‌های فرماندهان با احمد کاظمی و مرتضی قربانی بازگو کرد که خیلی خنده‌دار بود. کلا جلسه بانشاطی را آن روز حاجی اداره کرد.

ادامه دارد...

منبع: حبیب ملت، ویژه‌نامه جام‌جم، ویژه سومین سالگرد شهادت سردار سلیمانی دی ۱۴٠۱. رجوع شود به کتاب در دست انتشار «بدون مرز» نوشته گلعلی بابایی

#معرفی_کتاب
#بدون_مرز
#نشر_خط_مقدم
#نشر_مرز_و_بوم

https://s8.uupload.ir/files/img_20230426_205818_kxxn.jpg

https://www.instagram.com/p/CrgeqihOV9R/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

✅به سوی مقتلم می‌روم

🔴روایت نزدیک سیداکبر طباطبایی از دو روز پیش از شهادت حاج قاسم (بخش دوم)

◀️بعدها مصاحبه‌ای از سیدحسن نصرالله را در رابطه با حال‌و‌هوای حاج قاسم طی آن چند ساعتی که روز چهارشنبه در بیروت بود خواندم که برایم خیلی جالب توجه بود. سیدحسن گفته بود: حاجی با وجودی که مشغولیت‌های زیادی در مناطق دیگر داشت، از همیشه آرام‌تر و خوشحال‌تر بود. بسیار شوخی می‌کرد و می‌خندید. بنده به برادران هم گفتم؛ نورانی شده بود به طرز عجیبی. من برایش ترسیدم. دوسه هفته قبلش، من به حاج قاسم گفته بودم: «حاجی در رسانه‌های آمریکا شدیدا روی شما تمرکز کرده‌اند.» یکی از مهم‌ترین مجله‌های آمریکایی را نشانش دادم که تصویرش روی جلد آن بود و تیتر مقاله این بود: «سردار بی‌جانشین.» گفتم: «برخی دوستان ما که ایالات متحده را خوب می‌شناسند، می‌گویند این مقدار تمرکز رسانه‌ای مقدمات ترور است. باید محتاط باشید.» خندید و گفت: «چه خوب! این، آرزوی من است...» در هر صورت من گفتم: «امشب اینجا بمانید.» گفت: «نه. همین امشب به دمشق برمی‌گردم و می‌خواهم برادران در دمشق را ببینم و فردا به بغداد می‌روم.»

◀️معمولا وقتی برادران به دفتر می‌آیند، بچه‌ها دوربین می‌آورند و عکس می‌گیرند. گاهی هم نمی‌آورند اما این بار، خود حاجی به بچه‌ها گفت: «دوربین کجاست؟ می‌خواهم با سید عکس بگیرم.» به همین خاطر، در حال نماز، در حال ایستاده، در حال نشسته، در حال وضو و... عکس داریم که البته همه‌اش منتشر نشده. اما بسیار جالب توجه بود که پافشاری کرد و به برادران گفت دوربین بیاورند. این، آخرین دیدار بنده و ایشان بود. به ایشان گفتم: «حاجی خواهش می‌کنم به بغداد نروید. اوضاع خوب نیست؛ نگران‌کننده است.» گفت: «نه. باید بروم. گزینه دیگری ندارم چون می‌خواهم نخست‌وزیر را ببینم و پیام‌های مهمی هست که باید برسانیم یا بشنویم و...» معمولا هر وقت به لبنان می‌آمد، حتما سری هم به بعضی از خانواده‌های شهدا، مخصوصا شهید عماد مغنیه می‌زد. آن روز وقتی از پیش ما رفت به سمت منزل شهید عماد مغنیه، در آنجا هم دختر عماد از حاج قاسم می‌خواهد که از رفتن به عراق صرف‌نظر کند. حتی با التماس به او می‌گوید: «عموجان، نرو! نگرانت هستیم.» در جواب می‌گوید: «عموجان، به سوی مقتلم می‌روم. مانع نشو.» این صحبت‌های سیدحسن نشان می‌دهد حاجی می‌دانست به کجا دارد می‌رود.

ادامه دارد...

منبع: حبیب ملت، ویژه‌نامه جام‌جم، ویژه سومین سالگرد شهادت سردار سلیمانی دی ۱۴٠۱. رجوع شود به کتاب در دست انتشار «بدون مرز» نوشته گلعلی بابایی

#معرفی_کتاب
#بدون_مرز
#نشر_خط_مقدم
#نشر_مرز_و_بوم

https://s8.uupload.ir/files/img_20230425_202226_zwg8.jpg

https://www.instagram.com/p/Crd3h4Hou8j/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

✅چه اشکالی دارد الان شهید بشوم؟!

🔴روایت نزدیک سیداکبر طباطبایی از سه روز پیش از شهادت ح.اج ق.اسم (بخش اول)

◀️سه‌شنبه ۱۰ دی ۱۳۹۸ قرار بود ابوباقر برای پیگیری بعضی از کارها، به سوریه بیاید. من و سیدرضی در فرودگاه منتظر ماندیم. دیدیم ابوباقر از پله‌ها پایین آمد و گفت: «ح.اجی آمده.» یک لحظه من و سیدرضی هنگ کردیم، چون اوضاع فرودگاه برای آمدن ح.اج ق.اسم مهیا نبود. داخل هواپیما شدیم و دیدیم بله، ح.اجی و پورجعفری و سه نفر از محافظان آنجا هستند. به‌اتفاق ح.اجی و همراهانش از پله‌ها پایین آمدم. ابوباقر سریع با یکی از خودروها رفت. ما هم از ح.اج ق.اسم کسب تکلیف کردیم که چه کنیم. گفت: «برویم سوار ماشین بشویم.»

◀️همین‌طور که داشتیم می‌رفتیم، از من پرسید: «اوضاع و احوال چطور است؟» قبل از پاسخ من، سیدرضی گفت: «حاج‌آقا الان ما گیج شده‌ایم. حداقل اطلاعی می‌دادید. چرا این‌طوری آمدید؟» لبخندی زد و چیزی نگفت. من کمی وضعیت شهرها و مناطق سوریه را به ایشان گزارش دادم. از جاده فرودگاه وارد اتوبان اصلی شهر دمشق شده بودیم که حاجی بدون مقدمه به سیدرضی گفت: «ببینم، سید، الان اگر تو شهید بشوی، چه اشکالی دارد؟ من شهید بشوم، چه اشکالی دارد؟ حامد شهید بشود، ابوباقر و سیداکبر هم شهید بشوند، چه اشکالی پیش می‌آید؟» و بعد بدون آن‌که منتظر پاسخ ما باشد، خودش گفت: «آدم‌هایی مثل من و شما، مانند میوه‌های رسیده‌ای هستیم که اگر ما را نچینند، از روی درخت به زمین می‌افتیم و له می‌شویم. الان که وقت شهادت ماست، چه اشکالی دارد شهید بشویم؟» هم من و هم سیدرضی از صحبت‌های حاجی خیلی تعجب کردیم؛ چون تا حالا این‌طور با صراحت از شهادت حرف نزده بود.

◀️در گرماگرم گپ‌وگفت رسیدیم به همان جایی که می‌بایست می‌رفتیم. نگران وضعیت عراق بود و می‌خواست از آخرین اخبار این کشور اطلاع پیدا کند. تلویزیون روشن شد و داشت خبر حمله مردم خشمگین عراق را به سفارت آمریکا پخش می‌کرد. ح.اج ق.اسم با دیدن آن صحنه‌ها گفت: «این، پیروزی بزرگی برای ملت عراق است. باید قدرش را بدانند.» همان لحظه با تلفن امن (مخصوص) به سه نفر زنگ زد، اول به ابو.مهدی ا.لمهندس، دوم به حامد و سوم به علی شمخانی، که در رابطه با وضعیت عراق با او صحبت کرد. ما همانجا ماندیم و ح.اجی و تیم محافظانش رفتند به سمت منزلی که همیشه می‌رفتند. صبح زود هم حرکت کردند به سمت لبنان.

ادامه دارد...

منبع: حبیب ملت، ویژه‌نامه جام‌جم، ویژه سومین سالگرد شهادت س.ردار س.لیمانی دی ۱۴٠۱. رجوع شود به کتاب در دست انتشار «بدون مرز» نوشته گلعلی بابایی

#معرفی_کتاب
#بدون_مرز
#نشر_خط_مقدم
#نشر_مرز_و_بوم

https://www.instagram.com/p/CrbWH15IrvL/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

https://uploadkon.ir/uploads/f13e25_23IMG-20230425-070337-328.jpg

✅می‌خواستی هوس قدس نکنی!

🔴روایت قدرت‌الله مهرابی کوشکی از دوران اسارت

◀️روزهای اول از کتک می‌ترسیدم و اگر می‌شد جا خالی می‌دادم؛ اما امروز روز چهارم بود. دیگر عادت کرده بودم. شعارها و نقاشی‌هایی که پشت لباس بچه‌ها کشیده بودم را می‌دیدم. چند روز قبل از عملیات، با ماژیک برایشان شعار می‌نوشتم. مثل «هيهات من الذله، راهيان قدس، کربلا آری، اسارت هرگز، راه قدس از کربلا می‌گذرد.» شوخ‌طبع‌ها می‌گفتند: «بنویس ورود هر نوع تیر و ترکش ممنوع.» چون جمله قشنگی به‌نظرم رسید پشت پیراهن خودم آن را گوشه‌ای نوشتم. پیش از عملیات روی پیراهنم تصویر قدس را کشیدم. بچه‌ها دیدند و خوششان آمد؛ خواستند که روی پیراهن آن‌ها هم بکشم. مرتضی صالحی یکی از همان علاقه‌مندان بود. همین مرتضی صالحی خواب دیده بود که اسیر شده‌ایم و عراقی‌ها مجبورمان می‌کردند که پوکه‌های خالی فشنگ‌ها را از روی زمین جمع کنیم. پشت لباس مرتضی تصویر قدس را کشیده بودم و زیرش هم این آیه قرآن را نوشته بودم: «سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَی بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَی الْمَسْجِدِ الأَقْصَى الَّذِى بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ البَصِيرُ»

◀️عراقی‌ها به این شعارهای پشت پیراهن حساسیت داشتند. قدسی که پشت پیراهن من بود کمرنگ شده بود و قابل تشخیص نبود؛ اما می‌توانستم شکل‌ها و شعارهای روی لباس دیگران را ببینم. عراقی‌ها دو طرف درها ایستاده بودند؛ هرکس وارد محوطه می‌شد کتکش می‌زدند. جلوتر از من علی هاشمیان ایستاده بود. پشت پیراهنش هم اسم گردان حنظله را نوشته بود. عراقی‌ها علی را از صف بیرون کشیدند. انگار که متوجه حنظله‌ی پشت پیراهنش شده باشند؛ نزدیک به هفده نفر روی سرش ریختند و می‌زدند. تمام چشم‌ها به علی بود؛ کسی متوجه من نبود. من هم از این فرصت استفاده کردم و خودم را به کتک‌خورده‌ها رساندم.

◀️همان موقع مرتضی صالحی را دیدم که طرفم آمد. عراقی‌ها مرتضی را حسابی زده بودند. جلوی لباس و آستین‌هایش بود؛ اما خبری از پشت لباس نبود. گفت: «دیدی با این قدس کشیدنت چه بلایی سرم آوردی؟» من هم گفتم: «حقت بود. می‌خواستی هوس قدس نکنی.» نمی‌دانستم به حال مظلومیت بچه‌ها گریه کنم یا به شوق آن روزها که اصرار می‌کردند برایشان شعاری پشت پیراهن بنویسم بخندم. بعضی از بچه‌ها متوجه شده بودند که این شعارها برایشان گران تمام می‌شود؛ پیش از این‌که به عراقی‌ها برسند، پشت لباس‌هایشان را کندند تا اثری از جرم نباشد و کمتر کتک بخورند.

#معرفی_کتاب
#کتاب_ملاقات_با_غریبه‌ها
#نشر_ستارگان_درخشان
#قدرت_الله_مهرابی_کوشکی
#نشر_مرز_و_بوم
#اسارت
#قدس
#شکنجه
#لباس_نوشته

https://s8.uupload.ir/files/img_20230422_143047_63nq.jpg

https://www.instagram.com/p/CrWNrUiIjyh/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

✅ هم‌محله‌ای نالوطی ما را نجات داد!

🔴 روایت قدرت‌الله میرزایی از امداد الهی در جبهه

◀️در راه دارخوین بودیم که یکی از بچه‌های محله‌مان را دیدم. زیاد آدم خوش‌نامی نبود و من از او خوشم نمی‌آمد؛ حتی احتمال می‌دادم که معتاد باشد. ما توی محله اصلاً سلام‌وعلیکی با هم نمی‌کردیم؛ اما آنجا به‌محض اینکه مرا دید، شروع به احوالپرسی کرد. من هم جواب سلامش را دادم؛ ولی چندان محلی او نگذاشتم و به راننده گفتم که به حرکت ادامه دهد. تا آمدیم از جاده پایین برویم، یک‌دفعه شروع به دویدن کرد و خودش را به ماشین رساند و دستش را محکم روی کاپوت زد و گفت: «نالوطی، محل نمی‌گذاری!» گفتم: «مخلصیم، تو کجا بودی و کی آمدی؟» گفت «من با بهداری آمدم.»

◀️صحبت‌هایمان یک دقیقه بیشتر طول نکشید و با او خداحافظی کردیم و به راه افتادیم که ناگهان دو گلوله جلویمان منفجر شد. با خودم گفتم: «این‌ها توپ‌های دوربردشان بوده است و ما هم تقریباً دیگر عقب آمده‌ایم.» باور کنید هنوز ده متر نرفته بودیم که یک‌دفعه انگار تمام منطقه منفجر شد. هزاران بمب خوشه‌ای بود که به زمین می‌ریخت. ما هم در مرز ورود به منطقهٔ بمباران بودیم. اگر آن بنده‌خدا روی
کاپوت نزده و جلوی ما را نگرفته بود، به مرکز بمباران خوشه‌ای رفته بودیم.

◀️خیلی عجیب بود، شاید در منطقه‌ای به وسعت حدود چهارصد متر در چهارصد متر، انگار هزار گلولهٔ خمپارۀ ۶۰ منفجر شود، مدام بمب‌ها پایین می آمد. تمام هم نمی‌شد. توی این اوضاع، من نمی‌توانستم از ماشین پیاده شوم! نمی‌دانم چطور شده بود که در باز نمی‌شد! ولی راننده و آن یک نفر همراه دیگرمان، بیرون پریدند و دنبال سنگر می‌گشتند. با وجود این، ترکش به ما نخورد، به ماشین هم نخورد! ولی واقعاً وحشتناک بود. این هم حکایتی بود که آن هم‌محله‌ای نالوطی ما را نجات داد و برای من یک امداد الهی بود.

#معرفی_کتاب
#رسا
#نشر_مرز_و_بوم
#قدرت_الله_میرزایی
#علی_هاشمی

https://s8.uupload.ir/files/img_20230419_205750_558_9ml9.jpg


https://www.instagram.com/p/CrOedl_oc-r/?igshid=YmMyMTA2M2Y=