🟥🟥 🟩🟨🟫🟧🟪🟦⬛️ به جای کلمه ی خلق که خالق و مخلوق را به اشتباه مقابل هم قرار ندهد (ذهن به اشتباه برای تصور خداوند سریع تصور می کند یکی این طرف ایستاده و دیگری در طرف مقابل و مابین آنها فضایی هست) و مفهوم اشتباه جدایی را ایجاد نکند عرفا از تجلی یا ظهور استفاده می کنند(زیرا چیزی نمی تواند مقابل خداوند قرار بگیرد) 🟥🟫🟧🟪🟦⬛️🟨🟩 «تجلی وجودی» که در عرفان نظری مطرح می‌شود، وقتی مطلق بخواهد صفات خود را بروز دهد، همان صفات را به‌صورت مفصل و متعین ظاهر می‌کند. پس این حالات بروز یافته همان احوال ذات می‌باشند، نه این‌که امری منفصل و جدای از او بروز کرده باشد. در واقع موصوف به این صفات بارز، همان خداوند است که خویش را در صفتی خاص و تقیدی ویژه بروز و ظهور بخشیده است؛ و تجلی و ظهور چیزی جز مقید شدن آن ذات مطلق نیست. 🟫⬛️🟥🟦🟪🟧🟨🟩 خداوند (متجلی) در قامت تجلی ظهور پیدا می کند. تجلی همان متجلی ست 🟥اما در مرتبه ی بسیار پایین تر از متجلی. باید مراتب و شئونات را در نظر داشت. آینه های کدر و کدرتر و زلال و زلا تر…