نامه ای از کابل علی لطیفی، مجله 👇👇nation علی لطیفی نویسنده مستقل افغان در سپتامبر ۲۰۲۱ ،سه ماه بعد از بازگشت دوباره طالبان به افغانستان ،مقاله ای در مجله nation چاپ کرد .او در این مقاله به چند موضوع مهم و تاکید داشت: - ماهیت و عملکرد دولتمردان غنی -عملکرد رسانه های متعدد ساخته شده غرب در این دوره و واکنش متضاد آنها به فجایع زندگی مردم فرودست در دوران جمهوری و حکومت طالبان. -و شکاف عمیق در کشور در بهره مندی از دلارهای غربی دولتمردان غنی آنها عمدتا دوستان غنی بودند که تابعیت دوگانه داشتند و در ۱۱ روزی که دولتش رو به سقوط رفت آماده بازگشت به کشورهایی شدند که از آن آمده بودند. ۲۰ سال قبل جرج بوش پروژه تحمل آزادی را در افغانستان آغاز کرد و با اشغال آن کشور تلاش در ساختن دموکراسی کرد ولی بعد از ۲۰ سال دموکراسی در این کشور پا نگرفت. دولتمردان و وابستگان آن در این دو دهه با ماشینهای ضدگلوله در حبابی در کابل تردد می کردند و خانه هایشان بشدت محافظت می شد و از آنچه در روستاها و مابقی شهر کابل و دیگر شهرها می گذشتند خبری نداشتند. رسانه های کشور و غفلت عمیق از کشور در این دوره با گسترش رسانه‌های ساخته غرب مواجهیم که هدفشان ارائه عظمتی بی مانند از جمهوری افغانستان است .این رسانه‌ها با تبلیغات خود از فجایع این ۲۰ سال غفلت می کردند. وقتی که ترامپ بزرگترین بمب غیر هسته‌ای جهان “ مادر بمب‌ها” را بر لنگرهار ریخت هیچ اعتراضی از آنها دیده نشد. وقتی بمباران های گسترده توسط نیروهای نظامی افغان مدارس روستاهای قندوز را ویران و صدها کودک را کشت و نیروهای غربی گفتند آن کودکان اگر بزرگ می شدند طالب می شدند هم اعتراضی از سوی آنها صورت نگرفت . .آنها در مهمانی‌های گسترده با مشروب ارزان، موسیقی بد و مواد مخدر مشکوک می رقصیدند و سعی می کردند تا می‌توانند انگلیسی و آلمانی را بدون لهجه پشتون و دری حرف بزنند در حالیکه همان زمان مردم روستاها یا بمباران می شدند یا از بی آبی و یا سیل ویران می شدند. همین افراد گریخته از کشور در این مدت کوتاه مساله روستاهای افغانستان برایشان مهم شده و کوچکترین خبر انرا پخش می کنند و طالبان را عامل همه بدبختی‌ها می دانند. در همان ۱۱ روز سقوط آن عظمت همان مردم در حاشیه مانده و محروم از میلیاردها دلار امریکایی به فرودگاه کابل سرازیر شدند. خانواده های بسیاری چندین شبانه روز در زمینهای آلوده کنار فرودگاه چمباتمه زدند بلکه با آن هواپیماهای متعدد فرار کنند. تصویری که از آن روزها در خاطر جهانیان مانده آویزان شدن همین جوانان از بال هواپیماست. تصویری که نشان از شکست ۲۰ سال اشغال غرب برای دموکراسی سازی در کشور است.