پایان تراژیک یک طنز پرداز ؛ ابراهیم نبوی 2⃣ ✍امید نوروزی اصل در شماره سوم، نبوی ویژه نامه ای سی صفحه ای برای فیلم «دیوار پینک فلوید» به کارگردانی آلن پارکر منتشر کرد که مثل توپ ترکید. دو مصاحبه از نبوی در این مجله  ماندگار شد. اولی؛ با حسین پناهی در منزلش که گوشه ای از  پارکینگ یک مجتمع اپارتمانی در طبقه ای زیر زمین بود. نبوی عکس هشت سالگی حسین پناهی را در میانه متن قرار داد تا بر بقای شخصیت زلال و بی غل و غش پناهی در کودکی تاکید نماید. دومی؛ مصاحبه با هادی غفاری، روحانی رادیکال مشهور، که هوس فیلمسازی به سرش زده بود و از مدیر مجله خواسته بود مصاحبه ای با او انجام شود. اول تا آخر مصاحبه حول این سوال بود که منظورت از  سینمای اسلامی چیه. پیله کردن نبوی به پاسخ های پرت غفاری مصاحبه را پر از ابهامات فلسفی، سیاسی و مذهبی کرده بود که انتشار آن به مذاق مهاجرانی خوش نیامد و یادداشتی تند و تیز، علیه نبوی، در روزنامه اطلاعات نوشت با عنوان «هواهای عفن و آب های ناگوار». نبوی پاسخی درخور به عطا مهاجرانی داد تا جدل تداوم داشته باشد. چون مجله گزارش فیلم در چاپخانه روزنامه اطلاعات در می آمد، نبوی مجبور شد به کناره گیری از آن. هوشنگ اسدی و نوشابه امیری جایگزین وی شدند و انتشار مجله را ادامه دادند. نبوی تا هنگام سفر و اقامت سه ساله اش در اصفهان در چندین نشریه فعالیت داشت که مهمترین آنها همکاری با کیومرث صابری در مجله طنز گل آقا و ماهنامه و روزنامه همشهری بود. در تاریخ مطبوعات ایران «گل آقا» محبوب ترین مجله طنز بعد از «توفیق» بود و تاثیری گذاری بالایی در ادامه طنز مطبوعاتی و تربیت نسلی حرفه ای در ارائه طنز و کاریکاتور  داشت. روزنامه همشهری نخستین روزنامه رنگی ایران محسوب می شود که فرم و محتوای آن تا حد زیادی با تولیدات تاریخ روزنامه نگاری ماقبلش متفاوت بود. هر دو از پرتیراژترین مطبوعات تاریخ ایران محسوب می شوند. آن دو نشریه شهرتی فراگیر برای نبوی ایجاد نکردند چون نویسندگان در مطبوعات نام خود را در طلیعه مطلب نمی نوشتند. نبوی در نشریه گل آفا مدیر بخش فنی و اجرایی بود و چهار ستون را می نوشت از جمله  ستون «چهل سال بعد در همین زمان» و «شعر نو». به دلیل مخالفت مقامات سیاسی، نبوی از این دو بنگاه مطبوعاتی اخراج شد. فاصله سالهای ۷۳ تا ۷۶ را نبوی در حوزه هنری اصفهان سپری نمود و از نویسندگی در نشریات دست برداشت. دوره های آموزشی داستان و سناریو نویسی برگذار کرد، برای شبکه تلویزیون استانی به نویسندگی و کارگردانی پرداخت و نمایشگاه کتاب ترتیب داد. با شروع تحولات سیاسی و ایجاد فضای باز فرهنگی، نبوی به تهران برگشت و عضو شورای سردبیری ماهنامه مهر شد و با شبکه های دو و سه تلویزیون همکاری کرد. فضای بعد از دوم خرداد و انتخاب محمد خاتمی به ریاست جمهوری، هیجان زیادی را در جامعه به وجود آورد و کشور تشنه خبر، تحلیل و تنوع شد. این شور بیش از همه در روزنامه نگاری بازتاب داشت. ماشاالله شمس الواعظین با همکاری مدیرانی دیگر، تصمیم به انتشار روزنامه ای متناسب با آن حال و هوا گرفتند. شمس تجربه موفقی در انتشار مجلات کیهان فرهنگی و کیان در انبان داشت و حلقه نواندیشان دینی را به جامعه فرهنگی شناساند. او تیمی را برای انتشار روزنامه سامان داد و شمارش معکوس برای انتشار «روزنامه جامعه» آغاز شد. با شعار ؛ «نخستین روزنامه جامعه مدنی ایران». دهم بهمن ۷۶ شماره اول روزنامه با عکسی ماندگار از دختری بلوچ روی دکه های مطبوعاتی قرار گرفت. این شروع آشتی مجدد با گیشه های توزیع روزنامه و بالا رفتن تب و تاب سیاسی در حوزه های عمومی و خصوصی بود. موج روزنامه های موسوم و مربوط به اصلاحات جریان یافت و یکی بعد از دیگری سر بر آورد. غولی خفته از چراغ جادو آزاد شده و به مرجعیت فکری و جهت دهی افکار و عمل سیاسی - اجتماعی تبدیل شده بود. برای حاکمیت تحمل این وضع ناممکن شد. روزنامه جامعه اولین قربانی بود. تیم روزنامه ی جامعه با فاصله ای اندک کار مطبوعاتی را از سر گرفتند اما یکی بعد از دیگری توقیف و تعطیل می شدند. جناح مخالف اصلاحات روزنامه های جامعه، توس، نشاط و عصر آزادگان را زنجیری نامیدند چون همه را یک تیم به دنبال هم و با فاصله اندک از یکدیگر منتشر کردند. نبوی در همه این روزنامه ها و البته روزنامه های دیگر مثل آریا، زن و اخبار اقتصاد روزانه طنز می نوشت و شهرتش به عنوان طنز نویس تثبیت شد. هوشنگ گلشیری او را قوی ترین طنز نویس ایرانی بعد از عبید زاکانی می دانست و احمد شاملو که در آن ایام به علت بیماری دیابت در بیمارستان به سر می برد و چیزی به پایان زندگی اش نمانده بود در صحبت تلفنی به شمس گفت: «به این پدر سوخته بگو مدتی ننویس، من از نوشته هایش روده بر می شم و خندیدن تو این شرایط برایم بسیار مشکله». ⬇️⬇️⬇️ ادامه دارد 🆔@mousavi2025