🔹 مرتضی به رنگ آزادی و طعم سفر ✍ محمدعلی کرباسیون، مدرس حقوق راهی بزن که آهی بر سازِ آن توان زد شعری بخوان که با او رَطلِ گران توان زد آشنایی من با مرتضی کاظمی از طریق دورهمی‌های فردای‌اقتصاد بود، مردی با ته‌لهجه اصفهانی که خود را اینگونه معرفی می‌کرد: «سلام، من مرتضی کاظمی در دورهمی اقتصادی، در خدمت شما هستیم، موضوع این دورهمی....» تصور من از دکتر کاظمی، یک استاد دانشگاهی اتو کشیده که همه چیزش روی روال، برنامه ریزی و خط کشی است، بود؛ پیام های من در لینکداین و تلگرام، ایشان را به مراتب انسانی اخلاق مدار، اهل گفتگو و راحت به من معرفی کرد، از اونجور افرادی که واقعا به رنگ محبت ساخته شده اند. مصاحبه‌ی بلوط سرخ با مرتضی کاظمی، انسانی اهل مسافرت، شعر و موسیقی، پیاده‌روی های طولانی، کوه‌نوردی، دقت حتی در حرم امام رضا، میهمان‌نوازی که پذیرای زرشک‌پلو با مرغ برای مسافری است که نه او را دیده و نه می‌شناسد. مرتضی کاظمی تلاطم‌های زندگی‌اش را به آرامی و راحتی پاسخ می‌دهد و این بیانگر سلامت روحی و پیگیری دویست جلسه‌ای روان‌درمانیش می‌باشد، چیزی که شاید خیلی از ماها از آن فراری هستیم، کمی با ناراحتی، رفتن مادر، جدایی و طلاق را روایت می کند، میگوید و می‌فهماند که هم به حرفی که می‌زند اعتقاد دارد و هم با آن اعتقاد زندگی می‌کند به نحویکه الان نه پست دولتی دارد و نه هیئت علمی دانشگاه است، حتی خواستن عذر تدریسش از دانشگاه را به راحتی بیان می کند می گوید به آن معنا هیئت علمی نبوده است ولی بله گفتند که این لیست نباید تدریس کند، بله اینکه در چارچوبی به غیر از هدف خود برای پروژه منِ ۱۴۰۴ قرار نگیری، بیانگر آزادگی است. هیجان مسافرت وی حتی در مناطق مرزی ایران و افغانستان، صالح آباد و بلوچستان واقعاً به رنگ انسان است، ماندن پنج روز در خانه‌ای از مردم پاک صالح‌آباد، شرکت در عروسی علمای اهل تسنن با حافظ خوانی... مرتضی عاشق اقتصاد است و این عشق خود را از طریق گفتگو یاد می دهد، بله کافه‌هایی که راه می‌اندازد کلاس درس نیست، بلکه علم‌آموزی از طریق گفتگو است، گفتگویی که غایب در نظام آموزشی و فرهنگی ماست. مرتضی به آزادی ایمان دارد ، ایمانی به رنگ امید ، آزادی به معنای واقعی کلمه نه یک گام کمتر و نه یک گام بیشتر، به نظر می رسد که حاکمیت قانون را نیز ذیل آزادی تعریف می‌کند، برای همین در دورهمی های اقتصادی آشکارا به انحصارات دولتی حتی در تامین اجتماعی می‌تازد. شاید اقتصاد را چون هایک و ویلیام گلسر، ذیل آزادی و انتخاب دوست دارد. مرتضی یاد می‌دهد که خود خودمان باشم، بشناسیم و حتی سفری به درون خود داشته باشیم ، سفری که به مراتب عمیق تر از سفرهای روزمره و طبیعت گردی مرسوم است، بی‌آلایش، کوشا، حیران نسبت به محیط، اهل گفتگو، راکد نبودن حتی اگر شده با پیاده روی و سفر حیران زندگی و درون خود باشیم.... کانال پل‌چوبی https://t.center/Isf_law_school