قلمـــے در دست و چشـــمانِ بیفروغـــے ڪہ بیهدف، بہ انبـــوہ ڪاغـــذهاے مچالہ شده، خیـــرہ مانده. سرمایـــے جانســـوز ڪہ بند بندِ وجـودش را همانندِ درختـــے اسیر گشـــتہ در ڪولاڪـــے از برف، ڪہ تنها ریشـــههاے محڪم و اســتوارش، عللِ مقاومت یا گریز از چنگال تیزِ مــــرگ است، احاطہ ڪرده. دو فنجان چایِ رها شدہ ڪــــنار شومینهاے ڪہ در انتــــهاییترین قسمت ڪلبہ قرار دارد؛ هیزم وجودش بہ مانندِ گـدازههاے آتشفشـــانِ در حالِ جوشش، سرخگـــون گشتــه؛ اما تنها آتش و گرمایـــے ڪہ در این ڪــلبہے زمستانـــی، تن و روحِ دردمندش را گرم و آرام میسازد، آغـــوش و بازوانیست ڪہ جســـمِ روحِ قنـدیل بستہ از ســرماے غمش را بہ بندِ خود ڪشیده.
اے تسڪــین دهنـدهے بیمانند در این عالمِ هستی، رهایے بخش، این گویِ روحِ شڪـــستہ را از جسدِ
هزارتوے غـــــم، ڪہ تنها تو، ڪورسویے نور در این وادیِ تاریڪـیِ مطلقی. چشم بگشا ڪہ در آسمانِ خاڪـستریِ این دلِ نشستہ در انتظارِ طلــوعِ آفتابِ نهفتہ در چشمانت، برف و بارانـے از جنس یاقوتےسرخ، پُرترهاے خونین را بہ تصویر ڪشیده.
