مُنْسَجِمْ

همین که میام میشینم به سقف زل میزنم و خودمو توی دنیای چرت افکارِ بیهودم گم میکنم، روشنی خدا، محبت اُوس کریم تو دلم جوونه میزنه؛ و من میگم بیخیال زن ارزش نداره بشینی با چشمات رگه های دیوارو دنبال کنی. دنیا هنوز نقاشی های قشنگشو داره.

زندگیه خصوصی همیشه برندس.

به قول هوشنگ ابتهاج:
وقتی همه چیز خوب است، می‌ترسیم
ما به لنگیدن یک جای کار عادت کرده‌ایم..
‌

همیشه نباید یک دیوار بین خودمون و احساسمون باشیم

احساست سرکوب شده ما، تبدیل میشه به بغرنج های پایان ناپذیر.
چه غم، چه شادی، گریه، خنده.

من با این جمله زندگی میکنم:
"زور خدا از همه بیشتره"
همه برات نخوان خدا برات بخواد کافیه!

هست را اگرقدر ندانی می‌شود بود.

﴿الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴾

تو زندگی دنبال کسایی برگردین که حوصله‌ی زندگی کردن داشته باشن!
واسه از سر باز کردن کار نمیکنن، تو کمپ میز میچینن، سبزه عید و از اسفند سبز میکنن، واسه یه قهوه خوردن تک نفره ماگ خوشگل میذارن، غذارو تو دیس میکشن… همین چیزای کوچیک یعنی زندگی.
حوصله داشته باشین واسه زندگی.

یه ایرانی میتونه درس عربی و زبانو نمرشو بیشتر از ادبیات بیاره و قدرت همیشه دستش جاودانه بمونه.

بزرگترین تراژدی های دنیارو، خانواده های سَمی رقم میزنند.

یک‌دقیقه بیشتر یلداتون مبارک بگم یا خز شده؟