خدایا برما رحم کن می‌دانم درخواست نابه‌جایی است. وقتی خودمان بر این طبیعت رحم نمی‌کنیم چطور انتظار داشته باشیم طبیعت ِ تو بر ما رحم و شفقت کند. اما تو خداوندگاری و ما بنده. ما سرکش و ویرانگر، اما تو بخشنده و بارحمت. پس بر این همه بی‌تدبیری، خودخواهی، طغیان‌گری، بی‌ادبی، نادانی و ویرانگری‌های ما در این جهان نظر نکن. بلکه به رحمت و بخشندگی و مهربانی خودت بنگر که ما را جز این‌ها امیدی نیست. آری درست است ما بسیار بر خود و مردم و این طبیعت زیبایت جفا کردیم. هرچه داشتیم را نابود کردیم، مصرف کردیم. اما تو ببخشای. تو به این همه اختلاس‌های خارج از شمارش، به این همه رانت‌های بی‌حساب و کتاب، به این همه بی‌شرافتی‌های رواج یافته و این دریای دروغ و ریا که طوفانش بنیان این ملت را ریشه‌کن می‌کند؛ ننگر. تو خداوندگاری و ما بنده. ما عصیانگریم و نادان. اما تویی که می‌توانی با نگاه پر مهر و شفقت‌ات همه را زیر و رو کنی. اولین روز زمستان هم گذشت. در حالی که باید باران‌ها و برف‌های پی‌درپی بر این سرزمین پهناور از ستیغ کوه‌ها تا پهنای دشت‌هایش باریده باشد و این سرزمین تشنه را سیراب کرده باشد، اما همه جا خشک است. ای خدای هستی‌بخش، تو بر این سرزمین تشنه و نیازمند بنگر. تو این همه گیاهان و حیوانات و حشرات و پرندگان زیبای ناتوان از تحمل خشکسالی را نظر کن. و ما را هم . که ما همگی هیچکدام تحمل خشکسالی و بی‌آبی و بی‌برکتی را نداریم. تو خدایی و دهنده. تو رئوف هستی و با مهر. بر ما ببخشای آن همه ویرانی و سرکشی را. ای پروردگار جهانیان. 41 محمد همایونی شنبه 1 دی 1403 #نیایش @mohammadhomayouni