و شايد از بهترين انواع سوگوارى و عزادارى، براى شهيدى بزرگوار و هدفدار، اين باشد كه هدف او را (كه گفته نمى‌شود، يا تشريح نمى‌گردد، يا جدى گرفته نمى‌شود، يا مورد انواع سوء استفاده قرار مى‌گيرد)، به جامعه منتقل كنند، و نسل‌هاى ناآگاه، و عصرهاى غافل را آگاه سازند و از غفلت - هر اندازه بشود - درآورند، و دست كم بر الواح تاريخ ثبت كنند. آرى، «آنان كه رفتند كارى حسينى كردند، آنان كه ماندند بايد كارى زينبى كنند، و گرنه يزيدى‌اند»؛ و اميد كه «يزيدى» نباشيم. و روشن است كه «پيامبرسانى» و «پيامرسانىِ‌» عاشورا (يعنى: «كار زينبى»)، همان احياى امر (مكتبِ‌) آل محمّد «ص» است (يعنى: احياى دو ركن دين: توحيد و عدالت)، كه اساس مكتب قرآنى‌محمّدى (مكتب تفكيك) است. اين است كه حضرت امام ابوالحسن على بن موسى الرضا «ع» فرموده‌اند: «خداوند رحمت كند كسى كه امر (مكتب) ما را زنده كند... علوم و تعاليم مارا فرا گيرد و به جامعه منتقل كند، زيرا اگر مردم حقايق نابى كه ما گفته‌ايم (و همه در جهت رشد جامعه، خير انسان، و تعالى نهايى است) آگاه گردند، از ما پيروى خواهند كرد (و به سعادت ابدى خواهند رسيد). » قرآن و قبله صفحه ۷۲ @mohamadrezahakimi