قسمت چهاردهم
«مقتدا»
نزدیک اربعین بود
و حال
و هوای
من هم اربعینی
و حسابی از اینکه نمیتوانم بروم کربلا میسوختم.
آن روز زودتر حرفهایش را تمام کرد
و در آخر حرفهایش گفت: خواهرای عزیز! هرچی از بنده دیدید حلال کنید؛ بنده عازم کربلا هستم.
ان شاءالله خدا توفیق شهادت رو نصیب ما بکنه؛ البته ما که آرزو داریم در راه دفاع از حرم اهل بیت(علیهم السلام) شهید بشیم.
ان شاءالله در این یک هفته که بنده نیستم، یک حاج آقای دیگه درخدمتتون هستند که برنامه نماز جماعت لغو نشه.
اشکم درآمد. «خدایا چرا هرکی به تور ما میخوره میخواد بره کربلا؟»
بعد نماز عصر با گریه پرسیدم: این نامردی نیست که مردها میتونن برن سوریه
و ما نمیتونیم؟
لبخندی زد
و گفت: فکر نکنم نامردی باشه، خانم ها هم با حفظ حجابشون، با تقویت روحیه مردها
و کمک از
پشت جبهه میتونن موثر باشن
و جهاد کنن.
مطمئن باشین اجر این کارها کمتر از جهاد مردها نیست.
قانع نشدم اما باخودم گفتم اگر بیشتر معطل کنم جلوی آقاسید بلندبلند گریه خواهم کرد…
زیر لب التماس دعایی گفتم
و همانجا نشستم.
رفت
و من حال عجیبی داشتم…نمیدانم چرا دنبال شنیدن خبری از کربلا بودم.
نمیدانم، شاید وقتی رفت، مراهم با خودش برد. به خودم دلداری میدادم که این احساس جدی نیست…
#زائر_کرببلا_گفت_خداحافظ_و_دید#دل_من_پشت_سرش_کاسه_آبی_شد_و_ریخت…
