قسمت سی و یکم
«مقتدا»
رسیدیم به فرودگاه. درتمام راه ذکر میگفتم. سیدمهدی از چهره
ام خوانده بود که نگرانم.
– خانومم نگرانی نداره که! میرم و زود میام.
خیالت راحت. باشه؟
اینها را با زبانش میگفت. حرف دلش چیز دیگر بود.
این را وقتی فهمیدم که دیدم چشمهایش قرمز است. چمدان را دستش دادم. چند قدمی رفت، اما دوباره برگشت.
دستش را به ریش هایش گذاشت و به زمین خیره شد. بعد با صدایی بغض آلود گفت: دوستت دارم!
به راهش ادامه داد. حرفی
در گلویم سنگینی میکرد. گفتم: سید!
دوباره برگشت. انگار میترسید پشیمان شده باشم. با پریشانی نگاهم کرد. هرچه مى خواستم بگویم یادم رفت.
شاید اصلا حرفی نبود، بغض بود. میخواستم نگاهش کنم. فقط توانستم بگویم: منم همینطور؛ مراقب خودت باش!
لبخند زد، خوشبختانه نفهمید حال دلم را…
#ما_نمک_خورده_عشقیم_به_زینب_سوگند#پاسبانان_دمشقیم_به_زینب_سوگند…
روبه روی باب الجواد ایستاده بودیم.
سید اذن دخول خواند، با صدایی که من هم می شنیدم. عبارات هربار با گریه سیدمهدی می شکستند.
تاکنون او را با این حال ندیده بودم. از گریه او گریه
ام گرفت. وارد حرم که شدیم دیگر اصلا روی زمین نبود.
من هم حال و هوای معنوی خاصی داشتم اما او فرق میکرد. اصلا متوجه اطرافش نبود.
چشم های بارانی اش را به گنبد طلایی حرم دوخته بود، ذکر میگفت، سلام میداد و شعر میخواند .
دستش هنوز روی سینه اش بود. روبروی پنجره فولاد نشستیم و نماز و زیارتنامه خواندیم.
صدای اذان مغرب که
در صحن پیچید، گریه اش بیشتر شد. صدای زمزمه آهنگینش را شنیدم: همه فرشته ها صف بستن/که اذان بگه موذن زاده…
بلندتر گریه کرد و ادامه داد : کوله بار غصه بردن داره/به امانات سپردن داره/ با یه سینه پر از سوز و گداز/ آب سقاخونه خوردن داره…
بین هر مصراع خودش را می شکست.
شانه هایش تکان میخورد…
#بسته_ام_در_خم_گیسوی_تو_امید_دراز#آن_مبادا_که_کند_دست_طلب_کوتاهم…
