قرار بود روز سعدی کاری کنی کارستان. قرار بود اول اردیبهشت ماه جلالی برای استادت مظاهر مصفا که دلباخته ی سعدی بود مراسمی برپا کنی در دانشگاه سمنان. چه ذوقی داشتی که قرارست میزبان مادر معنوی ات باشی؛ خانم دکتر امیربانو کریمی. یادت هست گفتی فرزندان استاد هم می آیند. اسم هم گذاشته بودیم روی مراسم: "شاعر آزادگان". تا آخرین روزهای اسفند در تب و تاب بودی که مجله را درآوری و یادی کنی از استاد. آخرین بار که دیدمت آمدی دم خانه و عکس دکتر مصفا را گرفتی. گفتی استاد یک بار سر کلاس رباعیی سرود و در دفتر تو نوشت شعر تازه نازل شده را. گفتی آن را کنار عکس می گذارم و چشمهایت چه برقی می زد. نمی دانم چه شد که شاید به رسم عیدانه یک آلبوم شجریان به تو دادم و گفتی همین الان در ماشین می گذارم بشنوم. "طریق عشق" بود و نمی دانم در خلوت خود وقتی شجریان در افشاری می خواند: "حجاب راه تویی حافظ از میان برخیز/خوشا کسی که در این راه بی حجاب رود" چگونه شنیدی و چه فکری کردی با خودت؟ قرار نبود آغاز مجله شماره ی بیست آخرین نوشته ات باشد. مگر نمی خواستی چند نسخه چاپی اش را برسانی به خانم دکتر کریمی؟ چه شدّت حضوری داری که این گونه به انکار مرگ برخاسته است! فکر می کنم ما از تو مرده ایم. همیشه و این اواخر بیش تر با شوخی و شیطنت و گاه لحنی بی اعتنا از مرگ می گفتی. این که دوست داری در سمنان خاکت کنند و یا پیکرت را برای تشریح به دانشگاه پزشکی هدیه کنی... با همه ی دوری از جهان های معنوی می دانم و خوب می دانم برای تو مرگ همان تولدی دیگر بود. می دانم که به مرگ لبخند زدی شبیه همین عکس. لبخندی که غایب ترین عضو گروه ما خواهد بود و ما بدون آن لبخند چگونه سر کنیم؟ قرار بود طوطی و بازرگان را تمام کنیم قرار بود منطق الطیر را به آخر برسانیم. هفت وادی را خوانده بودیم چیزی نمانده بود به آستان سیمرغ برسیم. قرار بود شب ولادت حضرت مولی برویم تربت ابوالحسن. شاید همان جا در خانقاه خرقانی رسیدن سی مرغ به سیمرغ را می خواندیم. یادت هست پارسال روزهای آخر اسفند بر سر تربت عطار خواندی همان بیت های سی مرغ و سیمرغ را. قرار بود با دوستان محفل منطق الطیر شبی به شیوه ابوالحسن از خرقان راه بیفتیم و با ستاره راهمان را پیدا کنیم و نماز صبح به تربت بایزید برسیم. تو اما با بچه ها چند ماه پیش رفته بودی زیارت ابوالحسن. یادت هست دانشگاه می گفت پول کافی نداریم و سفر بچه ها داشت لغو می شد رفتی گفتی چقدر کم است؟ و همان جا هفتصد تومان با کارتت کشیدی در برابر چشم های کارمند حیران تا بچه ها دلشان نشکند. راستی چه حالی داشتی و با چه لحنی می خواندی ای جویبار راستی از جوی یار ماستی. ما از قصه ماندیم و تو طاقت نیاوردی و خود را به مردن زدی و از قفس پریدی و ما مثل بازرگان گیج و مبهوت پروازت ماندیم. تو به سیمرغ پیوستی. با چه شعف کودکانه ای می گفتی منطق الطیر را تمام کنیم و به سیمرغ برسیم و بعدش برویم سراغ مثنوی. آن قدر جلسه ها به تعویق افتاد که حوصله ات سر آمد و خودت رفتی تا قاف و آن سوی قاف و نیستان. یادم هست که در محفلی که تو بودی سخن از ابوالحسن می رفت و سخنان غریب او درباره ی غربت. چند روز بعد گفتی شاید در تنگنایی یا لحظه ای خاص، خدا را به غربت ابوالحسن سوگند داده ای. نمی دانم خودم هم هیچ نمی دانم رفتنت چرا این طور مرا به خرقان کشانید؟ در آن شب های هول و هراس ما که تو داشتی برای پرواز آماده می شدی شاید، پروازی که دعاهای ما به گردش نرسید، شبی از شبان، داغدل، از تو به یاد ابوالحسن افتادم و این نیایش غریبش: "خدایا غُربا را در خانقاه بوالحسن مرگ مده که بوالحسن طاقت مرگ غریب ندارد". با خود گفتم؛ نه...نه نگفتم؛ در پس ذهنم این معنی چون شعله ای کوچک سرکشید که تو غریب مایی و شاید بشود گفت مهمان ما. می دانم می دانم تو شاید جور دیگری نگاه می کنی به رفتن و اگر بودی شاید می خواندی: غیرت حق ست و با حق چاره نیست؛ اما با همه ی این ها می خواستم بگویم رسمش نبود. ما طاقت مرگ غریب نداریم، تاب پرکشیدن غریبانه، ماندن در غریبستان بی دوست، حضور در غیاب این لبخنده.... قرار بود روز سعدی برای استادت مراسمی برپا کنی؛ آن چنانی! نه این که پا شوی بروی به پیشگاه شاعر آزادگان. خدایا مگر نمی دانستی بوالحسن طاقت مرگ غریب ندارد؟!....