كتاب ايمان باب(37): فرار برده، کفر بشمار می‌رود 57- عَنِ الشَّعْبِيِّ، عَنْ جَرِيرٍ (رض): أَنَّهُ سَمِعَهُ يَقُولُ: أَيُّمَا عَبْدٍ أَبَقَ مِنْ مَوَالِيهِ فَقَدْ كَفَرَ حَتَّى يَرْجِعَ إِلَيْهِمْ. قَالَ مَنْصُورٌ: قَدْ وَاللَّهِ رَواه عَنِ النَّبِيِّ ﷺ وَلَكِنِّي أَكْرَهُ أَنْ يُرْوَى عَنِّي هَهُنَا بِالْبَصْرَةِ. (م/68) ترجمه: شعبی می‌گوید: شنیدم که جریر می‌گوید: هر غلامی‌که از جلوی صاحبانش، فرار کند تا زمانی که برنگشته در کفران وناسپاسی بسر می‌برد. منصور (یکی از راویان) می‌گوید: سوگند به الله، جریر این حدیث را از نبی اکرم ﷺ روایت کرد ولی من نمی‌پسندم که اینجا در بصره از من روایت شود. شرح: یعنی فرار غلام از اخلاق کفار و اعمال آنها شمرده می‌شود یا اینکه کفران نعمت بشمار می‌رود.