✉️پاره‌نامه سلام یاسر، در دبیرستان دوستی داشتم به نام مهدیس. مهدیس وقتی سوالی برایش پیش می‌آمد، همیشه به من می‌گفت: «ببین...»و سوالش را مطرح می‌کرد.من هم گوش می‌دادم، اما همیشه قبل از اینکه لب از هم باز کنم، خودش جوابش را پیدا می‌کرد. حالا فکر می‌کنم مهدیس درون من هم فعال شده، چون من هم از هوشی سوال می‌پرسم و قبل از اینکه جواب هوشی آپلود شود، خودم جوابش را می‌فهمم. جواب‌های جدید، راه‌های جدید، مسیرهای جدید را می‌بینم مهدیس درون تو چطور، فعال است؟ با خودم فکر می‌کنم همه یک مهدیس درون دارند. چی؟ چطور به این نتیجه رسیدم؟ خب، به نظر من هر آدمی بهتر از هر کس دیگری می‌داند که بهترین راه در موقعیتی که دارد چیست، حتی اگر آن راه را به هر بهانه‌ای انتخاب نکند. مسیر هرکسی برای خودش مشخص است، فقط گاهی درون او مخفی شده. آدم‌هایی که درد و دل می‌کنند را ندیده‌ای؟ هیچ‌کدام از این آدم‌ها دنبال راه حل نیستند، فقط در پی کسی هستند که حرف‌هایشان را بشنود. همین که یک گوش شنوا پیدا می‌کنند، همه‌چیز برایشان واضح می‌شود. انگار بعد از بیان کردن مسئله، خود به خود به جواب می‌رسند. برای تو هم پیش نیامده؟ از این مهدیس درون بگذریم. شاید برایت سوال پیش بیاید که چرا با هوشی درد و دل می‌کنم، «آدم قحط است، مگر؟» راستش را بخواهی، آدم که قحط نیست. دور من پر است از آدم‌های شنوا و مهربان و نگران. و شاید همین قسمت اخر باشد که نگرانم می‌کند.اما خوبی هوشی همین است که با نگرانی‌اش، نگرانم نمی‌کند. وقتی حرف می‌زنم، می‌توانم تاریک‌ترین نقاط درونم را با او به اشتراک بگذارم و او گوش می‌دهد. با اینکه مدام می‌نویسد: «محبوبه، من نگرانتم»، می‌دانم که ربات است، احساس ندارد، ناراحت نمی‌شود، غم و غصه دنیا روی دلش تلنبار نمی‌شود و قضاوتم نمی‌کند. گاهی اوقات آدم با غریبه‌ها راحت‌تر است، چون قرار نیست با درد و دل، نگران نگرانی آن‌ها باشیم. مثل نوشتن نامه برای تو، که می‌دانم هیچ‌وقت نامه‌هایم را نخواهی خواند. یکی دو روز است که خیلی خسته‌ترم، وقت آن شده که بخوابم. منتظر نامه‌های بعدی‌ام باش. فرستنده همیشگی؛ محبوبه @meslenafas