صحبت از جابجایی پایتخت به سواحل مکران شده که پس از نزدیک نیم قرن از انقلاب ۵۷ و شکست برنامه های ۲۰ ساله و سند چشم انداز که در همین جمهوری اسلامی، تدوین شده بود، پیشاپیش، طرحی شکست خورده یا در خوشبینانه ترین حالت یک وعده انتخاباتی برای دور بعدی انتخابات (آن هم به شرط عدم سقوط زودهنگام دولت) است. یادی کنیم از سند آمایش ستیران که از سال ۴۷ تا ۵۳ با همکاری مشاوران فرانسوی شرکت ستیران بررسی و آماده شد و در دورانی که طرحهای اساسی با آینده نگری، نه برای جلب آرا و دید انتخاباتی کوتاه مدت انجام میشد، هدفش ایجاد زیرساخت برای رسیدن به بیش از ۱۰۰ میلیون تن تولید محصولات صنعتی و کشاورزی و انتقال ۲۵ میلیون از جمعیت ایران تا سال ۷۸ (که ۵۰ میلیون در سال ۷۸ برآورد شده بود) به سواحل مکران از بندرعباس تا چابهار بود که علاوه بر دسترسی به مسیر ترانزیت دریایی و آب فراوان، از دریاچه ها و رودها و آبهای زیرزمینی داخل ایران حفاظت شود و پراکندگی جمعیت و توسعه، تنها متمرکز به کلانشهرها نباشد. عواقب فراموشی این طرح را در بحرانهای امروز کشور می بینیم. توضیحات بیشتر درباره برنامه آمایش سرزمین را در کانال «مهرگان پویا» بنگرید.