فارسیآموزی از ردیفامروز
روز شعر و ادب فارسی بود. به خاطرم آمد با انتشار این بازخوانی تصنیف
استاد شجریان از غزل حافظ، نکتهای زبانی بگویم.
یکی از ویژگیهای شعر فارسی
ردیف است: یک یا چند واژه که پس از قافیه در بیت یا بیتهایی تکرار میشود. با دقت در ردیفهای شعر فارسی میتوان به کاربردهای معنایی و دستوری گوناگون واژهها پی برد؛ مثلاً ببینید حافظ شیرینسخن در ردیف این غزل، چه بهرههایی از فعل
افکندن برده و آن را با چه واژههای دیگری همنشین کرده است.
[آواز صبحگاهی در ۱۰ تیر ۱۴۰۲، ساحل نکا]
دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
واندر این کار، دل خویش به دریا فکنم
از دل تنگ گنهکار برآرم آهی
کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم
مایۀ خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست
میکنم جهد که خود را مگر آنجا فکنم
بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه
تا چو زلفت سرِ سودازده در پا فکنم
خوردهام تیر فلک، باده بده تا سرمست
عقده در بند کمرترکش جوزا فکنم
جرعۀ جام بر این تخت روان افشانم
غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم
حافظا! تکیه بر ایام چو سهو است و خطا
من چرا عشرت امروز به فردا فکنم؟
#زبان_فارسی |
#شعر |
#حافظ |
#ردیف |
#قافیه |
#استاد_شجریان