چند مدت قبل دخترِ جوانی با معیت مردی به شفاخانه مراجعه کردند. دختر خانم از بسته شدن مجرای ادراد و عدم توانایی ادرار کردن شکایت داشت و شدیدا از ناحیه مثانه احساس درد داشت. نرس های زنانه با وجود کوشش های زیاد نتوانستند (foley cathether) یا به اصطلاح عام همان پَیپ را وارد مجرای ادرار مریض کنند. مریض بچاره داد و فغان داشت و از دست کسی چیزی بر نمی‌آمد. بخش مردانه نرس پخته کار و با تجربه‌ی داشت که همه میدانستند او میتواند پیپ را تطبیق کند. از او خواهش شد تا چاره‌ی کار مریض را بسنجد. خودش با دنیای از شرم و خجالت انکار میکرد و مردی که همراه این دختر خانم بود اصرار داشت که لطفا پیپ را تطبیق کنید تا مریض فوت نشود.( میگفت همین دختر به جای خواهر و مادرت خو لطفا همیره تطبیق کو) با دنیای از ناچاری نرس مرد پذیرفت و اقدام کرد به تطبیق پیپ به مریض، پیپ تطبیق شد و مریض نفسی راحتی کشید. در اخیر همان مرد که نمیدانم با دختر خانم چی قرابتی داشت گفت داکتر صاحب بسیار تشکر که جان مریض مارا نجات دادین! هر امر و خدمتی باشه ما هستیم. خدا یار نرس باشد که گفت: مولوی صاحب شما مکتب های دخترا را باز کنین که نرس های زنانه لایق به شفاخانه بیایند و ما مجبور به چنین اقدامات خجالت آور نشویم، همین برای ما بزرگترین خدمت است. این متن را به مناسبت بسته شدن انستیتوت های دخترانه نوشتم. تمام کاپی الیاس یوسفی 💉@medicine500💊 ‌