▪بخشی از یادداشت دکتر غلامحسین یوسفی درباره‌ی استاد امیری فیروزکوهی _________ دیوان امیری فیروزکوهی را که می‌گشایم و می‌خوانم خود را در کنار او و در محفل دلپذیرش در تهران یا خراسان احساس می‌کنم. همان صفای ضمیر و صداقت که در گفتار و رفتار داشت در دیوانش نیز مشهودست، لطفِ ذوق و فطرت شاعرانه و حسّاسیّت در برابر مظاهر جمال از شعر و موسیقی و اندیشه و کتاب گرفته تا چهره‌ی زیبا و اندام موزون_که از خلال سخنانش می‌تراوید_در شعرش هم منعکس است. اندوخته‌ها و معلومات فراوان که در شعرشناسی و زبان و ادب فارسی و عربی و معارف اسلامی و منطق و حکمت و کلام و فقه و اصول و دیگر زمینه‌ها داشت و در مصاحبتش بتدریج معلوم می‌شد در دیوانش نیز بنوعی تأثیر کرده است... مجلس مصاحبت امیری فیروزکوهی را در دیوان شعرش جلوه‌گر می بینم. حتّی آن سماور همیشه آماده و در جوش کنار او _که امیری علاقه‌مند بود خود برای دوستان ازان چای بریزد_ شعری را در دیوان وی به خود اختصاص داده است... شعر امیری فیروزکوهی جلوه‌گاه روشن زندگی اوست. وی در همه حال و در هر زمینه همان گونه سخن گفته که زیسته و احساس کرده و اندیشیده است. از این رو شعرش واجد صداقت و اصالت است، نمونه‌ای از شعر راستین. شعر امیری سرشار از روح و عواطف شاعرانه است. به هرچه نگریسته و در هر باب تأمل کرده برخورد او شاعرانه است و خیال‌انگیز و توأم با اندیشه‌ورزی. ‍«ای خواب» چشمه‌ی روشن، غلامحسین یوسفی، انتشارات علمی، چاپ دوازدهم، ۱۳۸۸ #امیری_فیروزکوهی ________________ ▪دکتر مظاهر مصفّا ▪@mazahermosaffa ________________