بپیچ دور تنم پاره کن زنانگی‌ام را بچسب بر بدنم تن بزن تنانگی‌ام را بکش به شعر، خودارضائی‌ام منانگی‌ام را چه بغض‌ها که نشد باز و ماند اسیرِ گلویم به تشنه بودنِ انکارناپذیرِ گلویم همین که گریه‌ات آمد بریز زیر گلویم که درد گریه کنم آه آه آه بخندم به رسم فاحشگی گاه و نابه‌گاه بخندم درست تن بدهم یا به اشتباه بخندم که مریم است وفادارِ شعرِ بی‌پدرش که - مسیحِ روی صلیب است همچنان و سرش که - به تاج خار مزیّن شده‌ست و دور و برش که - نمی‌توانم از این بیشتر تو را بنویسم #مریم_جعفری_آذرمانی ۲۱ مرداد ۱۴۰۲ | @Maryam_Jafari_Azarmani |