بهتر بنویسیم | دراز نویسی سادگی و صمیمیت زبان، حوزه و عمق تاثیرگذاری آن را بیشتر می‌کند. برای برخورداری از زبان ساده و صمیمی، راهی جز نزدیک کردن زبان نوشتاری به زبان گفتاری وجود ندارد، و یکی از اقتضائات ذاتی زبان گفتاری، خودداری از کلمات زائد و بیهوده است. مراد از دراز نویسی نیز، کاربرد افراطی فعل‌های مرکب به جای فعل‌های ساده، و تعبیرهای متکلفانه و جمله‌های بلند به جای عبارات ساده و کوتاه است. دراز نویسی، افزون بر اینکه فاصلهٔ نویسنده را با خواننده، بیشتر می‌کند، فضایی مصنوعی می‌سازد که نه نویسنده در آن راحت است و نه خواننده. برای اینکه به بیماری دراز نویسی گرفتار نشویم، نخست باید نوشتار خود را به محیطی صمیمی برای گفت‌گو با خواننده تبدیل کنیم و از ادبیات «راقم ستوری» بپرهیزیم.* *** دراز نویسی، در صورتی مذموم است که شیوه و سیرهٔ نویسنده شود؛ یعنی بنای او بر استفاده از کلماتِ بیهوده و ساختن جملات دراز باشد. بنابراین اینکه گه‌گاه نویسنده‌ای از کلمات کم‌فایده و جملات مصنوعی استفاده کند، درازنویس محسوب نمی‌شود. پرهیز مطلق از کلمات کم‌فایده ممکن نیست. اگر وزن و قافیه، گاهی شاعر را از حشو ناگزیر می‌کند، در نثر هم گاهی عواملی مانند موسیقی و تاکید، گریزگاه دراز نویسی است. مهم آن است که درازنویسی، شیوه و عادت زبانی نویسنده نشود. *راقم ستور را هیچ‌گاه به دست فراموشی نسپارید، ولی در اولین فرصت فراموشش کنید.😁 #‌بهتر‌بنویسیم #‌معرفی‌ـ‌کتاب #رضا‌بابایی #معرفی_کتاب