دانشجوی معترض

پس از #بهنام_موسیوند و #زهرا_صفایی نوبت به #فریبا_اسدی رسید که از درمان محروم شود...
این درد مشترک ، هرگز جدا جدا درمان نمی شود.

امروز ، خانم فریبا اسدی زندانی سیاسی بابت بیماری روماتیسم و کلیه باید به بیمارستان اعزام می شدند، اما عوامل زندان قرچک به بهانه امتناع ایشان از دستبند زدن از اعزام درمانی جلوگیری کردند.
این درحالی است که طبق آیین نامه جدید سازمان زندان‌ها دستبند زدن به زندانی که بیم فرار او نیست، ممنوع شده، خانم اسدی هم زندانی سیاسی هستند و بدهی به کسی ندارند، بنابراین بیم فرار ایشان و هیچ زندانی سیاسی دیگری که برای آباد سازی سرزمینش تلاش کرده نمی رود.

همچنین خانم اسدی به دلیل اعتراض به بی کفایتی مسئولان زندان به مدت یک هفته ممنوع التماس شده اند .

فریبا اسدی روز دوشنبه ۱۳ دی سال ۱۴۰۰ در منزل شخصی واقع در تهران خود بازداشت و جهت تحمل حبس به زندان قرچک ورامین منتقل شد. وی روز یکشنبه ۲۱ آذر ۱۴۰۰ طی ابلاغیهای جهت اجرای حکم حبس به شعبه دوم اجرای احکام کیفری دادسرای عمومی و انقلاب شهر قدس احضار شده بود.
سهیل عربی

من هوارم را سر خواهم داد
چاره درد مرا باید این داد کند
از شما خفته چند
چه کسی می اید با من فریاد کند ؟

علیه هر نوع شکنجه که بر هر جانداری اعمال شود باشیم، دستبند و پابند زدن به انسانها از دردناک‌ترین شکنجه ها است .

انسانیت و حتی قوانین موجود ، هم در آیین نامه سازمان زندان‌ها و هم در اصل شخصی بودن مجازات ، تاکید می کند که هیچ انسانی نباید مورد تحقیر و شکنجه قرار گیرد،
این شکنجه را علیه هر جانداری باشد،محکوم می کنیم،
#زهرا_صفایی و #بهنام_موسیوند در اعتراض به این رفتار ضد بشری ( تحقیر انسانها با پابند و دستبند زدن و لباس زندان بر تن آنها کردن ، این شکل ضد بشری از اعزام را نپذیرفتند و ما نیز همراه با آنان می شویم و فریاد می زنیم :
حق ندارید مردم را تحقیر و شکنجه کنید،
اعزام به بیمارستان با حفظ کرامت انسانی زندانیان وظیفه سازمان زندانهاست.

●●

مشت می کوبم بر در
پنجه می سایم بر پنجره ها
من دچار خفقانم خفقان
من به تنگ آمده ام از همه چیز
بگذارید هواری بزنم
ای
با شما هستم
این درها را باز کنید
من به دنبال فضایی می گردم
لب بامی
سر کوهی دل صحرایی
که در آنجا نفسی تازه کنم
آه
می خواهم فریاد بلندی بکشم
که صدایم به شما هم برسد
من به فریاد همانند کسی
که نیازی به تنفس دارد
مشت می کوبد بر در
پنجه می ساید بر پنجره ها
محتاجم
من هوارم را سر خواهم داد
چاره درد مرا باید این داد کند
از شما خفته چند
چه کسی می اید با من فریاد کند ؟

#شعر
#فریدون_مشیری

این گزارش ناقص است!
اولا تعداد زندانیانی که به دلیل محرومیت پزشکی کشته می شوند، ده برابر آمار ها است،
دوما زجر کشیدن و هر روز مردن زندانیانی که از درمان محرومند را نادیده گرفته است.
من از نزدیک زجر کشیدن #بهنام_موسیوند و صد ها زندانی که از درمان محرومند را دیده ام،
‌‎#مریم_اکبری_منفرد از بیماری کبد چرب رنج می برد و به رسیدگی پزشکی و درمان نیاز دارد اما حتی از خوراک مناسب با توجه به اوضاعش محروم است.
...
‎
این یکی از وحشیانه ترین شکنجه ها است،
وقتی حکومت چنین وقیحانه ، مردم را شکنجه می کند،
یعنی صادقانه به ما می گوید که هیولای بی رحمی است،
اما از شکنجه گر کثیف تر ، ماله کشان و سوپاپ اطمینانهای در نقش اپوزوسیون هستند، که همچنان مردم را به کنش خشونت پرهیز و مدارا با این هیولا دعوت و تشویق می کنند.
امثال فعال کارگری نمایی که کمتر از چند ماه در زندان بود و چند بار در رسانه ها ابراز پشیمانی کرد و نامه ای به رئیسی نوشت و در روزنامه اعتماد نولیبرال منتشر کرد ، غلط کرده اند که نسخه نافرمانی مدنی برای ما تجویز می کنند.
بی شرفها ، شما اوضاع ارژنگ داودی ، بهنام موسیوند و هزاران انسان تحت شکنجه را نمی بینید؟؟؟؟
بهنام بیش از یک دهه از زندگی اش در این زندان‌ها سوخت ، اما همچنان برای اینکه زندانی تحقیر نشود، در اعتراض به دستبند زدن در خیابان و جلوی چشم مردم به انسانها ، به اعزام درمانی نمی رود،
زجر می کشد و فریاد می کشد حق ندارید ، انسانها را تحقیر کنید.
حالا شما که با حکومت انواع معامله ها را داشتید ، همچنان در جهت حفظ آن می کوشید؟
گوشتان را باز کنید،
در این جنگ هیچ کس بی طرف نیست!
هر کس که جز مبارزه مسلحانه با حکومت شکنجه گر ، دزد و جنایتکار ، اندیشه ای در سر داشته باشد ، دشمن ماست و همانگونه که این هیولا به ما رحم نکرد ، ما نیز به او و محافظانش رحم نخواهیم کرد.
نه فراموشی در کار است ، نه بخشش و مدارا .
جنگ مسلحانه تا رهایی