من همیشه به اون آدم‌هایی که حساس نیستن حسادت میکنم، هیچی رو جدی نمیگیرن، وحشت نمیکنن، وقتشون رو با فکر کردن بیش از حد تلف نمیکنن، دلبستگی ندارن، من به این آدم‌ها حسودیم میشه، آخه من به همه چی خیلی اهمیت میدم، خیلی زیاد
هر رابطه یک روزی به پایان خواهد رسید چیزی وجود نداره که برای تمام عمر تضمینش بتوانم کنم. پدر مادرم هم کنارم نمی ماند چه برسد آن رهگذر، من او را با روحم دوست دارم نه در قلبم که روزی می ایستد که دیگر درونش خبری از او نیست نه در ذهنم که شاید فراموشی بگیرم فراموشش کنم من با روحم دوسش دارم روح نه می ایستد نه فراموش میکند با او جوری زندگی خواهم کرد که فرزندی شبیه به او داشته باشم بزرگش کنم و خودم کودکی تا بزرگ سالگی فرزندم که شبیه به او هست ببینم و هروز بیشتر دیوانش شوم.
کسی که طرز فکرش با شما متفاوت است، دشمنت نیست! انسان دیگریست دیدین یه سریا وقتی میبینن عقایدمون متفاوت از خودشونه سریع گارد میگیرن و شروع میکنن به توجیه کردن ما که حرف ما درسته و تو داری اشتباه میکنی! باید بهشون گفت درست و غلط از نظر هرکسی یه معنی داره.
تو این همه مدت نتونستم معنای آزادی و زندگی رو تو دنیایی که تنها ترس از مرگ و تنهایی وجود داره پیدا کنم؛ خیلی وقته که دارم درد میکشم،حالا وقتشه یکم استراحت کنم؛ شایدم برای همیشه.
