◾دریغا، سرزمینِ نگون‏‌بخت که از به‌ یاد آوردنِ خود بیمناک است. کجا می‌توانیم جایی را سرزمینِ مادری بنامیم که گورستانِ ماست؟ آن‌جا که جز «ازهمه‏‌جابی‌خبران» را خنده بر لب نمی‌توان دید؛ آن‏جا که آه و ناله و فریادهای آسمان‏‌شکاف را گوشِ شنوایی نیست! آن‏جا که اندوهِ جانکاه چیزی است همه‌جایاب. و چون ناقوسِ عزا به نوا درآید کمتر می‌پرسند که «از برای کیست؟»، و عمرِ نیکمردان کوتاه‌‏تر از عمرِ گُلی است که به کلاه می‌زنند،... و می‌میرند پیش از آن‏که بیماری گریبان‌گیرشان شود. . ⁦✍️⁩ #ویلیام_شکسپیر ؛ #مکبث ؛ پرده چهارم، مجلس سوم؛ ترجمه #داریوش_آشوری ؛ نشر آگه ۱۳۷۸؛ ص ۹۶. @mahi_gooli