این که می‌خوام وسط شوره زار، گل هام رو با طراوت و برپا نگه دارم، عجیب توقع مضحک‌یه. دردمندانه شاخه های این دسته های گل می‌‌نالن برای رها شدن و از سر گرفته شدن تو جایی که زمین، پذیرای آغوش و رشد شون باشه. منظورم از گل، روابطه، رشده، اهداف، عشق و دوست داشتن هاست. نمیشه جایی که نمی‌تونی ریشه بدوونی، سرِ استواری داشته باشی.