شنیسل تداعی‌گر امشب موقع پخت غذا یک لحظه حواس‌پرتی‌ام باعث سوختن یک روی شنیسل‌ها شد و بوی سوختنی‌اش ساعت‌ها در خانه ماند. تقصیر خودم بود باید بیش‌تر حواسم را جمع می‌کردم. همان موقع این بخش از کتاب مائده‌های زمینی آندره‌ ژید در ذهنم تداعی شد: اعمال ما به ما وابسته است، همچنان که درخشندگی به فسفر. درست است که اعمال ما، ما را می سوزاند، ولی تابندگی ما از همین است و اگر روح ما ارزش چیزی را داشته، دلیل بر آن است که سخت تر از دیگران سوخته است. بی‌اختیار به روزهای سخت و پرکار نوشتن کتابم اندیشیدم و به لذت در دست گرفتن کتابم اولین بار در میدان انقلاب وسط یک روز گرم تابستانی. چاقویی برداشتم و لایه‌ی سوخته‌ی شنیسل‌ها را جدا کردم. بو می‌داد، اما قابل خوردن بود. 🖋 مهدیه بیات ➡️ @mahdie_bayat #خاطرات_روزانه