هر دومون از نیروهای عملیاتی بودیم، از اول اعزام بهش گفتم: محمدحسین هرجا رفتیم باهم باشیم، هر کاری خواستیم انجام بدیم باهم انجام بدیم، رفیقا تا تهش همراه همن، پشت همن.. گفت: باشه اما آخرشم وقتی وارد منطقه شدیم ازم جدا شد... یعنی دستور بود و جدامون کردن هر کدوممون شدیم فرمانده یه گروهان. ما تو یه ارتفاع بالا بودیم ( شرایط پدافندی بود) و محمدحسین و بچه‌هاش هم پایین ارتفاع و توی یک پادگان نظامی. ماه در محاق بود و اطرافمون در تاریکی مطلق. درگیری سنگینی بود. از چند طرف فشار رومون بود توی یکی از تماساش با گروهانِ ما، بهش تیکه انداختم گفتم: محمدحسین رفیق اونه که تا تهش بمونه... نیومدی پیشم، دیگه معلوم نیست چی بشه... گفت: میام حمید حتما میام میبینمت. از بالا دستور رسید یه عقب‌نشینی تاکتیکی کنیم. محمدحسین و پنجاه نفر از نیروهاش باید از پادگان خودشون رو به ارتفاع ما میرسوندن. خیلی سخت بود ، اما به نگاه حضرت زهرا(س) و تدبیر درست محمدحسین، همه بچه‌ها با تکنیک آتیش و حرکت تونستن به سلامت خودشون رو برسونن بالا. دیگه گرگ‌ومیشِ دمِ طلوع بود که خلاصه نوبت به گروهِ آخر پادگان رسید و محمدحسین هم خودش رو بهمون رسوند. شرایط خیلی بحرانی شده بود. عموماً تو همچین شرایطی کسی رو تحویل نمیگرفت، اما تا منو دید بغل باز کرد و با خنده اومد سمتم. با تعجب گفتم: محمدحسینُ چه به اینکارا...؟ خندیدم و هنوز از بغلم جدا نشده بود که گفتم حالا که اومدی برو پشت ۲۳، که بَلدیِ خودت رو میخواد. با سجاد صفا نشست کنار توپ محمول۲۳ وقت اذان صبح رسیده بود. توی وضعیتی بودیم که محلِ حضورمون رو مرتب می زدند و خمپاره‌ها پشت هم به سمتمون میومد. در همین احوالات و در عینِ ناباوری دیدم محمدحسین پرید روی یه ماشینی و شروع کرد بلند بلند اذان گفتن... آخه مَرد.. تو چه دلی داشتی؟!!! بعد از اذان، وسط بدوبدوهای درگیری، یه لحظه به هم رسیدیم و به محض جدا شدنمون از هم یک خمپاره نشست وسطمون... نفهمیدم چی شد با موجِ انفجار چند متری پرت شدم. چند دقیقه‌‌ای کشید تا خودم رو جمع و جور کنم... یکی از بچه‌ها اومد جلو و گفت: داعشی‌ها خیلی نزدیک شدن و دستور اومده که عقب نشینی تاکتیکی کنیم و چند صدمتر عقب‌تر با داعشی‌ها مقابله کنیم. و یهو یکی گفت: پس کمک کنین تا پیکر محمدحسین رو بزاریم تو ماشین گوشم تیز شد محمدحسین...؟ نگاه کردم، انقدر بهم ریخته بودی که نشناختمت و اینجا برای اولین‌بار بود که فهمیدم جدی‌جدی رفیقت رو تنها گذاشتی... رفتی؟ باشه...نوشِ جونت رفیق ولی چرا اینطوری رفتی؟ میدونی چی بهم گذشت سرِ جابه‌جا کردنت... قد رشیدت چی شد دستای پُر قوتت ابروهای گره خوردت.... پشت تویوتا آوردیمت سرت رو گذاشتم رو پاهام، تا ازمون جدات کنن، از رفتنت گله کردم... محمدحسین من فهمیده بودم نور بالا میزنی فهمیده بودم قرارِ بری چقدر بهت گفتم رفیقا از هم جدا نمیوفتن... چرا جدا افتادی پس....؟ من هنوز منتظرم و تا تهش پای قرارمون هستم.. منتظرم به قولمون وفا کنی و کاری کنی که دوباره باهم باشیم.. یادت نره رفیق اونه که تا تهش بمونه... #شهید_محمدحسین_حمزه https://t.center/Mah_dar_Mahagh_313