#سوال من
#چگونه باید با فراز و نشیبهای عاطفی فرزند
ده – دوازده ساله خود
برخورد کنم تا زندگی برای هردوی ما راحتتر باشد؟🏷از میان تغییرات دوران ده – دوازدهسالگی کودکان، نوسانات خلقی بیشترین ناراحتی را برای والدین ایجاد میکند. آنها گاهی یکلحظه غرولند میکنند و غمگین هستند و لحظۀ بعد نسبتاً منطقی و سرحال. رابطۀ بین والدین و فرزند که سابقاً نزدیک و عاشقانه بود، گاهی به رابطهای متشنج و دور تبدیل میشود.
بچهها در این مرحله از رشد، اغلب با والدین خود اصطکاک پیدا میکنند، به آنها چپچپ نگاه میکنند و دائم جواب آنها را میدهند.#انگار این
بچههای ده – دوازدهساله دیگر به تأیید شما نیاز ندارند و ترجیح میدهند کارهایشان را به روش خودشان انجام دهند، حتی هنگامیکه کاملاً بدیهی است روش شما، روش بهتری است.
#دخترها معمولاً احساسات خود را ابراز میکنند. زندگی هرروز مسئله خاص خود دارد و مسائل کوچک خیلی بزرگ و مهم جلوه میکنند. پسرها یکی دو سال بعد از دختران بالغ میشوند و در ده – دوازدهسالگی نوسانات خلقی شدید ندارند، اما در نوجوانی دچار این حالتهای انفجاری میشوند.
✅#صبور_باشیداگر نسبت به نوسانات خلقی فرزندتان صبور باشید، بهتر میتوانید راههای ارتباط کلامی را با او باز نگهدارید، اما اگر اعتمادبهنفستان بسته به نظری است که فرزندتان نسبت به شما دارد، احتمالاً دچار ناامیدی خواهید شد، زیرا بعضی از روزها علاقۀ زیادی به شما نشان نخواهد داد.
بههرحال باید در این موقعیت نقش فعال خود را در زندگی فرزندتان حفظ کنید، حالا وقت خالی کردن میدان نیست.#ممکن است فرزندتان برای مدت کوتاهی بدخلق شده باشد و تمایلی به همکاری با شما نشان ندهد، اما شما باید در زندگی او حضور دائم داشته باشید، برایش چارچوب و حد و حدود تعیین کنید و او را موردحمایت قرار دهید.
تکنیک های برخورد با نوسانات خلقی نوجوانان ✅نوسانات خلقی آنها را به خود نگیرید. اگر از رفتار آنها دچار سردرگمی میشوید، به خاطر داشته باشید بچهها بیش ازآنچه حاضرند به زبان بیاورند، از تغییرات جسمی و عاطفی خود دچار سردرگمی شدهاند. آنها میدانند که از علاقۀ بیپایان شما برخوردارند، پس بااحساس امنیت به شما حمله میکنند و با این کار بهصورت غیرمستقیم، امنیتی را که به آنها میدهید، تحسین میکنند.
#ابتدا_صبر_کنید تا آرامش برقرار شود، سپس وقتی احساس کردید که فرزندتان آمادگی دارد، سعی کنید دوباره با او ارتباط برقرار کنید. شاید بهتر باشد که سر صحبت را با موضوعی خنثی بازکنید و سپس بهتدریج به مسائل مربوط به ناراحتی اخیر او بپردازید. شاید وقتی این ابر تیره از بالای سرتان رد شد، شما و فرزندتان بتوانید باهم لحظاتی گرم را تجربه کنید، لحظههایی که هردوی شما را نسبت به فردایی بهتر امیدوار میسازد.
به فرزندتان بگویید: من با تو اینطور صحبت نمیکنم، پس تو هم لطفاً با من اینطور صحبت نکن! گفتن این عبارت که تهدیدآمیز نیست میتواند مفید باشد، البته باید بتوانید بر خود مسلط باشید، اگر نتوانید خود را کنترل کنید و بر سر فرزندتان داد بزنید، ارتباط کلامی شما ابتدا به جنگ و جدل تبدیل میشود و سپس کاملاً قطع میگردد.
"دکتر فونتل"
@madar_va_farzand