آنکه خوابید همه ما بودیم! ویدیوی جالبی است از رختکن تیم نود و هشت؛ درست در حالی که رسول خطیبی جایزه‌بگیر دنبال دریافت هدیه از مسوولان دولتی شهر مشهد است، علی دایی خودش را به خواب زده تا با آنها هم‌کلام نشود. در مورد شخصیت بالنده و آزاده دایی زیاد نوشتند و نوشتیم، دمش هم گرم. این فیلم و واکنش مثبت مردم به آن اما از یک جهت دیگر هم قابل تامل است؛ این که دولتمردان ما چه کرده‌اند که بی‌اعتنایی و پشت کردن به آنها، تا این اندازه به دل مردم می‌چسبد و با تماشای آن کیف می‌کنند؟ چه کردید و کجای راه را اشتباه رفتید که امروز هر قدم دور شدن از شما، به منزله یک گام نزدیک شدن به قلب مردم است؟ هرچند مطمئنیم جواب این سوالات را خودتان بهتر می‌دانید، اما بگذارید یک مختصرش را مرور کنیم. مردم برای بی‌محلی علی دایی هورا می‌کشند، چون او حس میلیون‌ها آدم را نسبت به شما آشکار می‌کند؛ شما که مردم‌تان برق و آب و اینترنت و حتی هوای سالم ندارند، شما که به عنوان دومین دارنده منابع گازی جهان در تامین گاز این ملت گرفتار هم ناتوانید و صنایع و کسب‌وکارهای‌تان کلا خوابیده، شما که خودتان هم نمی‌دانید با ادامه این روند، دو فردای دیگر چه باید بکنید؛ چقدر تعطیلی و‌جیره‌بندی و خاموشی؟ تا کی التماس که زیاد بپوشید و گرد بخوابید و کم بخورید و نفس نکشید؟ شما که چراغ خانه را بر سر دیگران برافروختید، شما که در سرزمین تحت مدیریت‌تان، طول انتظار خانه‌دار شدن به صد و سی سال رسیده، شما که در کشاکش ترمز بریدن دلار و روز به روز فقیرتر شدن این مردم، همه فکر و ذکرتان لایحه حجاب و عفاف است و حتی یک کلمه در مورد عجز و ناامیدی چنبره زده بر سرنوشت ملت حرف نمی‌زنید. شما که مملکت ساخته دست‌تان حتی برای بچه‌های خودتان هم قابل تحمل نیست و فوج فوج رهسپار فرنگستان قبیح و ممنوعه می‌شوند، شما که به جای درمان رانت و دزدی و فرصت‌طلبی و فساد و ریا و اختلاس و ناکارآمدی و تظاهر و هیزی، دنبال دایر کردن کلینیک بدحجابی هستید. ببینید چه کردید که سر بلند نکردن دایی مدال افتخارش می‌شود و خوابش، سند بیداری. ببینید که هستید که هر که به شما نزدیک شد، از چشم خلقی افتاد؛ حتی اگر قهرمان المپیک سیدنی و آقای گل فوتسال بود یا پیراهن فلان باشگاه اروپایی را به تن داشت. شما هزاران بار از ما جداها. آنکه خوابید، همه ما بودیم...