🔸بزرگترین متحد ایران کیست؟✍کشورهای به اصطلاح عقب مانده یا توسعه نیافته و حتی توسعه یافته و پیشرفته، در تعارضات و چالش‌های مختلف جهانی و حتی داخلی، هماره به دنبال متحدی از دیگر دول هستند که در فرایند آفند یا پدافند، یگدیگر را پوشش دهند. مبرهن است که دست دوستی متحدان از سر عشق و عاشقی دراز نمی‌شود بلکه تابع منافع طرفین است.
ایران قبل از انقلاب متحد مهمی چون بلوک غرب به رهبری آمریکا داشت و به عنوان ژاندارم منطقه و همسایه قطب کمونیزم نقش مهمی در معادلات منطقه‌ای و جهانی داشت. اما با دگرگونی و انقلاب ۵۷ و شعار نه شرقی و نه غربی، خود را مستقل قلمداد کرد، با آمریکا از سر ستیز در آمد که آغاز آن از اشغال سفارت آمریکا جرقه خورد. دوستی با شوروی آن روز برای اتخاذ تکیه‌گاهی برای ستیز با غرب، از جهاتی مشکل داشت از جمله که شوروی جزو مهمترین تأمین‌کنندگان سلاح دشمن ایران یعنی صدام بود.
اما امروز و پس از ۴۵ سال با توجه به این که تونل مارپیچ آغاز تخاصم مستقیم و ویرانگر میان ایران و اسرائیل ظاهرا دارد به ته می‌رسد و بوهای بدی به مشام می‌رسد، آیا ایران متحدی برای خود تعریف کرده است که در صورت آغاز تهاجم نابودگری که بی رحمی وی زبانزد عام و خاص است(اسرائیل) بتواند روی او حساب کند؟
👈این روزها پرسش می‌شود که در صورت درگرفتن جنگ در هر رده‌ای، روسیه و چین در کنار ایران قرار خواهند گرفت؟ به تجربه ثابت شده است روس‌ها قابل اطمینان نیستند و در موضوع کنونی، نه تنها نقش میانجی را بازی نخواهند کرد، نه تنها با ایران متحد نمی‌شوند بلکه سیاست آنان پایان بحران نیست و از جهتی استقبال نیز خواهند کرد زیرا روسیه‌ای که در باتلاق اوکراین به گل تاپیده، از درگیری دیگری که تمرکز اروپا و آمریکا بر روی خود را بر هم زند استقبال می‌کند. می‌ماند چین که کلا در بحث‌های نظامی محافظه کاری پیشه کرده و قطعا به دلیل امتناع از تضاد منافع اقتصادی با آمریکا و عرب و عبری، جانب ایران را نخواهد گرفت و با سکوت، ماجرا را بدرقه خواهد کرد یا نهایتا به چند کلمه کلی‌گویی دیپلماتیک بسنده می‌کند.
👈در این وانفسای نبود هم پیمان و متحد، تنها یک متحد و هم پیمان که ایران کنونی توانسته تا حد زیادی در برهه‌های مختلف بر آن تکیه کند، «مردم و جامعه» هستند. البته حاکمیت بهره‌بردار خوبی نبوده و در بزنگاههایی که باید و شاید جانب ایدئولوژی خود را گرفته و شعار مردم/ مردمش، گاه کاسب‌کارانه بوده است.
مردمی که متحد دولت و حاکمیت خود باشند، هم‌پیمانی هستند که در تعارض منافع، جانب کشور خود را گرفته از هر سرمایه چون جان برای اقتدار و ماندن آن می‌گذرند. ولی این مهم مقرون به یک شرط است و آن بسته به میزان رضایتمندی ملت از حاکمان می‌باشد. اتحاد دولت/ ملت در بحران‌ها و نبود گسل‌های شکننده، مرهون کارآمدی نظام سیاسی در احترام به مردم و جامعه و ایجاد رفاه عمومی و رفع موانع آن است. سوگمندانه باید گفت هیچ اراده‌ای در این باره وجود ندارد چه برسد به عمل!
👈در موقعیت خاص کنونی تا رسیدن به تغییرات کلان و زمانبر در شیوه نادرست حمکرانی، با چند اقدام ساده می‌توان دل مردم را به دست آورد:
۱. رفع فیلترینگ که به طور فجیعی نارضایتی را دامن زده است.
۲. جابجایی در فرماندهی نیروی انتظامی و جایگزین کردن فرماندهی که تندروی‌های سردار رادان در موضوع حجاب را نداشته باشد.
۳. اصلاح سریع روند رو به حضیض ذلت صدا و سیما که با وجود کارشناسان و تحلیل‌ها و گزارشات کلنگی و تکراری، جز هدر دادن بیت المال، به ویرانی بیشتر و روزافزون اعتماد عمومی می‌انجامد.
البته گشایش‌های اقتصادی از همه جهت دارای اهمیت به سزایی است اما این پروسه زمانبر است و با دکترین ستیز با نظم جهانی و اقتصاد مقاومتی، نمی‌تواند امیدی را متصور شد.
🔸القصه! سابقه نشان داده است در جنگ ۸ ساله ایران و عراق و سال‌هایی که ایران از مرز و بوم خویش دفاع می‌کرد، تا زمانی که مردم با دولت و حکومت همراهی داشتند، گرچه ضعف فرماندهی مشهود بود، با این وجود، سرزمین‌های اشغالی را از متجاوز پس گرفتند اما با فرسایشی شدن جنگ و ورود به خاک عراق، وضعیت به جایی رسید که به جز کمبود شدید امکانات نظامی و بودجه‌ای، روزی شده بود که ایران ۱۰۰ گردان عملیاتی هم نداشت ـ هر گردان ۲۰۰ نفره!ـ و در این صورت مجبور شد در زمان ضعف، گرچه دیر هنگام اما بهترین گزینه را بپذیرد و آن هم قطع‌نامه ۵۹۸ بود...!
@lotfi_mojtaba
