حافظ پادشاه عریان شعر
ابوالفضل رجبی
@literature۹
ما و دیگران محتملاً ایران را همچون سرزمین شعر میشناسیم. بهدیگر سخن گویی مهمترین و ارجمندترین رهاورد -دستکم فرهنگی- کشورمان شعر است. این ویژگی هم از حیث کیفی و هم از لحاظ کمی اهمیت دارد. درخشانترین شاعران جهان از دید بسیاری در این سرزمین و از این سرزمین برآمده اند و بالیدهاند. عدد شاعران ایرانی نیز بسیار است. از این خیل بیشمار معدودی را در مقام شاعران تراز اول مطرح کردهایم. حال اگر بگویند یکی از این ارکان اساساً شاعر نیست و نباید در زمره بزرگان بیاید، به سادگی نخواهیم پذیرفت. اما حقیقت همین است و جز این نیست؛
حافظ همان شاعرِ ناشایست است که باید به سرایندگانی بزرگ و بعضاً از یاد رفته جا دهد و خود از تارک بلند شعر فارسی فرو آید. این حقیقت -اگرچه در بادی نظر پذیرفتنی نمینماید- با سنجش ابیات خواجه و دیگر شاعران روشن میشود.
شاید این توهم و تصور در ذهن شکل گیرد که نگارنده با فروشکستن هیمنه غولی بزرگ چونان لسانالغیب مجالی برای جلوهگری میجوید. ماجرا کاملاً وارونه است. به باور من غولهای ادبیات ایران پیش از این زمینگیر شدهاند و...
#معرفی_کتاب #نقد_حافظ