ﺧﺯﻋﺑﻟاﺖ ﺣاﻞ ﻣن

چاره وارستگی از خلق، ترک صحبت است
قطع افیون را علاجی بهتر از تقلیل نیست

گفت: «منتظرت بودم اما نه امروز!
دیگر خیلی دیر و بی‌موقع آمدی.
امروز حتی از آمدنت خوشحال هم نیستم...»

من نیاز دارم قبل از هرکسی,
فقط خودم را ببخشم.
خودم را ببخشم بابت اینکه آنقدذ اذیتش کردم
و اجازه دادم آنقدر اذیتش کنند..

گریه نکن جانم!
من آدم ماندن نبودم، آدم ساختن هم..!
آدم ویرانی هم نبودم..
گریه نکن یارا.. که اشک هایت هم مرا بر نمی‌گرداند

به نگاهش در پی قدم های او وقتی از خیابان می‌گذرد!
این نگاه آمیخته از ترس و عشق است!
و امان از این نگاه..

گرچه صد منزل، فراق افتد میان ما و دوست
همچنانش در میان جان شیرین، منزلست.

تو زیبا نبودی،
تو تاثیر گذار بودی؛
مثل هنر،مثل جنگ و مثل یک انقلاب...

میرم امتحان بدم, حداقل اونجا یکی مراقبمه.

من تو شطرنج زندگی آدما، مهره مهمی بودم..
اما وقتی با من بردند،از ذوق پرتم کردن بیرون..
هیچکس منو تو زندگیش پیدا نکرد..

مشکل اینجاست!
من تمام درد هایی که الان باید تجربه میکردم
و هر آنچه که باید میدونستم
تو ۱۱٫۱۲ سالگی ختم شد
برای همینه هیچکس باور نمیکنه من بچه‌ی بی تجربه، خیلی وقته بزرگ شده..

کاش هیچ وقت «خوبم» گفتن های من رو باور نکنید..
کاش به چشمام نه، به لب هام، به دست هام، به دمای تنم نگاه کنید!
اگر لب هام نلرزید، اگر دست هام برای همدیگه شاخ و شونه نکشیدند، اگر تنم سرد نبود، آن وقت باور کنید که «خوبم»

وقتی کسی برام مهم باشه، و خودم این رو بفهمم که داره ازم فاصله میگیره «وقتی رفتار بدی نکردم»
اولش می‌ترسم، ولی این ترس باعث نمیشه حرکتی بزنم بابت دوباره نزدیک شدنش
این غرور من نیست، صرفاً اون فرد تصمیمش رو گرفته که کسی دیگری جز من کنارش باشه..
اما اگر بدونم دلیل فاصله گرفتنش منم برای نزدیک شدنش هرکاری میکنم..!

آب وارد بطری در بسته نمیشه
حتی اگر تو اقیانوس باشه..

دیدم شبیه تو کسی لبخند میزد
خندیدنت یادم که آمد گریه کردم...
عزیز آسمانیم

و تو چه میدانی..؟
شاید امشب در سرنوشتمان بنویسند
هرآنچه آرزو کرد