تلاش چندین‌سالۀ ما مسلمانان در اثبات اینکه عملکرد گروهک‌هایی تندرو مورد تأیید اسلام نیست یا اینکه اسلام دینی مسالمت‌آمیز است، بیهوده بود. نه برای اینکه در اثبات آن ناتوان بوده‌ایم... بلکه اصلا اسلام‌ستیزان به دنبال نفی خشونت و کشتن و وحشی‌گری نبودند! آن‌ها قاتل ده‌ها هزار کودک مظلوم را مدح و ستایش می‌کنند و آزادگانی که با چنین جنایتکاران رذلی می‌جنگند را تروریست می‌نامند! اساسا با ذات عمل داعش هم مشکلی نداشتند. جیغ و دادشان برای این بود که لقمۀ چرب و آبداری گیرشان آمده بود تا با خوشحالی و ذوق از خشونت در اسلام و مسلمانان، قصۀ هزار و یک‌شب بسازند! وگرنه چرا هزاران سر سوخته، بریده، متلاشی‌شده و زیرِ آوار ماندۀ مسلمانان نتوانست اشک‌ها و جیغ‌های بنفش این قوم را به حرکت درآورد؟ به خاطر پوششی که خودشان اختیاری می‌دانند، زنان مسلمان را که با اختیار خود حجاب دارند، سرزنش و تحقیر می‌کنند و حجاب را وحشتناک‌ترین ظلمِ به زن می‌دانند، اما کشته‌شدن و بیوه‌شدن و جگرسوخته شدن هزاران زن و دختر غزه را ظلم نمی‌دانند و طرفدار عاملش هم هستند!! تا کی در چشم‌اندازِ سخیف و معیارهای دروغین‌شان، زانوی دفاع و تنازل به زمین بگذاریم!؟