کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

🚩🚩🚩

۲۹ سال پیش در چنین روزی نسل‌کشی در #رواندا آغاز شد.

پس از سقوط دولت استعماری #بلژیک در سال ۱۹۶۲، فرانسه برای پر کردن خلاء قدرت غربی وارد عمل شد. تحت ریاست جمهوری جوونال هابیاریمانا، رواندا به شریک حیاتی #امپریالیسم #فرانسه تبدیل شد.
در ۱۰۰ روز، اکثریت جمعیت #هوتو به طور سیستماتیک ۷۵ درصد از جمعیت اقلیت #توتسی را کشتند. فرانسه به حمایت از دولت هوتو در طول نسل کشی ادامه داد، زیرا نگران بود که آن‌ها کنترل خود را به شورشیان توتسی از دست بدهند.
فرانسه تسلیحات و مستشاران نظامی را وارد کشور کرد و ارتش رواندا و شبه نظامیان هوتو را آموزش داد و تجهیز کرد. در نتیجه، ارتش رواندا به سرعت از ۵۰۰۰ به ۳۰۰۰۰ سرباز افزایش یافت.
فرانسه همچنین نیروهای سازمان ملل را برای خروج از کشور تحت فشار قرار داد تا نسل‌کشی در کمال آرامش برگزار شود.


فهرستی از مخالفان دولت تهیه شد، و در اختیار گروه‌های شبه نظامی قرار گرفت. تندروهای هوتو یک ایستگاه رادیویی و روزنامه به راه انداخته بودند که نفرت پراکنی می‌کردند و مردم را با پیام‌هایی از جمله اینکه علف‌های هرز و سوسک‌ها را ریشه کن کنید به کشتن توتسی‌ها تشویق می‌کردند. بیشتر قربانیان مردان، زنان، کودکان و نوزادانی بودند که توسط همسایه‌ها، همکاران و دوستان سابق خود کشته می‌شدند، رادیو رواندا همزمان به‌طور مداوم هوتوها را تشویق به قتل‌عام توتسی‌ها می‌کرد. مردان هوتو حتی مورد تهدید قرار می‌گرفتند که اگر زنان توتسی خود را نکشند، خود کشته خواهند شد.
روزانه ۱۰٬۰۰۰ نفر و ساعتی ۴۰۰ نفر و دقیقه‌ای ۷ نفر کشته می‌شدند، به‌طور مثال کلیسایی که ۱۵۰۰ نفر در آن پناه گرفته بودند با بولدزر خراب شد و همگی پناهندگان آن کشته شدند. اکثر قربانیان با قمه‌ها تکه‌تکه می‌شدند.

در حدود ۵۰۰٬۰۰۰ زن و دختر توتسی در این مدت مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند. ۲۰ هزار جوان روآندایی که اکنون در دهه سوم زندگی خود قرار دارند، فرزندانِ تجاوزهای جنسی هستند. بسیاری از آن‌ها از روی عمد توسط مردان مبتلا به ایدز مورد تجاوز قرار گرفتند. اکنون بسیاری از زنان زنده‌مانده از #نسل‌_کشی در کشور رواندا مبتلا به #ایدز هستند.

این فاجعه در مقابل چشمان باز دنیا با پوشش کامل خبری رسانه‌ها و بی‌عملی بسیار هولناک سازمان ملل و بی‌تفاوتی جامعه جهانی به بهانه عدم مداخله در امور داخلی رواندا انجام شد. به‌طور مثال در ابتدای نسل‌کشی ۱۰۰۰ نیروی اروپایی برای تخلیه اتباع خارجی از رواندا به آنجا فرستاده شد که به سرعت کشور را ترک کردند یا صلح‌بانان بلژیکی سازمان ملل مدرسه‌ای را که ۲٬۰۰۰ توتسی به آنان پناهند شده بودند بعد از رسیدن دستور عقب‌نشینی ترک کردند که منجر به قتل‌عام همه پناهندگان شد.


#جنایت_علیه_بشریت
#صنعت_حقوق_بشر

منبع: صدای ماهی سیاه


#زن_زندگی_آزادی
#فقط_کف_خیابون_بدست_میاد_حقمون
#پیش_بسوی_ایجاد_تشکل_های_مستقل_کارگری
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
#نان_کار_آزادی_پوشش_اختیاری
#نان_کار_آزادی_اداره_شورایی

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
@komite_h

https://t.me/komite_h/22756?single

🔴جهنمی در کویر

🔸روایتِ هولناک #رسول_بداقی از #زندان_تهران_بزرگ
🔸رسول بداقی در سال 96 به مدت دو ماه در این زندان محبوس بوده است.
🔸#محمدحبیبی عضو کانون صنفی معلمان تهران اکنون در این زندان محبوس است.

آنچه در زیر می آید سخنان رسول بداقی است که در مصاحبه ای در سال 96 پس از آزادی وی از زندان تهران بزرگ منتشر گردید:

🔹«خود زندانیان به زندان تهران بزرگ می‌گویند #فینال_زندان‌های_ایران، ولی من اسمش را گذاشته‌ام #جهنمی_درکویر، چون در کویر حسن آباد قم قرار گرفته و مخصوصا در تابستان یک جهنم بدون آب و وسایل خنک کننده است.»

🔹«بندی که من بودم قرنطینه دو بود، هر سالن ۶ اتاق دارد و یک اتاق ۱۲ متری برای ۳۰ زندانی، آب گرم اصلا نداشتیم و آب سرد هم فقط یک ساعت در روز، ۱۷۰ زندانی هر سالن باید از یک توالت در طول روز استفاده می‌کردند و وضعیت درمان و بهداشت هم به طوری بود که من سالم وارد زندان شدم و بعد از دو ماه با گلودرد عفونی و چرکی خارج شدم.»

🔹«من همه بندها را ندیدم ولی اگر اتاق خودمان را قیاس بگیریم، در اتاقی که تخت برای ۱۲ نفر وجود داشت، ۲۵ تا ۳۰ نفر می‌خوابیدند، یعنی در همین بند قرنطینه بیشتر از دو برابر ظرفیت نگهداری می‌شدند.»

🔹«#بهداشت_آنجا_شوخی_است چون حتی آب نیست و بدون آب حتی نمی‌شود زندگی کرد، زندان تهران بزرگ روزی فقط یک ساعت آب سرد وصل می‌شود و باید آب ذخیره کنید برای طول روز یعنی جیره‌بندی، کسانی که خیلی به بهداشت اهمیت می‌‌دهند به اصطلاح خودشان دوش آفتابه می‌گیرند، یعنی با یک آفتابه آب در هواخوری دوش می‌گیرند. به دلیل ازدحام و نبودن آب شپش و ساس در اتاق‌ها کاملا عادی است.»

🔹«در این زندان حتی بیمارانی که #ایدز و #هپاتیت مثبت هستند هم نه از بقیه تفکیک شده‌اند و نه مراقبت دیگری از آنان می‌شود، خودشان و همه بند هم می‌دانند ولی برای کسی اهمیت ندارد، چیزی به نام مراجعه به بهداری هم در صورتی وجود دارد که کاملا از پا بیفتید و بقیه شما را برسانند به بهداری و آنجا نهایتا یک سرمی وصل کنند. من وقتی برای گلودرد به زندانبان گفتم باید بروم بهداری، خنده اش گرفت و همان تبدیل به یک عفونت چرکی سخت شد که الان بعد آزادی دنبال درمانش هستم، سیگار و #مواد_مخدر به صورت ۲۴ ساعته در اتاق‌ها و سالن‌ها مصرف می‌شود و انگار کل سالن در مه فرو رفته.»

🔹«هر سالن وکیل بند و چند زندانی دارد به اسم انتظامات که معمولا از زندانیان قلدر و با اتهامات خطرناکند، این انتظامات در هر سالن اتاق و تلفن و دستشویی و حمام جداگانه دارند، مثلا #یک_دستشویی_برای_۱۷۰_زندانی و یک دستشویی هم برای ده دوازده نفری که به عنوان انتظامات به زندانبان کمک می‌کنند، و انتظامات در مقابل این امتیازها زندانیان را سرکوب و حتی تنبیه می‌کند.»

🔹«توهین و تحقیر و فحاشی که آن قدر طبیعی است که حتی #رئیس_زندان هم از پشت بلندگو به همه زندانیان #فحش رکیک خواهر و مادر می‌داد، کتک زدن زندانیان به بهانه‌های متفاوت هم عادی بود، چه زندانبان‌ها و چه انتظامات و زندانیان قدرتمندتر، مثلا موقع آمار صبحگاهی زندانیان را مجبور می‌کردند یک یا دو ساعت روی دو زانو بایستند و حق نداشتند بنشینند یا بایستند، فقط سلیقه‌ای بود که کدام زندانبان کمتر اذیت می‌کرد یا بیشتر.»

منبع: کانال صنفی معلمان

@khamahangy