این است نابرابری! وقتی با این تصاویر و واقعیت‌ها روبرو می‌شویم دقیقاً چطور باید فکر کنیم؟ به این که خب شاید آن‌ها که برایشان کاخ ساخته شده و ماشین سوپرمدل سوار شده‌اند و خیابان‌هایشان تر و تمیز است، این امکانات را با پول صددرصد حلال کسب کرده‌اند و حالا نوش‌جانشان؟ یا اینکه بگوییم اینها «استحقاق» و «استعداد» داشته‌اند و «کوشش» کرده‌اند؛ لذا «دولت‌ها» که مسئول اصلی مراقبت از عدالت و توزیع مواهبند به آنها توجه ویژه کرده‌اند، امّا در عوض، آنها که غر می‌زنند بی عرضه و کاهل و تنبل تشریف داشته و حالا هم «حسادت» می‌کنند؟ یا بگوییم، دولت‌ها حواسشان هست و می‌دانند که بالاخره از آن کا‌خ‌ها و تجملات و آدمهای لاکچری و امکانات لوکس در نهایت چیزی هم عاید این بینوایان خواهد شد؛ پس مخالفت با آن مخالفت با پیشرفت و طرفداری از توزیع فقر است؟ نه آقایان! در عدالت چشم بسته رفته‌ایم؛ این نابرابری‌ها حتی اگر با حلال‌ترین پولها هم کسب شده باشد، از زمین تا آسمان نامشروع است. اصلاً کدام حلال و حرامی می‌تواند چنین شکافی تولید کند؟ مگر امیرالمومنین(ع) نگفت: "اگرجایی دیدید که کاخی بنا شده بدانید که حق فقیری خورده شده است؟" برخی مخالفان نابرابریهای ناموجه، ضمن آنکه نابرابریهای شدید را موجب «کنترل» مناسبات زندگی فرودستان توسط فرادستان اقتصادی و به همین دلیل تخطی از «آزادی» میدانند، تاکید میکنند که این نابرابری باعث ایجاد احساس «تحقیر» در افراد جامعه می‌‌شود. و‌ چه چیزی تحقیر را توجیه میکند؟ این مخالفان به درستی استدلال می‌کنند که نابرابری شدید رخ نمی‌دهد مگر آنکه دولت، ضرورت توجه برابر به همه آحاد جامعه را مراعات نکرده باشد و نهایتاً اینکه «درآمدها به نحو ناعادلانه‌ای توزیع شده باشد». صادق امامی خبرنگار کاربلد فرهیختگان در کار جدید خود نشان داده که چگونه این مستضعفان در ماهشهر احساس تحقیر و تبعیض می‌کنند. و چگونه این نابرابری‌ها ماهشهر را سوگوار کرده. ماهشهر تنها نیست، باستی‌هیلز لواسان در کنار حاشیه‌نشینان پایتخت همین بیخ گوش ماست. صدها کیلومتر آنطرف‌تر، در چابهار هم همین ماجراست! و ما هنوز درباره عدالت ساده‌سازانه می‌اندیشیم! https://www.instagram.com/p/CHvpPuBBu_y/?igshid=1am966tlh7200