كميته هماهنگی برای كمك به ايجاد تشكل های کارگری

🔴بیانیه مشترک جهانی در حمایت از #کارگران_ایران

چهارشنبه اول ماه مه ۲۰۱۹، در یک گردهم آئی مسالمت آمیز در برابر مجلس، حدود چهل نفر از تظاهرکنندگان (کارگر، دانشجو، معلم، روزنامه نگار) مورد خشونت نیروهای انتظامی قرار گرفته و دستگیر شدند. آنان به زندان های مختلف از جمله اوین منتقل شدند. تاکنون، بخش بزرگی از بازداشت شدگان و عمدتا با قرارهای کفالت سنگین آزاد شده اند.

اما آقای حسن سعیدی، عضو سندکای کارگران شرکت واحد، خانم مرضیه امیری، دانشجو و خبرنگار روزنامه شرق، خانم عاطفه رنگریز، دانشجو؛ خانم نسرین جوادی، بازنشسته؛ خانم ناهید خداجو، بازنشسته، خانم ندا ناجی، فعال حقوق زنان و آقایان کیوان صمیمی سردبیر ماهنامه ایران فردا و فرهاد شیخی، کارگر، همچنان در زندان به سر می برند. همچنین خانم سپیده قلیان و آقای اسماعیل بخشی از هفت تپه، که قبلا دستگیر شده بودند، هنوز زندانی هستند.

ما این اعمال خودکامه علیه کارگران در راه اعاده حقوق اولیه و مطالبات عادلانه شان را محکوم می کنیم. ما خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط زندانیان یادشده در بالا و احترام به حقوق مردم بوده و از فعالیت سندیکائی آزاد در ایران حمایت می کنیم.

علاوه بر این، مشاهده می کنیم که ایران زیر تهدید و تحریم های اقتصادی قرار گرفته است. ما اطمینان داریم که هر دخالت خارجی، به هر توجیهی که صورت گیرد، در درجه نخست مردم کشور و به ویژه اقشار فقیر و زحمتکش جامعه ایران را هدف قرار می دهد. هم اکنون، این تهدیدها و تصمیمات شرایط زندگی حقوق بگیران را سخت تر کرده است. تجربه نشان می دهد که نتیجه ی چنین مداخله هائی برای مردم عادی کشور بسیار مصیبت بار خواهد بود. ما علیه هر اقدام جنگی در این منطقه هشدار می دهیم.

دیژون، ۱۳-۱۴ مه ۲۰۱۹

امضاکنندگان
ادوآردو پرِرا، دبیر بین المللی سندیکای سی تی اِ- تی ، آرژانتین
مارتا اِسکارپاتو، مسئول بخش اروپا، سندیکای سی تی اِ-تی، آرژانتین
هوراسیو کاتِنا، سندیکای سی تی اِ-آِ، آرژانتین
نولبِرتو دیاز سانچِز، دبیر کل سی یو تی، شیلی
بازی باسولما، دبیر کل س ژ ت ب، بورکینافاسو
ژان مارک بیکوکو، رئیس سندیکای سی اس پی، کامرون
آن ماری نزیلا، رئیس سندیکای یو اس سی، کنگو
احمِدو عبداللهی، دبیر کل سندیکای سی جی تی ام، موریتانی
ایدریسا جیبریلا، دبیرکل سندیکایسی دی تی ان، نیجریه
حوا سوِو، معاون دبیرکل سندیکای سی اِس تی ام، مالی
دیوف اِلیمان، سندیکای سی اس اِ، سنگال
سوزانا کاموسو، دبیر بین المللی، سندیکای سی جی آی اِل، ایتالیا
سالواتوره مارا، مشاور سندیکای سی جی آی ال، ایتالیا
خِزوس گالِگو، دبیر بخش سیاست بین المللی سندیکای یو جی تی، اسپانیا
کریستینا فاسیابِن لاکورته، مسئول بین المللی سندیکای سی سی او او، اسپانیا
اونای سوردو کالوُ، دبیرکل سندیکای سی سی او او، اسپانیا
دیمیتروهوهان، مشاور رئیس سندیکای سی ان اس ال آر-فراتیا، رومانی
فوسه کِیسوک ، معاون دبیرکل و مسئول بین المللی سندیکای زِنرورن، ژاپن
جونگ هی-کیِئونگ، معاون دبیرکل سندیکای ک سی تی یو، کره جنوبی
میکیونگ رییو، مسئول بین المللی ک سی تی یو، کره جنوبی
بلِیک هاروِل، هماهنگ کننده بین المللی، سندیکای "یونایت هییر"، آمریکا
امیرول حق امین، رئیس سندیکای کارگران بنگلادش، سی اس ان
رشید معلاوی، رئیس سندیکای سی جس اِ تی اِ ، الجزایر
عدنان عبدالعلیم رشید الصفار، نماینده سندیکای جی اف آی تی یو، عراق
کاسترو عبدالله، رئیس سندیکای فِناسول، لبنان
اشرف عوار آسی، دبیرکل سندیکای پی جی اف تی یو، فلسطین
صلاح قندیل، دفتر مرکزی سندیکایسی دی تی ، مراکش
یوسف شنول، دبیر بین المللی سندیکای کارمندان، کِشک، ترکیه
عبدالقادر کمال احمد عباس، هماهنگ کننده عمومی سندیکای سی تی یو و اِس ، مصر
محمد الوَفی، دبیر کل سندیکای یو ام تی، مراکش
آندره فورست، اتحادیه سندیکائی کارگران و استثمارشده گان کاناک، کالدونی جدید
مسئولان و نمایندگان بخش های مختلف س ژ ت، همگی از نمایندگان منتخب شعبه های مختلف برای شرکت در پنجاه ومین کنگره از ایالت های مختلف فرانسه:
امانوئل ویر، اس دیلیو جِی، س ژ ت
پی یر لوران،
آلیس فلیپی
والری لوفِور فدراسیون بانک و بیمه، س ژ ت
آن ژیرو‌دو، س ژ ت استان ۹۲ (سن علیا) فرانسه
میلن کازیمیر اف.اس.پ.ب.آ- س ژ ت
ژیل رولوبون، او.د. - س ژ ت
ژان ظی یر سولوه، , اس.پ.ب.آ- س ژ ت
لنیا پورو
فابین مونیو
آنائیس تریکوآ
والری میسیلِئا
کریستف بیسفیتی
اولیویه ببین
کاترین برنار
پی یر پیوکین
شیخ بوسو
فرانسوآز دوم
شروتین نورون
سخنگوی بخش راه آهن س ژ ت
سسیل مارشان
ژیل بناتو
میشل کوفر
ملن سباشی
ونسان کوتِرون
آلن دولوما، مشاور آفریقا در س ژ ت مشاور فدرال بخش بین المللی
ژان-میشل تیرون
فلورانس بروسار
شانتال ریزون
اولیویه مَن فروآ
سیمون ن.تی یِل
نجات فروز،مسئول خاورمیانه س ژ ت
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۱۸ ماه مه ۲۰۱۹

https://t.center/khamahangy

🔴 ضرب و جرح و بازداشت؛ هدیه به #کارگران_ایران

به دنبال فراخوان چند تشکل مستقل کارگری روز ۱۱ اردیبهشت (اول ماه مه) صدها کارگر و فعال کارگری مقابل مجلس شورای اسلامی تجمع کردند. گروهی از معلمان و دانشجویان نیز به این تجمع پیوستند. تجمع‌کنندگان شعار می‌دادند: "این‌همه اختلاسگر، زندانه سهم کارگر"، "نان، کار، آزادی، حق مسلم ماست" و "کارگر، معلم، دانشجو، اتحاد اتحاد."
هنوز ساعتی از این گردهمایی اعتراضی نگذشته بود که ماموران انتظامی و امنیتی به جمعیت یورش بردند و به ضرب و جرح و بازداشت معترضان پرداختند. به گفته‌ی شاهدان که در فضای مجازی منعکس شده است، حمله‌ی ماموران بسیار خشن و بی‌رحمانه بود. آنها حتی زنان و مردان مسن را نیز به شدت کتک می‌زدند. در این یورش ده‌ها تن از تجمع‌کنندگان از جمله رضا شهابی ، کیوان صمیمی، حسن سعیدی، وحید فریدونی، محمدعلی اصلاغی، سیدرسول طالب مقدم و ... بازداشت شدند و تا این ساعت خبری از آزادی آنها نیست.
***
#اول_ماه_مه (۱۱ اردیبهشت) روز جهانی کارگر است. در بسیاری از کشورها کارگران به خیابان می‌آیند و خواست‌های خود را فریاد می‌زنند. میزان و کیفیت برگزاری مراسم این روز در هر جامعه‌ای به درجه‌ی برخورداری آن جامعه از آزادی بیان بستگی دارد. جایی که این مراسم ممنوع یا سرکوب می‌شود آزادی بیان وجود ندارد. نمونه‌ای از آن را روز گذشته در تجمع کارگران و فعالان کارگری در مقابل مجلس شورای اسلامی مشاهده کردیم. کارگرانی که روزگارشان در فاصله‌ای بسیار از خط فقر می‌گذرد، مقابل یک نهاد حکومتی تجمع کردند تا به مدنی‌ترین شکل اعتراض و خواست‌های خود را بیان کنند؛ اما پاسخ آنها با باتوم و مشت و لگد و دستبند و بازداشت داده شد:
هدیه‌ی دولت به کارگران در روز کارگر!

این برخورد غریبی نیست بارها و بارها و در هر اعتراض مشاهده شده است؛ نه فقط هنگام اعتراض برای بهتر شدن شرایط زندگی که در بدیهی‌ترین امور مانند درخواست دستمزدهای عقب‌افتاده نیز. آخر کارگرانی که برای گرفتن سه ماه حقوق معوقه‌شان ناچارند یک ماه کف خیابان فریاد بزنند، چه حق اعتراضی برای بهتر شدن زندگی دارند؟! این وضعیت منحصر به کارگران نیست و شامل همه‌ی معترضان از هر قشر و گروه می‌شود. همین چند روز پیش بود که سه نویسنده را برای نوشتن کتاب و انتشار نشریه‌ی داخلی محاکمه کردند، کمی پیش‌تر از آن معلمان معترض را زدند و بستند و به زندان انداختند، دانشجویان را . . . روزنامه‌نگاران را . . . و دیروز هنگام برگزاری تجمع اعتراضی کارگران، پس از کتک زدن آنها، بیش از سی تن را بازداشت کردند. این جامعه از چه راه دیگری بگوید که اعتراض حق اوست؛ دیگر به چه زبانی باید بگوید که آزادی بیان می‌خواهد؛ به چه زبان؟!

#کانون_نویسندگان_ایران

@kanoon_nevisandegane_iran
https://www.facebook.com/857199194364867/photos/a.858183830933070/2200838463334260/?type=3&theater

https://t.center/khamahangy

✅ شرایط کار و زیست نسل اول #کارگران ایران ( #عدم_امنیت_شغلی) قسمت هفتم


مصیبت بزرگی که کارگران هم‌واره با آن روبرو بودند، خطر بی‌كارشدن بود. عدم امنیت شغلی دلایل گوناگونی داشت. در برخی از رشته‌های صنعتی در ماه‌های معینی در سال نیاز بیش‌تری به نیروی‌کار وجود داشت و به همین جهت کارفرمایان برای آن مدت معین کارگرانی به طور موقت استخدام می‌کردند.

مثلا" کارخانه بلژیكی قند کهریزك در فصل برداشت نیشكر که دو ماه به طول می‌انجامید، تا ٣٠٠ نفر را استخدام می‌کرد. در مؤسسه‌ی شیلات نیز کارگران به گونه‌ی فصلی و موسمی به کار گرفته می‌شدند. برخی از کارخانه‌ها و کارگاه‌های بومی نیز که نمی‌توانستند با سرمایه‌های خارجی رقابت کنند، پس از مدت کوتاهی ورشكست می‌شدند و به ناچار کارگران‌شان نیز به خیابان پرتاب می‌شدند.

از سوی دیگر، کارفرمایان برای منضبط کردن کارگران و خلاص شدن از «عناصر مزاحم» ترجیح می‌دادند کارگران را به طور موقت استخدام کنند. صاحب‌کاران هر زمان اراده می‌نمودند کارگران را اخراج می‌کردند و هیچ قانونی و مقرراتی نیز برای حمایت از کارگران وجود نداشت. در شرکت نفت انگلیس و ایران « هر آن که مسترها اراده می‌کردند می‌توانستند کارگران را اخراج کرده و در صورت گستاخی (یعنی دفاع از حقوق خود) وسیله‌ی حبس و تبعیدشان را نیز فراهم نمایند». در کشاورزی و باغ‌داری کارگران به صورت روزمزد و برای انجام کارهای معینی استخدام و دوباره بی‌كار می‌شدند.

✔️ منبع: کتاب شوق یک خیز بلند
نویسنده‌گان: جلیل محمودی - ناصر سعیدی

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

✅ شرایط کار و زیست نسل اول #کارگران ایران ( #کار_و_بهداشت ) - قسمت ششم

▪️هیچ قانونی برای رعایت شرایط بهداشتی وجود نداشت. به همین دلیل صاحبان کارگاه‌ها که فقط به فكر صرفه‌جویی بودند، کوچك‌ترین تدارکی برای ایمنی و سلامت شغلی کارگران نمی‌دیدند در یكی از مدارك بایگانی شده دولتی شرایط کارگران بافنده که غالبا" زن و دختر بودند، بدین‌گونه شرح داده شده است:
«آن‌ها تمام روز نشسته، روی دستگاه بافنده‌گی خم شده و در زیر زمین‌ها و انبارهای نیمه‌تاریك و کثیف مشغول هستند. این وضع نشستن و قوز کردن، باعث تغییر حالت اندام بدن کارگران می‌شد. کارگران دختر در کرمان بیش‌تر به جمود مفصل در قسمت تحتانی شكم مبتلا بودند. بیش‌تر اینان پس از آبستنی در هنگام زایمان جان می‌سپردند.»

▪️در جای دیگر پیرامون محل کار کفاشان می‌خوانیم:
«کارگاه‌های این کفاش‌ها را حجره می‌گفتند که عبارت بود از دخمه‌های نمور تاریك و بیغوله‌های متروك در کاروانسراها و دکاکین مخروبه به گوشه وکنار تا کرایه کم‌تر داشته باشند. این حجرات قبل از این جزء طویله‌های کاروانسراهای زمان اسب و الاغ بودند که حمل و نقل بار و مال‌التجاره می‌کردند که پس از آن بلا استفاده مانده و زباله‌دانی لانه‌ی سگ و موش و حشرات و سپس حجره‌ی کفش دوز شده بود. اماکنی در چند پله پایین‌تر از زمین، بدون نور و هوا با دیوارهایی مخروبه تا زیر سقف مرطوب آب چكان مملو از حشرات و زمین خاکی... که در هر یك از آن‌ها دو سه دسته کارگر مشغول به کار می‌شدند.»

▪️کارگران راه‌سازی که در فضای آزاد کار می‌کردند و مستقیما" تحت تاثیر تغییرات جوی قرار داشتند، به سرعت قربانی امراض می‌شدند. در اسناد مربوط به راه‌سازی انزلی- تهران که تخت نظارت کارفرمای روسی بود، آمده است که در ظرف سه سال بیش از ٢٠٠ نفر از کسانی که در راه شوسه کار می‌کردند از تب و لرز تلف شدند.

▪️در هر دو نوع صنایع(کارخانجات مدرن و کارگاه‌ها) اگر در حین کار حادثه‌ای رخ می‌داد و کارگر صدمه می‌دید، کارفرمایان از پرداخت هزینه درمان سر باز می‌زدند. در زمان بیماری کارگر نیز قاعده به همین منوال بود. کارفرمایان حتا به کارگری که به دلیل بیماری نمی‌توانست سر کار خود حاضر شود مزد نمی‌پرداختند. کارگرانی که در حین انجام کار صدمه‌دیده و نقص‌عضو می‌شدند، بدون دریافت دیناری از بابت خسارت از کار برکنار شده غالبا" مجبور به تكدی می‌شدند. در صورتی که کارگر حادثه‌دیده جان می‌سپرد، به‌ندرت تاوانی به بسته‌گانش پرداخت می‌گردید.

▪️در شرکت نفت مقررات شدید انضباطی و سخت‌گیری رایج بود. کارگران حق نداشتند با عُمال انگلیسی شرکت با صدای بلند حرف بزنند. کارگری که دیر سر کار می‌رسید، از کار معلق می‌شد. در صورت کوچك‌ترین نارضایتی، کارفرما می‌توانست چند روز کارگاه را از کار معلق کند. ضرب وشتم کارگران هم امری متداول است. به دفعات اتفاق افتاده بود که انگلیسی‌ها کارگری را به ضرب مشت و لگد کشته‌اند. در کارگاه‌هایی که کارفرمایان ایرانی دایر کرده بودند، گاهی چوب و فلك هم به‌كار می‌رفت.

✔️ منبع: کتاب شوق یک خیز بلند
نویسنده‌گان: جلیل محمودی - ناصر سعیدی

ادامه دارد

https://t.center/khamahangy

✅ شرایط کار و زیست نسل اول #کارگران ایران ( #دستمزد ) - قسمت پنجم

از لحاظ تاریخی سیستم دستمزد در ایران در شرایطی شكل گرفت که بی‌كاران شهری و روستایی فراوان بودند؛ عرضه‌ی نیروی کار بالا و تقاضا برای آن پایین بود. تحت چنین شرایطی مزد کارگران نمی‌توانست به اندازه‌ای باشد که از پس مخارج زنده‌گی برآید.
به طور کلی پرداخت دستمزد در صنایع کارخانه‌ای ایران به سه گونه بود:
کارمزد (قطعه‌کاری)، روزمزد و ماهیانه. در صنایع نساجی پرداخت‌ها به طور عمده بر پایه‌ی سیستم کارمزد و به ازاء مقدار مشخص محصولی که کارگر تولید می‌کرد، صورت می‌گرفت. کارمزد بدترین نوع بهره‌کشی از نیروی کار است.

براساس سیستم کارمزد "مزد بافنده‌گی از ذرعی ده‌شاهی تا هفت‌صد دینار به پول آن روزی بود. یك نفر کارگر با آن که شب‌ها هم کار می‌کرد بیش‌تر از ۶-۵ ذرع نمی‌توانست ببافد لذا اجرتش از ۴-٣ قران تجاوز نمی‌کرد و این مبلغ برای خرج روزانه هم کافی نبود. هیچ یك از کارگران قادر نبودند لباس یا کفش و کلاهی برای خود تهیه نمایند. بافنده‌گان یزد که پارچه‌های ابریشمی می‌بافتند، روزی 5/1 تا ٢ ذرع جنس تولید می‌کردند و برای هر ذرع ١۵ شاهی مزد می‌گرفتند.

درکارخانه‌های قند و در بخش کارهای ساختمانی معمولا"پرداخت‌ها به صورت روزمزد بود. طبق مدارك سال ١٢٧۶شمسی کارگران بومی در ساختمان راه شوسه انزلی- قزوین روزی دو قران مزد می‌گرفتند و کسانی که از الاغ خود برای بارکشی نیز استفاده می‌کردند سه قران می‌گرفتند. در مؤسسات شرکت نفت و ایران، استخدام کارگر به دو طریق صورت می‌گرفت:
رسمی و پیمانی! این شرکت به کارگران رسمی خواه به صورت ماهیانه یا هفته‌گی دستمزد می‌پرداخت. مزد ماهیانه‌ی کارگر ایرانی شرکت نفت را از ٩تومان (کارگر ساده) تا ٣۵تومان (کارگر متخصص) می‌داند و می‌نویسد که در همان زمان دستمزد کارگر عراقی و هندی از ٣۵ تا ١٠٠تومان بوده است.
کارگر پیمانی که در آن زمان آن‌ها را "کارگر قرضی" می‌نامیدند، توسط سرکرده‌گان عشایر و ایلات یا مردانی که با کارگزینی شرکت نفت روابطی داشتند، استخدام می‌شدند. شرکت، رسما" در قبال "کارگران قرضی" تعهدی نداشت و پیمان‌کاران طرف حساب آن‌ها بودند. شرکت نفت، طبق قرارتعیین شده، مبلغی به پیمان‌کاران می‌پرداخت و آن‌ها با کسر نمودن جزیی از آن پول، مابقی را به عنوان دستمزد به "کارگران قرضی" می‌پرداختند.

در مؤسسه شیلات شمال کارگران ایرانی به صورت کارمزد و یا روزمزد استخدام می‌شدند. مبنای محاسبه‌ی کارمزد به عمل‌آوردن هزار عدد ماهی بود. مؤسسه بابت این میزان ٧ تومان حق‌الزحمه می‌پرداخت. کارگران روزمزد به طور متوسط روزی دو قران می‌گرفتند. در مؤسسات چوب‌بری گیلان در ١٢٩٢ خورشیدی کارگران روسی ١٠ قران و کارگران بومی بین ٣ تا ۵ قران دریافت می‌کردند. در کارخانه ابریشم‌کشی امین‌الضرب در رشت، در اوایل دهه‌ی ١٢٨٠ خورشیدی، دستمزد کارگران مرد بین ٣٠ شاهی تا ٣ قران بود. زنان که اکثریت نیروی کار کارخانه‌ها را تشكیل می‌دادند از ١٠تا ١۵ شاهی می‌گرفتند. مزد پسر و دختر بچه‌ها فقط ١٠ شاهی پول مس بود که برابر با ٧ شاهی پول نقره می‌شد.

در معادن استخدام کارگران به گونه‌ی مقاطعه‌کاری (کارمزدی) بود. مثلا" در معادن گوگرد سمنان در سال‌های ١٢٩۴- ١٢٩۵ به ١١ نفر کارگر در مقابل سه خروار سنگ معدن که از آن‌ها یك خروار گوگرد استخراج می‌کردند، ٣۵ قران می‌پرداختند. این کار یك روز طول می‌کشید. بنابراین می‌توان دستمزد روزانه‌ی یك کارگر معدن را سه قران تخمین زد. در سیستان و شرق ایران، کارگرانی که قنات می‌کندند و یا لایروبی می‌کردند، روزانه فقط یك قران می‌گرفتند. طی سال‌های ١٢٨٠-١٢٩۶در این نواحی، صنعت‌گران روزی دو قران مزد می‌گرفتند.

✔️ منبع: کتاب شوق یک خیز بلند؛ نویسنده‌گان: جلیل محمودی - ناصر سعیدی

ادامه دارد

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

✅ شرایط کار و زیست نسل اول #کارگران ایران (مدت #کار_روزانه)

🔻ساعت کار روزانه‌ی کارگران شرکت نفت انگليس و ايران، در گرمای طاقت فرسا که بعضا" تا ۵٠ درجه مي‌رسد، ١٠ساعت بود. در مؤسسه‌ی شيلات شمال که ۴٠٠٠ کارگر در استخدام داشت، ساعات کار از ۶ بامداد تا ٧ بعدازظهر بود. طی اين مدت کارگران تنها يك ساعت استراحت برای صرف صبحانه و ناهار داشتند. در مواقعی که صيد ماهی زياد مي‌شد کار تا ساعت ١١ شب و حتا تا نيمه شب ادامه داشت. در چنين حالی مبلغی به عنوان اضافه‌کار به کارگران پرداخت می‌شد.

🔻در صنايع دستی و سنتی که بخش بزرگی از کارگران در آن‌ها شاغل بودند، ساعات کار از باز شدن بازار تا زمان بسته‌شدن آن، يعنی حدود ١٢ساعت استمرار داشت. در سال ١٣٠٢ در کارگاه‌های قالي‌بافی همدان ساعت کار در تابستان از ۵ بامداد آغاز می‌شد و با يك تنفس دو ساعته تا شش بعدازظهر ادامه داشت؛ با اين حساب طول روزانه کار به ١١ساعت مي‌رسيد. زمان متوسط کار روزانه، در صنايع نساجی١٠ساعت و در کارخانجات پنبه پاك‌کنی١١تا ١۴ساعت بود.

ادامه دارد

✔️ منبع: کتاب شوق یک خیز بلند
نویسنده‌گان: جلیل محمودی - ناصر سعیدی

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

✅ شرایط کار و زیست نسل اول #کارگران ایران - مدت #کار_روزانه (قسمت چهارم)

ساعت کار روزانه‌ی کارگران شرکت نفت انگليس و ايران، در گرمای طاقت فرسا که بعضا" تا ۵٠ درجه مي‌رسد، ١٠ساعت بود. در مؤسسه‌ی شيلات شمال که ۴٠٠٠ کارگر در استخدام داشت، ساعات کار از ۶ بامداد تا ٧ بعدازظهر بود. طی اين مدت کارگران تنها يك ساعت استراحت برای صرف صبحانه و ناهار داشتند. در مواقعی که صيد ماهی زياد مي‌شد کار تا ساعت ١١ شب و حتا تا نيمه شب ادامه داشت. در چنين حالی مبلغی به عنوان اضافه‌کار به کارگران پرداخت می‌شد.

در صنايع دستی و سنتی که بخش بزرگی از کارگران در آن‌ها شاغل بودند، ساعات کار از باز شدن بازار تا زمان بسته‌شدن آن، يعنی حدود ١٢ساعت استمرار داشت. در سال ١٣٠٢ در کارگاه‌های قالي‌بافی همدان ساعت کار در تابستان از ۵ بامداد آغاز می‌شد و با يك تنفس دو ساعته تا شش بعدازظهر ادامه داشت؛ با اين حساب طول روزانه کار به ١١ساعت مي‌رسيد. زمان متوسط کار روزانه، در صنايع نساجی١٠ساعت و در کارخانجات پنبه پاك‌کنی١١تا ١۴ساعت بود.

ادامه دارد

✔️ منبع: کتاب شوق یک خیز بلند
نویسنده‌گان: جلیل محمودی - ناصر سعیدی

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

🔴 #کارگران «ایران مال» و ٧ ماه زندگی بدون مزد!

پروژۀ بزرگ «ایران مال» (بازار بزرگ ایران) واقع در نزدیکی چیتگر (برِ اتوبان همت)، با زیربنایی بیش از پیک میلیون و ششصد متر مربع و سرمایه گذاری بالغ بر ٦۰ هزار میلیارد (تا کنون)، در جهت رقابت با «مال» های خاورمیانه به عنوان بزرگترین «مال» شکل گرفته است. این پروژۀ عظیم به نام «علی انصاری» سرمایه دار اصلی «بانک آینده» کار می کند و همان پروژه ای است که چندی پیش در پی دپوی ٢٥۰۰ ماشین «اپتیما» و بسیاری درگیری های درونی بر سر مالکیت آن و ... توجه بسیاری را به خود جلب نمود. سرمایه داران «ایران مال» در این پروژه عظیم تجاری بیش از ٥۰۰۰ نفر نیروی کار را به خدمت گرفته اند و این در حالی است که کارگران و سایر کارکنان را مدت های طولانی ۴ تا ٧ ماه از دریافت مزد و مزایای شغلی محروم ساخته اند.

علیرغم اعتراضات و تجمعات مکرر کارگران نسبت به عدم پرداخت حقوق های معوقه و شرایط غیر قابل تحمل زندگی خود، مدیریت و مسئولان نه گوش شنوایی دارند و نه ذره ای توجه به ابتدایی ترین حقوق آنان می کنند. این وضعیت غیر انسانی در حالی به کارگران تحمیل می گردد که «ایران مال» با صرف هزینۀ بسیار بالا تبلیغات وسیعی را جهت برپایی نمایشگاه در اوایل شهریور ماه جاری به راه انداخته است! کارگران و کارکنان که دیگر حتی در تأمین هزینۀ اولیه خورد و خوراک خود عاجز مانده اند و به دلیل نپرداختن اجاره سرپناهشان زیر فشار مالکان و تهدید به تخلیه محل سکونت خود، پرس گردیده اند، اعتصاب و خواباندن کار را تنها راه پیش روی خود قرار داده و تصمیم گرفته اند از هفتۀ آینده دست از کار بکشند.

کارگران و کارکنان مزدبگیر پروژۀ ایران مال، مرداد ماه ۱٣٩٧

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

✅ شرایط کار و زیست نسل اول #کارگران ایران ( قسمت سوم )

#یوسف_افتخاری صحنه‌هاي دل‌گدازي را از حمل تفاله‌هاي نفت توسط زنان و تحقير آنان از جانب انگليسي‌هاي «متمدن» توصيف مي‌کند:
«استفاده زنان کارگر از تفاله نفت منظره‌ي اسف‌انگيزي داشت. زنان کارگر پيت‌هاي نفت را با آن مايه‌ي سياه که معروف به تفاله‌ي نفت بود پر کرده و روي سر گذاشته براي پختن نان و سير کردن بچه‌هاي صغير و لخت و گرسنه‌ي خود به طرف اتاق‌هاي بوريايي روانه مي‌شدند. پوشاك آن‌ها عبارت از يك پيراهن بلند و پاره پاره بود که قسمت کمي از بدن را مستور مي‌کرد. مايه‌ي سياهي که روي سر گذاشته بودند در اثر حرکت به صورت آن‌ها ريخته تمام اعضاي بدن‌شان را آلوده مي‌کرد. انگليسي‌ها با زن‌هاي شيك‌پوش خود جلوي زنان ستم‌ديده و صاحب اصلي ثروت و نفت را گرفته از مناظر رقت‌بار آن‌ها عكس‌برداري مي‌کردند. عكس‌هايي که انگليسي‌ها از زنان و کارگران بر مي‌داشتند منظره‌ي رقت‌انگيزي داشت. عكس اسكلت‌هاي نفت‌آلود و متحرك، هر بيننده را متأثر و متألم مي‌کرد. متأسفانه اين مناظر آلم‌آور اسباب تفريح و سرگرمي و خنده‌ي زنان و مردان انگيسي‌هاي مأمور حوزه نفتي خوزستان شده بود. ... در موقع عكس‌برداري خنده و تفريح و مسخره‌ي انگليسي‌ها در نظر زنان و مردان کارگر به مراتب زشت‌تر و مسخره‌ي انگليسي‌ها در نظر زنان و مردان کارگر به مراتب زشت‌تر و بدتر و ناگوارتر از برهنه‌گي و گرسنه‌گي و بدبختي‌هاي ديگر بود.»

#شكراالله_ماني، کارگر پارچه‌باف و منشي «شوراي مرکزي اتحاديه‌هاي کارگري ايران» که قبلا" خود کارفرما و داراي «سه دستگاه پارچه‌بافي» بوده، از جمله افرادي است که مي‌تواند وضع ناگوار کارگران آن زمان را به تصوير بكشد. او مي‌نويسد:
«با آن‌که خودم از کارگران هنرمند و در صنعت نساجي از استادان درجه اول به شمار مي‌آمدم، در چنگ کساني اسير شدم که کم‌ترين اطلاعي از فن بافنده‌گي نداشتند ...کوتاه سخن، بيش از دو سال زير دست اين مردان نالايق خودپسند جان کندم. اکثر شب‌ها بي‌نان و گاهي سد جوعي داشتم. ساير کارگران پارچه‌باف تهران هم حال‌شان به‌تر از من نبود، بل‌كه زنده‌گاني بعضي از آن‌ها خيلي سخت‌تر از من مي‌گذشت. تمام کارگران پارچه‌باف تهران که قريب يك هزار نفر بودند، مانند گدايان زنده‌گي مي‌کردند. هيچ يك داراي زن يا خانه و لوازم زنده‌گي نبودند. مسكن آن‌ها منحصر به گوشه‌ي کارخانه‌ها يعني طويله‌هاي مخروبه و شترخانه‌هاي گوشه کاروان‌سراها بود.»

ادامه دارد

✔️ منبع: کتاب شوق یک خیز بلند نویسنده‌گان: جلیل محمودی - ناصر سعیدی

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

✅ شرایط کار و زیست نسل اول #کارگران_ایران؛ #کار_کودکان ( قسمت دوم )

🔹کار کودکان در مزارع، کارگاه‌ها، دکان‌ها و باربری امری طبیعی و رایج و در افكار عمومی نیز از مشروعیت برخوردار بود. کارگران خردسال آسیب‌پذیرترین و بی‌حقوق‌ترین بخش نیروی کار بودند. دستمزد ناچیزی می‌گرفتند. قدرت دفاع از خود و جرأت اعتراض کردن نداشتند. به همین جهت برای کارفرمایان «بی‌دردسر» بودند.

پاولویچ و ایرانسكی می‌نویسند:
« از اطفال در زیر زمین‌های مرطوب و تاریك تحت شرایط بهداشتی فوق‌العاده مدهشی در زمستان روزانه ٩ و در تابستان ١٠ ساعت کار می‌کشند. مزد روزانه اینان در حدود ۴ شاهی و ناهار نیز به عهده خودشان است. غالبا" صاحبان کارخانه‌ها پدران اطفال را متهم می‌کنند که در تغذیه اطفال‌شان سهل‌انگاری نموده و بدین ترتیب نمی‌توانند از آنان کار لازم را بكشند.
از جمله کارگاه‌های که در آن‌ها کودکان تحت استثمار وحشیانه قرار داشتند، قالی‌بافی‌های کرمان بود. در این‌جا بچه‌های شش ساله تحت شرایط طاقت‌فرسایی به کار گرفته می‌شدند. این وضع شامل کودکان و زنان در قالی‌بافی‌های سراسر کشور نیزمی‌شد. سلطان‌زاده حق داشت، هنگامی که نوشت:

« استثمار در کارگاه‌های قالی‌بافی که کارفرمایان به معنای واقعی کلمه عرق زنان و کودکان را در می‌آورند، وحشتناك است... این استثمار بی‌رحمانه تنها منحصر به کرمان نبود بل‌كه در خراسان، کاشان، آذربایجان، سلطان‌آباد (اراك)، فارس و همه‌جا و هرجا که قالی‌بافی دایر است چنین استثماری وجود دارد ... خوراك معمولی آنان (زنان و کودکان قالی‌باف) فقط نان و آب است و اگر گرانی یا قحطی شروع شود، مرگ و میر در میان آنان به سرعت برق‌آسا افزایش می‌یابد. چنین است نحوه‌ی تولید آن قالی‌های نفیس و زیبایی که در ایران و خارجه زینت‌بخش به‌ترین کاخ ها و سالن‌های بورژواهاست.»

ادامه دارد

✔️ منبع، کتاب: شوق یک خیزبلند؛نویسنده‌گان: جلیل محمودی - ناصر سعیدی

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

✅ شرایط کار و زیست نسل اول #کارگران_ایران ( قسمت یکم )

جامعه‌ی ایران، از دوران صفویه و پس از آن کم و بیش با تمدن بورژوازی غرب و دستاوردهای مادی و معنوی آن کم‌کم آشنا شد و در این‌جا و آن‌جا این سرزمین، با بافته‌ها و یافته‌های آنان که عمدتا" از طریق بازرگانان آن دیار وارد جامعه می‌شد، آگاهی می‌یافت.

از میانه‌ی سده‌ی سیزدهم خورشیدی، نخستین جلوه‌های روابط سرمایه‌دارانه در ایران شکل گرفت و با گسترش آن، فروپاشی نهادهای ماقبل این دوران و زایش نهادهای مدرن را به ارمغان آورد. دگرگونی‌های وسیع در ساخت جامعه‌ی ایران، گسترش و رواج شهرنشینی، شکل‌گیری طبقات اجتماعی جدید، رواج دیوان سالاری و ... جامعه‌ی به ظاهر هم‌گون ایران را دست‌خوش تحولات بنیادین کرد و بر بستری این چنین، لرزش‌های سختی را تجربه می‌کرد. در این دوران، اقتصاد جامعه که عمدتا" اقتصادی خودبسنده و افزون از هر چیز بر بنیان اصناف، پیشه‌وران و صنعت‌گران خرده‌پا و سنتی شکل‌گرفته بود با چالش‌های اساسی مواجه شد.

بر بستر چنین روند اقتصادی و اجتماعی، طبقه کارگر ایران شکل می‌گیرد. «خان خانان» در رساله‌ی سیاسی منتشر نشده‌ی خود که در ١٢٧۵ خورشیدی به نگارش در آورد، درباره‌ی کارگران می‌نویسند:
«جماعت کارگر طایفه‌ی بزرگی از اهل مملکت هستند و در واقع عاجزتر از هر طایفه‌ی دیگر" زیرا در صورت قدرت کار (زمانی که توانایی کارکردن دارند) روزگار به عسرت می‌گذرانند و در پیری هم بی‌چاره می‌مانند. گاه هم « منشاء فتنه و فساد» می‌گردند ...

نسل اول کارگران ایران فقط بی‌حقوق نبودند‌، بل‌که ساختار اقتصادی و بافت ذهنی و فرهنگی جامعه چنین بود که آن‌ها اساسا" نمی‌توانستند تصویری از حقوق اجتماعی خود داشته باشند. در جامعه‌ی آن دوره - نظام ضعیف‌کشی که بر آن ایدئولوژی شاهان خودکامه، سرکرده‌گان عشایر، خان‌ها، اشراف و سایه‌ی میرغضبان و تفنگ‌چیان آنان سیطره داشت - کارگر جای‌گاهی نداشت؛ با همان چشمی به او نگاه می‌کردند که به رعیت می‌نگریستند...

ادامه دارد

✔️ منبع، کتاب: شوق یک خیزبلند؛نویسنده‌گان: جلیل محمودی - ناصر سعیدی

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

◼️ خودکشی کارگر زحمتکش علی نقدی نماد وضعیت دردناک #کارگران ایران

بر اساس خبرهایی که روز سه شنبه 8 اسفند انتشار یافت، یکی از کارگران نی بر مجتمع نیشکر هفت تپه به نام علی نقدی در پی عدم پاسخگویی به مطالبات اش؛ اقدام به خودکشی نمود. متاسفانه این کارگر از این طریق می خواست انزجار حود را از این مناسبات طبقاتی و نابرابر سرمایه سالار و استثمارگرانه اعلام کند و در کمال ناباوری دوستان کارگرش و در مقابل چشم آنها به زندگی خود پایان داد.

بی شک این اولین خود کشی کارگران و زحمتکشان نبوده و آخرین نیز نخواهد بود و آمارها نشان از این دارد که هر سال به ابعاد این شیوه خلاصی از زندگی نفرت انگیز، بیشتر می شود. این مرگ ها نمودی از شرایط فلاکت بار کار و زیست طبقه کارگر و ستم دیده گان در جامعه ما است. مرگی که سوای خودکشی های تدریجی دیگر مانند، گرسنگی، عدم امکانات پزشکی، بیکاری، سوانح و ناامنی کار، مرگ دسته جمعی در دام اعتیاد می باشد.

باید پرسید که در سرزمینی که نیروی کار، منابع و ذخایر غنی مختلف، موقعیتی چهار فصل با تنوع بسیار برای توریست ها و زمین های کشاورزی برای همه فصول، وجود دارد؛ چرا باید مردم اش دارای بهترین شرایط انسانی و رفاه و آسایش زندگی نباشند؟! واقعیت این است که منابع، معادن، کارخانه و کارگاه در تملک اقلیتی معدود صاحب سرمایه است که با بدترین شیوه های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی اداره می شود. کارگران و زحمتکشان با بی رحمانه ترین شیوه های ضد انسانی، تحت ستم و استثمار هستند و ثروت و سرمایه ای که محصول دست آورد های خود کارگران است به یغما می رود و خود آنها با کمترین دست مزد و انواع خشونت های روحی و روانی مواجه هستند.

دست مزد تحقیر آمیز با تحمیل سه جانبه گرایی، بیکاری، تعویق حقوق ها، قرار داد های سفید امضا و بی امضا، سرکوب مدام اعتراض ها و جلو گیری از ایجاد تشکل های واقعی و مستقل، شلاق، زندانی کردن و اخراج، تحمیل انواع تبعیض ملیتی و جنسیت و حذف هویت فکری، عدم امنیت شغلی و عدم ایمنی کار، شرایط سخت و مصیبت باری را برای میلیون ها کارگر ایجاد کرده است. خودکشی سهم اندکی از این شرایط سیاه می باشد.

اگر چه خودکشی محصول شرایط فلاکت زندگی کارگران بوده، اما انتخاب این روش، چاره کار نیست. ما هم طبقه ای های مان را فرا می خوانیم که به یاری یکدیگر شتافته و متحد شوند. تشکل ها و شوراهای خود را سازماندهی کنیم و با احساس همدردی و مشارکت دسته جمعی و با اتکای صندوق مالی خود، پشت و پناه همدیگر برای رهایی از ستم سرمایه داران و حامیان شان باشیم. آگاهانه و با اتحاد و همبستگی کارگری؛ به جای انزوا و جدایی و تفرقه، باور طبقاتی خود را ارتقاء داده و با بسیاری از پدیده های شوم سرمایه داران و ستم گران، از جمله خودکشی مقابله کنیم.

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری با خانواده کارگر ستم دیده علی نقدی احساس هم دردی می کند. این کارگر شریف و زحمتکش نیز مانند میلیون ها کارگر دیگر قربانی استثمار بیرحمانه سرمایه داری شده است.

زنده باد اتحاد و همبستگی کارگری

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری - 11 اسفند 1396

https://t.center/khamahangy

✴️ پادوان متشکل در تشکلهای ضد کارگری به دنبال یافتن روزنه «در رو» به سیاق هر ساله

فرامرز توفیقی مشاور عالی مجمع نمایندگان #کارگران ایران و رئیس کمیته تعیین مزد در گزارش خود از برگزاری چهارمین جلسه کمیته تعیین مزد به تعریف از توصیه های گروه خود تحت عنوان نمایندگان کارگری به گروه های نمایندگان دولت و کارفرمایان پرداخته است. علی رغم اینکه نهادهای ضد کارگری که خود بخشی از دولت و از مواجب بگیر دولت هستند، اما توفیقی و دیگر سران این نهادها وظیفه دارند به عبث به خاطر کم هزینه کردن اقدام ضد کارگرانه مجموعه شورای عالی کار در برابر اعتراضات خشمگینانه کارگران نقش فریبکارانه همیشگی خود را به نمایش بگذارند. ، توفیقی و همه سران و اعضاء مسؤل نهادهای ضد کارگری مانند شوراهای اسلامی کار، خانه کارگر، کانون عالی انجمن های صنفی و مجمع نمایندگان کارگران که با به جریان افتادن اجراء طرح اصلاح قانون کار دچار شوک از دست دادن موقعیت پادوئی کنونی و ارتزاقشان از قبل آن شده بودند، بر خلاف سالیان گذشته که در برابر خواست افزایش دستمزد بالای خط فقر کارگران، شرایط بد اقتصادی و بحران تولید را پیش می کشیدند و می گفتند پر شدن شکاف بین خط فقر و حداقل مزد یکباره میسر نیست و تا بهبودی اقتصاد و تسریع حرکت چرخ اقتصاد کارگران باید دندان روی جگر بگذارند، دو سال است که برای به صف کشیدن کارگران در حمایت از قانون کار که هدفی غیر از تحکیم موقعیت دچار تزلزل شده خود را دنبال نمی کنند، مدافعان سرسخت حفظ این قانون سراسر ضد کارگری شده و در مورد تعیین مزد سالانه مدام بندهای 1 و 2 ماده 41 را نشان می دهند که اتفاقا با اجراء همین بندهای ماده 41 قانون کار، دهها سال است که مزد چهار الی پنج برابر زیر خط فقر بر کارگران تحمیل گردیده است.

توفیقی و همدستانش که سال گذشته مثل هر سال به خاطر همدستیشان با شرکای خودشان در شورای عالی کار ( سه ضلع مثلث ضدیت با کارگر و به خاک سیاه نشاننده دهها میلیون انسان از اعضاء خانواده های کارگری) در تحمیل مزد چهار برابر زیر خط فقر بر طبقه کارگر مورد نفرت و انزجار شدید توده عظیم کارگر بودند، به خیال خود برای کاستن از شدت این انزجار بی شرمانه راضی کردن دو ضلع دیگر یعنی دولت و کارفرمایان بر سر مبنا قرار دادن سبد حداقل هزینه معیشت خانواده کارگری برای تعیین مزد، به عنوان دست آورد و خدمت خود به کارگران را جار می زدند، امسال نیز به گفته خودشان تلاش برای به روزرساني هزينه سبد معيشت خانوار را پز می دهند.

این عوامل ارتزاق گر از قبل تلاش برای فریب کارگران که فکر می کنند کارگران ماهیت آنان را نمی دانند و با رسالت فریبکارانه شان تحت عنوان نماینده کارگر بودن برای ممانعت از شکل گیری اعتراض به بی حقوق مطلق و فقر تحمیل شده آشنا نیستند، در همراهی با کارشناسان و مدعیان فعال کارگری نان به نرخ روز خور همچنان به تبلیقات و تقلاهای فریبکارانه خود ادامه می دهند و بر این باورند که در کار دلالی موفق بوده اند و نزد اربابان خود روسفید هستند! در حالیکه اعمال سیاست های ضد کارگری دولت و شورای عالی کار نه به خاطر تمکین و پذیرش از جانب کارگران، بلکه به یمن بکارگیری تمام دستگاههای سرکوب بوده که به چنین عواملی هم فعلا فرصت نان خوری داده است.

اعتراضات هر روز و رو به گسترش و رو به عمق همه بخشهای طبقه کارگر، از شاغل گرفته تا بازنشسته و بیکار و دانشجویانی که امروز با زور به بیگاری کشیده می شوند و فردا به بیکاری، نوید پیوند خوردن اعتراضات و شکل گیری یک جنبش سراسری و قدرتمند را می دهد که ورق را به نفع خود برگرداند و بساط سیاست فریبکارانه سه جانبه گری را جمع کرده و نمایندگان واقعی خود را پشت میز مذاکره و رو در رو با دولت به عنوان نماینده و مدافع کارفرمایان بر سر تأمین کلیه ملزومات یک زندگی مطابق با استانداردهای مدرن شامل مزد و غیره قرار دهد. آن وقت است که عوامل مشغول در تشکلهای دولتی تحت نام نمایندگان کارگری و هر دفتر و دستکی که تحت این عناوان برای سهم بری از دسترنج کارگران بر پا شده است، مجبور خواهند شد روزی خود را در جاهای دیگری جستجو کنند.

خواست کارگران افزایش حداقل مزد به بالای میزان خط فقر است که با محتوا و مضامین هیچ یک از بندهای قانون کار همخوانی ندارد. تصویب کنندگان و تحمیل کنندگان حداقل مزد چهار، پنج برابر زیر خط فقر بر کارگران که همگی در خدمت تأمین منافع کارفرمایان هستند، خود به خوبی می دانند که بندهای ماده 41 قانون کار چه کاربرد ضد کارگری ای دارد و به همین دلیل حالا که حنای توجیح بی پولی و بدی وضع تولیدشان و غیره دیگر رنگی ندارد، به قانون متوسل شده اند.
جوانمیر مرادی - 19/9/1396

@khamahangy
تماس با ما @hkomite

گزارشی از وضعیت #کارگران ایران - خرداد۱۳۹۶

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
کانون صنفی معلمان تهران
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
سندیکای کارگران نقاشان استان البرز

@khamahangy

سندیکاهای #فرانسه (ث.ژ.ت/ث.اف.د.ت/اف.اس.او/اونسا/سولیدر) درفراخوان مشترکی اعلام کرده اند که روز ۱٣ ژوئن در تظاهرات در برابر دفتر سازمان جهانی کار به حمایت از #کارگران_ایران شرکت می کنند.

@khamahangy