كميته هماهنگی برای كمك به ايجاد تشكل های کارگری

🔹🔸🔹🔸🔹🔸

کسانی هم ناچارند صبح زود از خانه بیرون بیایند، به خاطر هزینه کم از حمل و نقل عمومی استفاده کنند و برای کار در محیط‌های عمومی حضور داشته باشند. آنها هراسی دوگانه از کرونا دارند؛ #بیماری_و_بیکاری

غولِ #کرونا به شدت ترسناک است، به خصوص برای همه‌ی آنهایی که «مجبورند» صبح زود از خانه بیرون بیایند، از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند و برای یک لقمه نان، تا عصر یا پاسی از شب گذشته، در محیط‌های عمومی حضور داشته باشند؛ دقیقاً به همین دلیل است که این نگرانی برای #کارگران - چه رسمی و چه غیررسمی- به مراتب پررنگ‌تر و نفس‌گیرتر از باقی طبقات مردم است.

کارگری را تصور کنید که مجبور است پنج صبح از خانه بیرون بیاید، سوار اتوبوس یا در بهترین حالت، سرویس رفت و آمد کارخانه شود و ساعت هشت صبح خود را به کارخانه برساند؛ او هشت ساعت تمام پای دستگاه‌ها در کنار سایر همکارانش، فعالیت می‌کند و در ضمن، یک وعده‌ی غذایی را در رستوران کارخانه سرو می‌کند که مشخص نیست ظرف و ظروف و قاشق و چنگال و میز و لیوان، تا چه اندازه ضدعفونی شده‌اند و چقدر برای جلوگیری از انتشار غول کرونا، آماده‌سازی صورت گرفته است. حال اگر آمار و اطلاعاتی که جسته و گریخته از مجاری رسمی مختلف منتشر شده را در نظر بگیریم، کاملاً روشن می‌شود که نگرانی این کارگر و خانواده‌اش بسیار جدی و واقعی است.

حمید، کارگر یکی از فروشگاه‌های مواد غذایی در تهران که مجبور است در چنین روزهایی سر کار برود و با خریداران و مردم در ارتباط مدام باشد، از شرایط ناراضی است: «کارفرمای ما به ما ماسک فیلتردار و مواد ضدعفونی‌کننده نمی‌دهد؛ می‌گوید اگر از کرونا می‌ترسید، خودتان بروید ماسک و ژل ضدعفونی پیدا کنید و بخرید. حالا با یک میلیون و خورده‌ای حقوق، بدون بیمه و حمایت، چطور می‌توانم این مواد را که این روزها اینقدر گران شده‌اند، تهیه کنم؟ ترک کار هم نمی‌توانم بکنم؛ زندگی خانواده‌ی من به همین حقوق یک میلیون و خورده‌ای بند است؛ اجاره خانه‌ام را چه کسی قرار است بپردازد؟ چه کسی قرار است از خانواده‌ام حمایت کند؛ اگر من کرونا بگیرم، کدام نهاد از خانواده‌ی من حمایت خواهد کرد؟!» / ایلنا: نسرین هزاره مقدم

@khamahangy