آتش، که سرآغاز تمدن بود، همواره در نزد ایرانیان گرامی بوده و گرما و روشنی آن را زندگی بخش و سپند می دانستند. آتش ورهرام بزرگ ترین و گرامی ترین آتش بوده که تنها ۳ آتشکده در ایران از آن نگهداری می کردند که یکی از آن سه، آتشکده آذرفرنبغ یا آتشکده کاریان در استان فارس کنونی بود. کهن ترین آتش جهان در خوارزم جای داشته و در زمان گشتاسپ به کابلستان و سپس در زمان ساسانیان به کاریان فارس می آید. تازیان پس از یورش به ایران، یکی پس از دیگری آتشکده ها را ویران و آتش های ورجاوند را خاموش نمودند. موبدان و هیربدان و ایرانیان این آتش را به یزد برده و چند سال مخفیانه در غار شگفت یزدان عقدا روشن نگاه می دارند تا از دست دشمنان ایران زمین دور باشد. پس از چندصد سال این آتش به اردکان می رسد. و چندصدسال نیز آنجا می ماند. آن را دوباره به یزد می آورند و تاکنون آن را روشن نگاه داشته اند. به چرایی کشتار تازیان در ایران، ایرانیان گروه گروه می گریختند و آنان که می ماندند کشته می شدند. بخشی از ایرانیان به سوی خاور ایران و کرمان گریختند. آتش ورهرام از کاریان به آتشکده فسا و نیریز برده می شود و از آنجا به آتشکده سیرجان و کرمان می رسد و همراه ایرانیان به جزیره هرمز می رود‌. ایرانیان چند سالی در آنجا زیستند. اما پس از رسیدن مسلمانان به جزیره هرمز ناچار به فرار به سوی هندوستان شدند. آنها همراه خودشان این آتش را به هندوستان برده و و در گجرات نگه داشتند. اما چند صده پس از آن و با یورش مسلمانان به هندوستان، بار دیگر این آتش ناچار به غار باهروت برده شد و سالها در آنجا به دور از چشم مسلمین نگاهبانی شد و سپس به جایگاه کنونیش برده شد. این آتش ایرانشاه نام دارد. آتشی که هزاران فرسنگ پیمود تا روشن و زنده بماند و روزگاری به جایگاه خویش بازگردد. در افسانه ژوبین آمده است، روزی که آتش ورهرام یزد و آتش ایرانشاه هند در آتشکده آذرفرنبغ به هم بپیوندند روزگار خوشبختی و رهایی ایرانیان دوباره فراخواهد رسید. #آتش @KFP_IrShah