داستان حرف (( ق )) و (( غ )) در زبان پارسی ؛ واقعیت این است که ، حرف « ق » در زبان های ایرانی وجود نداشته است (هرچند در نوشته های کهنِ برخی زبان های ایرانی شرقی ، مواردی دیده شده است). ولی درمقابل حرف « غ » یکی از کهن ترین حروف زبان های ایرانی است. برای نمونه حرف غ یکی از ۴۸ حرف زبان اوستایی است و کلا در زبان های ایرانی شرقی همچون سغذی و بلخی بخوبی دیده میشود. اما شاید شنیده باشید که میگویند حرف (واج) ق در زبان پارسی وجود ندارد پس بنابراین هر واژه ای که این حرف را داشته باشد ، بیگانه است و پارسی نیست و اینگونه برپایه یک تحلیل نابخردانه ، بسیاری از واژگان کهن پارسی را عربی یا ترکی می پندارند ! این افراد ، بهتر است بدانند که (( واژگان ق دار )) در زبان پارسی دو دسته اند : ۱- دسته نخست : واژگانی که از زبانی بیگانه ( عربی ، ترکی ) آمده اند و حرف ق در آنها مربوط به آن زبان است‌ ، به عبارتی همراه با آن واژه به زبان پارسی آمده اند ، همچون : قلب ، قوت ، قبول که از عربی آمده اند و قزل ، قارداش ، قاچاق که از ترکی آمده اند. ۲- دسته دوم : واژگان کهن ایرانی که در پارسی نو ، برخی از حروفشان تبدیل به ق شده است ، یعنی قِ این واژگان در گذشته حرف دیگری بوده است ، همچون : قشنگ که برگرفته از خشنگ در زبان ایرانیِ سغذی میباشد ، یعنی در این واژه خ به ق دگرگون شده است. یا واژه قرمز که برگرفته از کرمیر در پارسی میانه است ، یعنی ک به ق دگرگون شده است. واژگان این دسته خود به دو دسته تقسیم میشوند : الف - واژگانی که از زبان ایرانیِ سغذی آمده اند و (( خ )) یا (( ک )) آنها به (( ق )) دگرگون شده است : قشنگ که برگرفته از سغذی xšank میباشد. قاطر که برگرفته از سغذی xara-tara میباشد. قند که برگرفته از سغذی xanda میباشد. نقره که برگرفته از سغذی nākrtē میباشد. قانون که برگرفته از سغذی kanonā میباشد. ب - واژگان ایرانی ای که در گذشته دارای حرف (( ک )) بوده اند و معمولا توسط عربی این حرف به (( ق )) دگرگون شده است : قابوس که در گذشته کاووس بوده است. در پارسی میانه kayos و در اوستایی kāvāusān آمده است قالب که در گذشته کالب بوده است. در پارسی میانه kalpād آمده است. قز و قزاغند که در گذشته کز و کژاکند بوده اند. در پارسی میانه kač و در پارسی باستان kaž آمده است. قفیز که در گذشته کویز بوده است. که در  پارسی میانه kafiz , kapič و در پارسی باستان kapithe آمده است. چاقو که در گذشته چاکو بوده است و همریشه با چکوش میباشد. قپان که در گذشته کپان بوده است و احتمالا برگرفته از لاتین campania است. قهرمان که در گذشته کهرمان بوده است. در اوستایی kara-manah آمده است. قاقم ( گونه ای سمور ) که برگرفته از پارسی میانه kākom میباشد. قبا که برگرفته از پارسی میانه kapāh میباشد. قباد که برگرفته از پارسی میانه kavāt میباشد. قومس ( نام شهری ) که برگرفته از پارسی میانه kūmis میباشد. قیصر که برگرفته از پارسی میانه kaysar , kēsar میباشد. قنات که برگرفته از پارسی میانه kānakih , kahas میباشد. قرابه ( گونه ای ظرف شیشه ای ) که برگرفته از پارسی میانه karāveh میباشد. قوطی که برگرفته از پارسی میانه kiwōt میباشد. قربان که برگرفته از کرپان اوستایی میباشد. قاف که برگرفته از پارسی میانه kāf میباشد. و نمونه های بسیار دیگر از این دست. همچنین دانستنی است که : حرف ق یکی از حروف کهن و ویژه زبان های ترکی است و در ترکی ارانی واژگان قدار دو دسته اند : واژگان اصیل ترکی که ق آنها خوانده میشود و واژگان دخیل در ترکی که ق آنها گ میشود. در ترکی استانبولی هم تمام واژگان ق دار به ک تبدیل میشوند. اما حرف غ : همانگونه که گفتیم یکی از مهم ترین و اصلی ترین حروف زبان های ایرانی کهن بوده که در خیلی از واژگان امروزی بجا مانده است : ۱- اوستایی : دَغَ / پارسی نو : داغ ۲- اوستایی : درَاُغَ / پارسی نو : دروغ ۳- اوستایی : رَاُغنَ / پارسی نو : روغن ۴- اوستایی : وَزَغَ / پارسی نو : وزغ ۵- اوستایی : مِرِغَ / پارسی نو : مُرغ ۶- اوستایی : مُغو / پارسی نو : مُغ ۷- اوستایی : مَئِغَ / پارسی نو : میغ (ابر) ۸- اوستایی : مَغَ / پارسی نو : مغاک (گودال) ۹- اوستایی : بَغَ / پارسی نو : بَغ (خدا) ۱۰- اوستایی : مَرِغا / پارسی نو : مَرْغ (چمنزار ، مرغزار) ۱۱- اوستایی : تَئِغَ / پارسی نو : تیغ ۱۲- اوستایی : دریغَو / پارسی نو : درغوش (درویش) ۱۳- اوستایی : رَغا / پارسی نو : ری (شهر) ۱۴- اوستایی : پَیتی غامَ / پارسی نو : پیغام ۱۵- اوستایی : تیغرَ / پارسی نو : تیغ ۱۶- اوستایی : دَرِغَ / پاسی نو : دی پست مرتبط: https://t.center/ketabkhaFFRF/5856 پست مرتبط: https://t.center/ketabkhaFFRF/7242 پست مرتبط: https://t.center/ketabkhaFFRF/7488 #پاسخ_به_ایرانستیزان #پانترکیسم #زبان_عربی https://t.center/ketabkhaFFRF