مواد موجود در یک کوتوله سفید دیگر تحت واکنش های همجوشی قرار نمی گیرند، بنابراین ستاره منبع انرژی ندارد. در نتیجه، نمی تواند توسط گرمای تولید شده از همجوشی در برابر فروپاشی گرانشی، خود را پشتیبانی کند، اما تنها توسط فشار انحطاط الکترونی پشتیبانی می شود و باعث می شود که بسیار متراکم شود. فیزیک انحطاط حداکثر جرمی را برای یک کوتوله سفید غیر چرخنده به دست میدهد، حد چاندراسخار - تقریباً 1.44 برابر M☉ - که فراتر از آن نمیتوان فشار انحطاط الکترونی را پشتیبانی کرد. یک کوتوله سفید کربن-اکسیژن که به این حد جرم نزدیک میشود، معمولاً با انتقال جرم از یک ستاره همراه، ممکن است به عنوان یک ابرنواختر نوع Ia از طریق فرآیندی به نام انفجار کربن منفجر شود.
مثال یک کوتوله سفید هنگام تشکیل بسیار داغ است، اما چون منبع انرژی ندارد، با تابش انرژی خود به تدریج سرد می شود. یعنی تشعشع آن که در ابتدا دمای رنگ بالایی دارد با گذشت زمان کاهش یافته و قرمز می شود. در مدت زمان بسیار طولانی، یک کوتوله سفید خنک می شود و مواد آن شروع به متبلور شدن می کند و از هسته شروع می شود.
کوتولههای سفید آخرین وضعیت تکاملی ستارگانی اندکه جرم آنها آنقدر زیاد نیست و به ستاره نوترونی یا سیاهچاله تبدیل شوند. این شامل بیش از 97 درصد از ستارگان راه شیری می شود.
پس از پایان دوره همجوشی هیدروژنی یک ستاره دنباله اصلی با جرم کم یا متوسط، چنین ستاره ای به یک غول سرخ منبسط می شود که در طی آن ستاره ای با جرم کم یا متوسط به پایان می رسد. هلیوم را به کربن و اکسیژن در هسته خود با فرآیند آلفای سه گانه ذوب می کند. اگر یک غول قرمز جرم کافی برای تولید دمای هسته مورد نیاز برای همجوشی کربن (حدود 1 میلیارد K) نداشته باشد، توده بی اثر کربن و اکسیژن در مرکز آن ایجاد می شود. پس از آنکه چنین ستارهای لایههای بیرونی خود را میریزد و سحابی سیارهای را تشکیل میدهد، هستهای از خود به جای میگذارد که همان کوتوله سفید باقیمانده است.
معمولاً کوتوله های سفید از کربن و اکسیژن (کوتوله سفید CO) تشکیل شده اند. اگر جرم مولد بین 7 تا 9 جرم خورشیدی (M☉) باشد، دمای هسته برای همجوشی کربن کافی خواهد بود اما نئون نه، در این صورت ممکن است یک کوتوله سفید اکسیژن-نئون-منیزیم
تشکیل شود.