ادامه پست قبلی 👆👆👆 استیصال فرد در این شرایط که انباشی از تمام نامتوازنی توسعه اقتصادی مرزی تجاری است؛ وی را به سمت تصمیماتی سوق می‌دهد که گریزگاهی برای خود نمی‌بیند و اقدام به خودکشی می‌نماید. راه‌کار چیست؟ اگر باز به زبان جامعه‌شناسی سخن بگویم، جامعه‌شناسان راه‌حل مسائل اجتماعی محلی را در خود اجتماع محلی یافته و تلاش در راستای تغییر علت‌های پیشنی بوجود آورنده مسأله اجتماعی؛ من فکر می‌کنم ترمز همه چیز پول دیدن را همینچا باید کشید؛ ابتدا از نگاه کارگزاران دولتی و مدیریت شهری از طریق تعدیل تسهیل قانون‌گذاری‌های محلی و تعدیل شرایط ساختاری بوجود آورنده‌ای که خودشان عامل شکلگیری طبقه کاسبکاران مرزی، دستفروشان و کولبران و کارگران روزمزد بوده‌اند. دوم بازگشت کارگزاران مدنی و فرهنگی و اجتماعی به نظام فرهنگی و اجتماعی شهر. واقعیت این است که بی‌تفاوتی اجتماعی نسبت به مسائل اجتماعی بزرگترین خسارت را به همه خواهد زد و دیر یا زود ممکن است دامان یکی از دیگر از این شهروندان را به جهت بی اطلاعی اجتماعی‌مان از وضعیت همه‌گیرمان بگیرد. این شهر اگر می‌خواهد توسعه متوازن داشته باشد؛ علاوه برا اقتصاد نیاز فوری و جدی به در نظرگرفتن توسعه اجتماعی و فرهنگی دارد، انباشت مسائل اجتماعی و فرهنگی در این شهر نیازمند گفتگوی اجتماعی جدی، کنشگری کارگزاران ذینفوذ محلی، غیرامنیتی دیدن جامعه مدنی و ایجاد واسط‌های اجتماعی و فرهنگی برای حل مسائل اجتماع محلی است. ضمن اینکه رسانه‌ها به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه اجتماعی و فرهنگی ورای نگرش اقتصادی توسعه، کارگزاران محلی و مدیریت شهری را مجاب به در نظرگرفتن توسعه اجتماعی و فرهنگی شهر نمایند. هشدار جدی آینده‌نگرانه وجود دارد که به نظر می‌رسد روند روبه افزایش آسیب‌های اجتماعی پنهان و آشکار زیست جهان اقتصادی منطقه مرزی پیرانشهر را صرفا به گذرگاهی برای ارتزاق نوکیسگان و سرمایه‌داران مرکزنشین تبدیل خواهد کرد. برای کنشگری همه کارگزاران توسعه اجتماعی فرهنگی در راستای توسعه متوازن منطقه‌ای همین امروز هم دیر است یادداشتی از کامل دلپسند؛ جامعه‌شناس؛ پژوهشگر توسعه منطقه‌ای ✅پیرانشهر رووداو 🆔: @piranshahrrudaw