آنچه انسان بومی عرب را با دیگری متمایز می‌کند، ارتباط عمیق او با زمین، گیاهان و حیوان است. او بخشی از اکوسیستمی است که در آن زندگی می‌کند و با آن همزیستی دارد. در این تصاویر می‌توان نشانه‌هایی از این همزیستی و ریشه‌داری را مشاهده کرد. انسان در کنار گاومیش در آب شنا می‌کند، با هم بازی می‌کنند و یکدیگر را می‌شناسند: آب، گاومیش و انسان، نخل، ماهی و ..به یکدیگر گره خورده‌اند. در هور نیز همین وضعیت است. مردم هور با پرندگان، گاومیش‌ها، نیزارها و ماهی‌ها پیوند عمیق دارند. آن‌ها یک اسمبلاژ (assemblage) را تشکیل می‌دهند؛ اسمبلاژهایی که با دخالت‌های خارجی، اقدامات اجباری دولت و شرکت‌های نفتی، از هم گسیخته شده اند. این روابط درهم‌تنیده، یکی پس از دیگری ریشه‌کن شده‌اند و این همان جایی است که تنش میان انسان بومی عرب و افراد غیر بومی شکل می‌گیرد. تنش‌هایی که در ظاهر فرهنگی به نظر می‌رسند، اما در واقع ریشه در نابودی همین پیوندها میان انسان و محیط دارند. تخریب زندگی انسان‌های بومی و جایگزینی اجباری آن با دکل‌های فلزی بی روح نفتی و افرادی که نه از زمین چیزی می‌فهمند و نه از حیات به‌هم‌پیوسته آن. @kamakaann