رنگت روخدااااایی‌ کن

💎 بخشی از یک کتاب


چرا «کار» می‌کنیم؟


افرادی هستند که کارِ خودشان را #شغل می‌بینند. آنها آزادی عمل کمی دارند و حداقلِ دلبستگی و معنا را می‌توانند از کار خود انتظار داشته باشند. افرادی که شغل را ضرورت زندگی می‌دانند، برای پول کار می‌کنند؛ در صورت دریافت پولِ بیشتر تغییر شغل می‌دهند؛ بی‌صبرانه منتظر بازنشستگی هستند و دوستان و فرزندان خود را به پای‌نهادن در آن شغل تشویق نمی‌کنند.

افراد دیگری هستند که کارشان را #مسیر یا #حرفه می‌دانند. آنها عموماً از آزادی عمل و دلبستگی بیشتری برخوردارند و ممکن است حتی از آنچه انجام می‌دهند لذت هم ببرند، اما تمرکزشان بر پیشرفت است. آنها خود را ملزم به گام‌نهادن در مسیری می‌دانند که به ترفیع، حقوق بیشتر و کار بهتر منجر می‌شود.

دستهٔ سومی هم هستند که کار را #رسالت می‌دانند. این افراد بیشترین رضایتمندی از کار را تجربه می‌کنند. برای آنها کار یکی از مهم‌ترین بخش‌های زندگی است که از انجامش احساس خشنودی می‌کنند؛ بخشی حیاتی از هویت‌شان. آنها معتقدند که کارشان جهان را به مکان بهتری برای زندگی تبدیل می‌کند و دوستان و فرزندان‌شان را تشویق می‌کنند تا چنین رویکردی داشته باشند.

حال چه چیز مشخص می‌کند افراد در مورد کارشان چگونه می‌اندیشند؟ این تا حدودی به #شخصیت فرد بستگی دارد؛ بدین معنی که تفاوت‌های افراد در نحوهٔ برخوردشان با کار به نگرشی مرتبط است که با خود به محل کار می‌آورند؛ اینکه کیستند، نه اینکه کارشان چیست.

🗂 #کتاب چرا کار می‌کنیم؟ #نویسنده بٙری شوارتز

@foryazdan

💎 بخشی از یک کتاب :

می‌توانید مراقب دیگران باشید ولی به آنها علاقه‌ای نشان ندهید، حتی اگر آن دیگری فرزندتان باشد؟


#رولو_می در کتاب "عشق و اراده" آورده است که هرگاه رابطهٔ متقابل عشق و اراده مختل شود و یکی از این دو رابطه‌اش را با دیگری درست حفظ نکند، تاثیرگذاری‌اش را از دست می‌دهد.

#اراده می‌تواند سد راه #عشق شود، این را می‌توان در نیروی ارادۂ انسان #درون‌رهبر دید. چنین افرادی از دیگران مراقبت می‌کنند، بی‌آنکه علاقه‌ای به آنها نشان دهند، می‌توانند پول‌شان را در اختیار دیگران بگذارند ولی قلب‌شان را نه، می‌توانند هدایت‌شان کنند، ولی نمی‌توانند به آنان گوش کنند. این نوع از #نیروی_اراده، همان نوع نیرویی را به روابط بین‎فردی منتقل می‌کند که در ادارۀ واگن‌های قطار، معاملات سهام، معادن زغال‌سنگ و سایر وجوه دنیای صنعت بسیار مؤثر است. انسان متکی به این نوع از نیروی اراده، با بازی دادن خود، به خود اجازه نمی‌دهد ببیند که چرا قادر نیست دیگران را هم به همان شیوه بازی دهد. این یکی دانستن اراده با بازی دادن خود، خطایی‌ست که اراده را رودر‌روی عشق قرار می‌‌دهد. 

والدینی این چنینی به دلیل #احساس_گناه ناخودآگاه حاصل از بازی دادن فرزندان خود، نسبت به آنها بیش از اندازه محافظت کننده و آسان گیرند. این‌ها والدینی هستند که به فرزندان خود ماشین هدیه می‌دهند نه #ارزش‌_اخلاقی، شهوانیت و هرزگی را یاد می‌دهند ولی نه حساسیت نسبت به زندگی را. انگار  چنین والدینی به طرزی مبهم دریافته‌اند که ارزش‌هایی که نیروی اراده‌شان بر آن‌ها متکی‌ست، دیگر کارساز نیست. ولی نه ‌می‌توانند ارزش‌های نوین کسب کنند و نه قادرند #اراده_بازی_دهنده را کنار بگذارند. و والدینی این‌چنینی اغلب بر پایۀ این فرض عمل می‌کنند که اراده‌شان در نهایت به درد همۀ خانواده می‌خورد. این تاکید بیش از حد بر اراده که سد راه عشق می‌شود، دیر یا زود به واکنشی نسبت به خطای متضاد یعنی #عشق_بازدارنده_اراده منجر می‌شود؛ عشقی که فاقد گزینش است و فرق نمی‌گذارد و بر صداقت هیجانی در لحظه گذرا تاکید می‌کند، به نظر می‌رسد که چنین عشقی که نیروی اراده در آن کمرنگ شده است به عشقی ناپایدار ختم می‌شود. 


🗂 #کتاب عشق و اراده #نویسنده رولو می

@foryazdan

#یک_کتاب

ما همه با دیزرائلی هم عقیده‌ایم که "زندگی کوتاهتر از آن است که کوچک باشد" با وجود این بزرگترین چیزی که ما را کفری می‌کند، درست همین است. شاید مهمتر از مسئله‌ی استفاده از فضا این باشد که ما تحقیقاتی دربارۀ چگونگی استفاده از زمان به عمل بیاوریم. "جان هاو" می‌گوید: " چه حماقتی! ما از اینکه نکند تمام زندگیمان به هدر برود وحشت داریم، اما هر روز از تکه تکه دور ریختن آن ابائی نداریم " 
 

#کتاب وضعیت آخر. #نویسنده تامس. ای هریس 

@foryazdan