برخاستن در شب از فرودگاه‌ها چالش‌های منحصر به فردی را برای خلبانان و مسافران ایجاد می‌کند: 1⃣ دید محدود خلبانان را ملزم می‌کند که بیشتر به ابزار و سیستم‌های روشنایی باند فرودگاه اعتماد کنند. توهمات نوری مانند اثر "سیاه چاله" و "توهم سر به بالا" ممکن است رخ دهد و بر ادراک خلبانان تأثیر بگذارد. 2⃣ فرودگاه‌ها از سیستم‌های روشنایی پیچیده، از جمله چراغ‌های لبه باند، چراغ‌های خط مرکزی و چراغ‌های آستانه استفاده می‌کنند. خلبانان با دقت نور کابین خلبان را مدیریت می‌کنند و اغلب از چراغ های قرمز برای حفظ دید در شب استفاده می کنند. 3⃣ عملیات شبانه اغلب شامل ترافیک هوایی کمتری می‌شود که به طور بالقوه منجر به برخاستن کارآمدتر می‌شود. روش های کاهش نویز اغلب در طول عملیات شبانه اجرا می شود. 4⃣ خلبانان بررسی‌های دقیق تری قبل از پرواز و جلسات توجیهی برای برخاستن در شب انجام می‌دهند. اتکای بیشتری به مهارت‌های پرواز با ابزار، حتی در شرایط بصری وجود دارد. 5⃣ ممکن است 30 دقیقه طول بکشد تا چشمان خلبان با تاریکی سازگار شوند. توجه دقیق به سطوح خستگی خدمه ضروری است، زیرا پروازهای شبانه اغلب با چرخه‌های خواب طبیعی همزمان است.